1989 թ. աշնանն ԱԻՄ-ի շրջանակում կազմավորվեց «Անկախության բանակ»-ը:

Պատմությունը մեզ առաջիկայում դնելու է ընտրության առաջ. այս առումով պրոցեսն արդեն սկսված է։ Բոլորս ստիպված ենք լինելու կատարել ընտրություն, էլ թաքնվելու-խուսափելու հնարավորություն չի լինելու։

Նա, ով ուզում է դառնալ մեծ ու հզոր, իսկ իր շուրջը գերազանցող ուժեր են, ունի երկու ճանապարհ. 1. Հզորանալ և մրցակցել մեծ ու հզոր ուժերի հետ, 2. Մեծ ու հզորներին հավասարեցնել իրեն՝ իջեցնել իր մակարդակին ու ջախջախել։

«Մեզ կրթվե՛լ է պետք»,- ասում են շատերը և սեփական «բարձրությունից» չեն էլ ուզում շարժվել, այս ու այն կողմ նայել ու տեսնել, որ շատ ավելի մեծ դժբախտությունների ենք հասել հենց իրենց պատկերացրած «կրթյալների» պատճառով։ Զորավար Անդրանիկը մի երևելի կրթություն չուներ, բայց կյանքի դասերը լավ գիտեր, ամեն օր նա մարդկանց մեջ էր, բոլորի հետ ու կողքին։ Նա լավ էր ճանաչում թե՛ կարողին, և թե՛ պոռոտախոս «կրթյալ անբանին»:

Նիկոլ Փաշինյանը Ադրբեջանի հետ նախատեսվող խաղաղության պայմանագիրը ներկայացնում է որպես պողպատե բարաթ, որը միանգամից լուծելու է հայ-ադրբեջանական հարաբերությունների բոլոր խնդիրները և պողպատի ամրության խաղաղություն է հաստատելու:

Առիթ ունեցա լսելու պատմության 7-րդ դասարանի դասագրքի մասին հեռուստատեսային բանավեճը։ Մի կողմ եմ թողնում այն փաստը, որ «Էրեբունի» թանգարանի տնօրեն Միքայել Բադալյանը գիտականորեն ապացուցեց գրքի անորակությունը և էթիկապես ոչնչացրեց դասագրքի հեղինակի կերպարը։ Ճիշտ արեց։

Ես ուզում եմ իմանալ, թե ու՞ր կորան «Դուխով» գրառումով գլխարկներ , մայկաներ կրող հազարավորները, հիմա որտե՞ղ են «Հպարտ քաղաքացու անձնագիր» ունեցող քաղաքական անմեղսունակները։ Ուզում եմ իմանալ, թե ի՞նչ հոգեվիճակում են այն 688 հազար ընտրող համարվողները, ովքեր տարօրինակ պատերազմից, խայտառակ կապիտուլյացիայից հետո քվեարկեցին այդ աղետները բերած կուսակցության օգտին, միայն թե «նախկին թալանչիները» հետ չգան, այդպես էլ չհասկանալով, որ նախկին թալանչիները ոչ մի տեղ էլ չեն գնացել, նրանց են միացել ներկա, հեղափոխական հորջորջված թալանչիները։

«Հայաստանը կարիք ունի նոր Սահմանադրության, ոչ թե սահմանադրական փոփոխությունների»,- ասում է Նիկոլ Փաշինյանը:

Երևանն այլևս անճանաչելի քաղաք է դարձել: Քաղաքում շրջելով բնազդով նույնիսկ զգում ես հայկականության օտարումը, վանող շունչը, որը երևանյան չէ, այլ թերևս քաղքենի մեգապոլիս է հիշեցնում։

Տարածաշրջանը եռում է: Հայաստանի շուրջ օղակը սեղմվում է: Առանց կորուստների իրավիճակից դուրս գալն այլևս անհնար է թվում: