Քանի դեռ չի սպառվել նախախնամությամբ մեզ հատկացված ժամանակը

Մեզ ճակատագրական օրեր են սպասվում:
Ենթադրվում է, որ մենք կկարողանանք համախմբվել այդ ճակատագրական պահին և լուծել մեր խնդիրը այս կամ այն չափով նպաստավոր ելքով: Ենթադրությունը հիմնվում է այն կանխադրույթի վրա, որ կան կարող ուժեր, կան հայրենիքի հոգսերով ապրողներ, և այլն:
Ինչումն է խնդիրը:
Փաստ է, որ այս իշխանությունների իշխանավարման շարունակականությունն է ստեղծել և ահագնացնում մեր ազգի և պետականության գլխին կախված սպառնալիքը: Այսինքն, շարունակաբար այդ սպառնալիքն ավելի ու ավելի է առարկայանում և նյութականանում մեր թուլության և անկարողության համայնապատկերում:
Մենք, կարծես թե, փորձում ենք համախմբվել, համախմբել հասարակության «առողջ» ուժերին, որպեսզի դիմակայենք այդ սպառնալիքներին: Առանձին անհատներ, կազմակերպություններ, հասարակական նախաձեռնություններ, տարբեր միջոցներով և ճանապարհներով, որոշակի խնդիրներ են լուծում: Ոչ մեծ, սակայն կարևոր: Բայց պետք է ընդգծել՝ ոչ մեծ: Դրանց մասին տեղեկությունները ոգևորում են հասարակության այն մասին, որը «մտահոգ» է երկրի վիճակով, սակայն ոչինչ ավելին չի անում: Բայց ոգևորվում է և հույս փայփայում, որ ինչ-որ ավելի կարևոր խնդիրներ կարող են լուծվել և կլուծվեն առանց իրենց մասնակցության: Այս ամենով հանդերձ, մենք խոհեմաբար սպասում ենք ճակատագրական պահին, ինքներս մեզ խոստանալով, որ այդ պահին մենք կլինենք այնտեղ, որտեղ պետք է, որ լինենք:
Իրականում ճակատագրական ժամանակները հիմա են, երբ մենք ինքներս մեզ թույլ ենք տալիս սպասել, թե էլ ինչ արհավիրք է գալու մեր գլխին: Ճակատագրական պահին մեր ճակատին արդեն գրված կլինի մեր գլխին գալիքը: Եվ մենք կրկին կհատուցենք արյամբ ու հայրենիքով: Այսինքն, կարելի է պնդել, որ այդ պահի համախմբումն արդեն ժամանակավրեպ է՝ անկախ ելքից:
Ինչու՞ է ժամանակավրեպ: Որովհետև հիմքեր չկան ժխտելու, թե այն նախորդ պատերազմից պակաս արյունահեղ ու կորստաբեր է լինելու:
Բոլոր հիմքերը՝ հնարավորությունները, միջոցները, կարողությունները, հետևողականորեն և մեթոդաբար վերացվում են: Կասկածել այս ամենում՝ գուցե թե կարճամտություն չէ:
Ուրեմն, կա՛մ մենք ընդունակ չենք համախմբվելու և պարզունակ ալգորիթմով կոչնչանանք որպես ազգ և պետություն, կա՛մ վերջապես կգտնենք իրար միանալու եզրերը: Պատկերավոր ասած՝ մեր ճակատագրի տառերը որոշակիորեն այս օրերին ու ամիսներին ընտրվում ու ձևավորվում են, և ամենայն տեսանելիությամբ մեզնից է կախված, թե այնտեղ ինչ գրեր կհայտնվեն:
Իրավիճակն այսպիսին է: Եթե մենք ի վիճակի չենք գնահատել սպառնալիքի իրական մասշտաբները և ձեռնարկել պահանջված քայլեր (իմա՝ համախմբում համապատասխան օրակարգով), ապա վստահաբար կարելի է եզրակացնել, որ ճակատագրական պահին մեր համախմբման ոչ մի փորձ արժեք չի ունենա: Քանի դեռ չի սպառվել նախախնամությամբ մեզ հատկացված ժամանակը, դեռևս հնարավոր է որոշակի կարևորագույն խնդիրներ լուծել՝ քաղաքականից մինչև պաշտպանական: Այն հնարավոր կդարձնի բոլորովին այլ կարգավիճակում և, ըստ էության, նաև՝ հավակնություններով, դիմավորել ճակատագրական պահը:
«Խաղաղության օրակարգ» կոչվածը մի թմրության ասեղ է, որի նպատակն է «խաղաղության» թմբիրի մեջ առկախված հասարակությանը թույլ չտալ դեպի կործանում տանող ուղուց դուրս թռչելու որևէ գործնական քայլ ձեռնարկել:
«Ինչ էլ որ անի Ադրբեջանը, մենք հետ չենք կանգնելու խաղաղության օրակարգից»՝ հնչում է ինչպես՝ «Ինչ էլ որ լինի, մենք մեզ պարտված չպետք է համարենք»:
Բառացի գուցե սխալվեմ, բայց միտքը նույնն է:

Վահրամ Բայադյան

Մեկնաբանություններ