Արևմուտքն ունի ընտրություն՝ աջակցել Ուկրաինայի՞ն, թե՞ բարելավել հարաբերությունները Ռուսաստանի հետ

Երբ Ֆրանսիայի, Գերմանիայի, Ռուսաստանի ու Ուկրաինայի ղեկավարները դեկտեմբերի 9-ին հանդիպեն Փարիզում՝ վերջին 3 տարում առաջին ուղիղ բանակցությունների համար՝ Ուկրաինայի կոնֆլիկտի կարգավորման նպատակով, խնդիրը մեկն է՝ արևմտյան կառավարություններն ու Ռուսաստանը մտադի՞ր են երկարաժամկետ կարգավորման, որ չափազանց կարևոր նշանակություն ունի Եվրոպայի համար: Նույնիսկ եթե ԱՄՆ-ը չի մասնակցում Փարիզի քննարկումներին, Վաշինգտոնն իր դաշնակիցներից վատ չգիտի, որ եվրոպական մայրցամաքում երբեք չի լինի կայունություն, քանի դեռ Ուկրաինայում անորոշ վիճակ է՝ գրում է Թոնի Բարբերը Financial Times-ում: Նայած պայմաններից՝ ցանկացած պայմանավորվածություն Ուկրաինայի հարցում կարող է արևմտյան կառավարությունների համար անհարմար հարցեր հարուցել Արևելյան Եվրոպայում ազդեցության ոլորտների մասին՝ հայեցակարգ, որ Արևմուտքը պաշտոնապես համարում է հնացած սառը պատերազմի ավարտից հետո:

Ցանկացած փոխզիջում Ուկրաինայի հարցում չափազանց հակասական է լինելու, եթե անտեսվի հայրենասիրական հպարտությունն անկախության համար, որ ծագել է Ռուսաստանի՝ 2014-ին Ղրիմի գրավումից ու Դոնբաս ներխուժումից հետո: Ուկրաինայի պետականության համախմբումը ազգային ու լեզվական տարաձայնությունների տարբեր կողմերում, ցույց է տալիս՝ ինչպես անջատողական ապստամբերին ՌԴ նախագահ Վլադիմիր Պուտինի աջակցությունն իր դեմ ուղղվեց: Ֆրանսիայի նախագահ Էմանուել Մակրոնն ուզում է վերբեռնել Արևմուտքի հարաբերությունները Ռուսաստանի հետ, չնայած Բեռլինի, Վարշավայի և ԵՄ այլ մայրաքաղաքների տագնապին: Լարվածության նվազումը պահանջում է կարգավորում Ուկրաինայում, դա բարդ հարց է՝ հաշտեցնել ռուսական շահերի հարգանքը ուկրաինական ազատության, տարածքային ամբողջականության և եվրաատլանտյան աշխարհին ինտեգրվելու աջակցության հետ: Գործնականում արևմտյան որոշ մայրաքաղաքներ լռելյայն հաշվից դուրս են գրել Ղրիմը և չեն ցանկանում խրախուսել ՆԱՏՕ-ին ու ԵՄ-ին անդամակցելու Ուկրաինայի հույսերը: Նրանք ավելի շուտ մտածում են, որ Ուկրաինան պետք է բավարարվի կարգավիճակով, որ նման է սառը պատերազմի տարիներին Ֆինլանդիայի կարգավիճակին: Ժողովրդավարություն, բայց չեզոք, ոչ արևմտյան ճամբարում, զգույշ, որ Մոսկվայի ոտքը չտրորի: Խայծը կուլ կտա՞ Ռուսաստանը Պուտինի կամ նրա իրավահաջորդի օրոք: Ուկրաինան, Ռուսաստանի կարծիքով, սկզբունքորեն տարբերվում է Ֆինլանդիայից, որովհետև սլավոնական երկու պետությունների ժողովուրդների պատմությունը, մշակույթը սերտ միահյուսված են:

Բացի այդ՝ Ուկրաինայի ժողովրդավարության ծաղկումը քաղաքական իստեբլիշմենտի ու անվտանգության իստեբլիշմենտի սպառնալից հակադրություն է կառավարման առավել ռեպրեսիվ ռուսական մեթոդների: Պուտինի համար ավելի ու ավելի դժվար է արդարացնել ուկրաինական պատերազմի ծախսերը հիասթափված ռուսների համար: 2014-ից հետո առաջին անգամ Մոսկվան շահագրգռված է կոնֆլիկտի նվազմամբ, բայց ոչ ամեն գնով: Պուտինը լիովին ի վիճակի է պահպանել ռազմական ու քաղաքական ճնշումը Ուկրաինայի վրա, եթե չստանա արևմտյան զիջումներ: Ուկրաինայի հարցում ճեղքումը սակավ հավանական է, լավագույն դեպքում՝ ստիպված կլինենք սպասել, որ ավարտվի 2020-ի նախագահական ընտրարշավը ԱՄՆ-ում: Նույնիսկ այդ ժամանակ Ուկրաինան զոհաբերելու մեջ մեղադրվելու վախը արևմտյան մայրաքաղաքներում հավասարակշռվելու է Ռուսաստանի հետ առավել խոր առճակատման գնալու վախով:
Թոնի Բարբեր, Financial Times

Հ.Գ. Դեկտեմբերի 9-ին Փարիզում նորմանդական քառյակի հանդիպումը, իսկապես, հազիվ թե հարցի լուծում բերի: Բոլոր դեպքերում 2014-2019-ին՝ հինգ տարում այնքան թշնամանք է կուտակվել երկու կողմերում, որ ոչ մի կոմպրոմից միանգամից չի ընդունվի: Ներառյալ՝ Շտայնմայերի ծրագիրը: Բոլոր կոնֆլիկտների ուղեկիցն է թշնամանքը՝ պատճառը կամ հետևանքը: Մակրոնի նախաձեռնությունը պատմական շանս է՝ խաղաղության վերականգնման համար Եվրոպայում, շանս, որ ձեռնտու է բոլորին: Բացի թերևս Թրամփից: ԱՄՆ նախագահի իմպիչմենտի հարցը կարող է հասնել Սենատ, ու այնտեղ էլ կավարտվի: Հազիվ թե հանրապետականների մեծամասնություն ունեցող Սենատը կողմ քվեարկի հանրապետական նախագահի պաշտոնանկությանը: Պարզապես Թրամփի իմպիչմենտի ողջ պատմությունը դեմոկրատներն օգտագործում են իրենց քարոզարշավի համար՝ ներգրավելով Ուկրաինային: Ինչպես մինչ այդ՝ Ռուսաստանին:

Անահիտ ԱԴԱՄՅԱՆ

Հեղինակի նյութեր

• Հայաստանը Ծապլվարը չէ
• 2021. Աշխարհի ամենահզոր 5 բանակները
• Վրացական փոխատեղում՝ ի՞նչ սպասել Ղարիբաշվիլիի կառավարությունից
• Իրանը նորից մերձավորարևելյան խաղի կենտրոնում է
• Անգելա Մերկելի ելույթը Մյունխենի Անվտանգության հարցերով համաժողովում
• Ջո Բայդենի ելութը Անվտանգության հարցերով 2021-ի Մյունխենի վիրտուալ կոնֆերանսում
• Իրանը դառնում է ԵԱՏՄ անդամ, հաջորդը Ադրբեջանն է
• Վրաստանը քաոսի և հեղափոխության միջև
• Պատմական մանիպուլյացիա՝ ինչպես միշտ
• Երեք ամիս անց՝ ինչ են վճռել Ադրբեջանը, Հայաստանը և Ռուսաստանը
• Ինչո՞ւ է Բաքուն համաձայնել աշխատել ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի հետ
• Սերժ Սարգսյան՝ անցյալի մասին ներկայի կտրվածքով
• Հայաստանը դիտարկում է Թուրքիայի հետ սահմանի բացման հնարավորությունը
• Փարիզը հակաթուրքական դաշինք է կազմում
• Ինչի՞ց է մահացել Չինգիզխանը իրականում
• Հերիք է Ցիցերոն խաղանք
• Մարտական դրոններ՝ ապագայի պատերազմը
• Էրդողանի մտրակն ու քաղցրաբլիթը Բայդենի համար
• 2050. Ինչ կա-չկա աշխարհում
• Երբ Երևանում կբացվի Թուրքիայի դեսպանատուն

Մեկնաբանություններ