2019 թ. հոկտեմբերի վերջին Հայաստանը հանրահայտ մուլտֆիլմի «գիտությանն անհայտ գազանն» է հիշեցնում. «Ժողովրդական կառավարության» տերմինաբանությունն ու դարձվածաբանությունն այն նույն մակարդակն ունեն, որը կար 2018 թ. Նիկոլ Փաշինյանի «ասֆալտի հեղափոխականների» հաղթահանդեսի ժամանակ։
Ահա թե «ֆեյսբուքով» օրերս ինչ հայտնեց նա. «Եթե 2018 թ. երկրորդ կիսամյակում գործազուրկների թիվը 236400 էր, ապա ընթացիկ տարվա նույն ժամանակում այդ ցուցանիշն իջել է մինչև 207200»։ Ըստ Փաշինյանի, երկրում գործազրկության մակարդակն այժմ 17,7 % է, այսինքն, նախորդ տարվա համեմատ իջել է 2,5 %-ով։ Նվաճու՞մ է։ Ըհը՛։ Նման է 90-ականների ՀՀՇ-ի վարչակազմի նվաճումներին։ «Ժողովրդական վարչապետը» մոռացավ ասել, որ գործազուրկների թվի նվազումը համարյա այնքան է, ինչքան 2019-ի անցած ամիսներին «հեղափոխական նոր Հայաստանը» լքածների թիվը։ Ճիշտ նույն կերպ էին «հաջողությունների» մասին զեկուցում ՀՀՇ-ականները ոչ հեռավոր 90-ականներին։ Այդ ամենը ցավագնորեն հիշեցնում է խորհրդային շրջանի բոլշևիկյան քարոզչությունը, երբ պատմության դասագրքերում, չգիտես ինչու, տնտեսական նվաճումները համեմատվում էին «ցարական Ռուսաստանի» 1913 թվականի ցուցանիշների հետ։ Հետագայում այս կամ այն չափով ցույց է տրվել, որ կամավոր հարվածային կոմերիտականներից բացի լայնորեն օգտագործվել է կալանավորների կիսաանվճար աշխատանքը մեկ այս «դարի կառույցում», մեկ՝ այն, մեկ՝ երրորդ։
Բայց մենք խոսում ենք ոչ թե համեմատությունների մասին, ասենք, «որն է ավելի լավ՝ մինչև 1917 թ. Ռուսաստա՞նը, թե՞ 1985-91 թթ. ԽՍՀՄ-ը», մենք ուզում ենք հասկանալ, թե ինչու են Հայաստանում «ժողովրդականները» 2019-ին դիմում կեղծիքի և «ժողովրդավարության» այլևայլ անբնական ձևերի։ Այժմ հանրապետությունում ամեն տեղ խոսում են Սահմանադրական դատարանի (ՍԴ) նախագահ Հրայր Թովմասյանի ու նրա ընտանիքի, մերձավոր ազգականների հետապնդման մասին։ 90-ականների տիպիկ ՀՀՇ-ականություն. ահա թե ինչ է Փաշինյանի «նոր Հայաստանը»։ Իսկ ո՞վ էր այլ բան սպասում։ ՀՀՇ-ի պարագլուխ, ՀՀ առաջին նախագահ ԼՏՊ-ի սան, իսկ շուրջը՝ երրորդ-չորրորդ՝ ալիքների առավել նվիրյալ ՀՀՇ-ականներ։ ՀՀՇ-ի «գայլերը» թոշակի են անցել, բայց մեկը, որի անունով երդվում է Փաշինյանը, Լևոն Տեր Պետրոսյանը, հանգիստ չի մնում։ Եվ հիմքեր կան։ Նոր իշխանությունը ՀՀՇ-ական որևէ հանցագործի չի փնտրում, ոչ մի մեղադրանք չի ներկայացնում, մոռացված են Անդրկովկասյան երկաթուղու երևանյան վարչության նախկին նախագահ Համբարձում Ղանդիլյանի, «Ղարաբաղ» կոմիտեի նախկին անդամ, Երևանի նախկին քաղաքապետ Համբարձում Գալստյանի, ՀԽՍՀ ՊԱԿ-ի նախկին նախագահ Մարիուս Յուզբաշյանի (որը շատ լավ գիտեր, թե «Ղարաբաղ» կոմիտեից ովքեր են «ներդրված») հանդուգն սպանությունները։ Հավատացեք, որ ՀՀՇ-ի իշխանության օրոք սպանվածների ցուցակը շատ ավելի երկար է, քան 2008 թ. մարտի 1-ի գիշերվա զոհերինը։ Բայց Փաշինյանն ու փաշինյանականները գերադասում են լռել ՀՀՇ-ի հանցագործների ու հանցագործությունների մասին։ Օրինակ, Հ. Գալստյանի սպանության պահին նրա կողքին էր եղբայրը՝ Արսենը։ Գրում էին, որ նա նույնիսկ վազել է մարդասպանների հետևից, բայց չի հասել նրանց։ Բայց նա լռում է՝ արդարանալով լռակյացությամբ. «Ավելի լավ է խոսեք Համբարձումի մտերիմ ընկեր Աշոտ Մանուչարյանի հետ»։ Մանուչարյանը Տեր-Պետրոսյանի նախկին գլխավոր խորհրդականն էր ազգային անվտանգության հարցերով։ Բայց նա էլ է քչախոս, երբ խոսքը 90-ականներին է վերաբերում։ Նրան հարկադրել են հրաժարական տալու. նա պատճառներն այդպես էլ չի բացահայտում։ Ոչ այն է՝ Ռուսաստանի, ոչ այն է՝ Բուլղարիայի օգտին «լրտեսելու» համար ձերբակալել ու նստեցրել են Մանուչարյանի տեղակալ Վահան Ավագյանին... Այնպես որ քչախոս լինելու պատճառներ շատ կան։
Որ ՀՀՇ-ն ու ՀՀՇ-ականները, թեկուզ հարմարավետ տեղավորված կուսակցության զանազան կազմակերպություններում, վարչապետ Փաշինյանի հիմնական ռեսուրսն են, կասկած չի հարուցում նաև 2018-ին։ ՈՒ թեև այսօրվա ՀՀՇ-ի կմախքը կոչվում է «Հայ ազգային կոնգրես» (ՀԱԿ), Հայաստանում դա որևէ մեկին չի խաբում։ Բավական է և այն, որ ՀԱԿ-ի վերնախավն սկսվում է նույն Լևոն Տեր-Պետրոսյանից, և շատ հարցեր վերանում են ինքնըստինքյան։ Իսկ ահա այն փաստը, որ Փաշինյանի գործընկերն ու ռեսուրսն են դարձել նաև «Սասնա ծռեր» խմբի ահաբեկիչները, որոնք նույն անունով «համազգային կուսակցություն» են ստեղծել, արդեն տիպիկ քաղաքական անկրթություն է։ Եվ հենց դա է սաստիկ գրգռել շատերին, այդ թվում՝ ուժային պրոֆեսիոնալներին։
Իսկ «ժողովրդական վարչապետն» ու «աղանդի» անդամները, ինչպիսի գնահատականներ արդեն տրվել են Փաշինյանի կողմնակիցներին ու պաշտպաններին, հարցաքննելու են քարշ տվել («մի քանի հարց են տվել»...), այն էլ՝ Հայաստանի ազգային անվտանգության ծառայությունում, Հրայր Թովմասյանի տարեց հորը և աղջիկներին։ ՍԴ-ի նախագահի քրոջ՝ հայտնի լրագրող Անժելա Թովմասյանի նկատմամբ այլ «միջոցներ» են կիրառել. փակել են «Կենտրոն» հեռուստաալիքով նրա «Հայելու առաջ» հեղինակային ծրագիրը, ընդ որում դրան չի խանգարել և այն, որ, ըստ լուրերի, հեռուստաալիքն իբր պատկանում է «ընդդիմադիր» օլիգարխ-պատգամավոր և «Բարգավաճ Հայաստան» կուսակցության ղեկավար Գագիկ Ծառուկյանին։ Մի օր էլ այն շենքը, որտեղ գտնվում է նույն Ա. Թովմասյանի «Հայելի» մամլո ակումբը, մտել և ակումբի վրա հարձակվել է «փաշիզմի» հետևորդ երիտասարդների մի խումբ։ Լրագրողուհու հայտարարության հիման վրա կարծես թե քրեական գործը բացված է, բայց Հայաստանում ոչ ոք չի հավատում, որ հարձակվողները կպատժվեն։ Մինչև այժմ չեն պատժվել այն անձինք, որոնք հարձակվել են «փաշիզմին» ընդդիմադիր, ակտիվիստ Նարեկ Մալյանի վրա և փորձել հրապարակայնորեն նվաստացնել նրան։ Բանը հասել է նրան, որ Մալյանի գործով իշխանության անգործունության մասին խոսել է անգամ ռուս հեռուստահաղորդավար Վլադիմիր Սոլովյովը։ Իսկ հիմա ոմն Իրինա Մանուկյան սոցցանցերում ակտիվորեն տարածում է Հայաստանի այն քաղաքացիների ցուցակները, որոնց իբր «վճարում» է ռուս քաղվերլուծաբան և փորձագետ Ալեքսանդր Դուգինը։ Ի դեպ, «փաշիզմ» տերմինը մտցրել է Տեր-Պետրոսյանի իշխանության ժամանակ Հայաստանի վարչապետ Հրանտ Բագրատյանը, որն այժմ Փաշինյանի վարչակարգի ակտիվ ընդդիմադիրներից մեկն է, մասնավորապես՝ տնտեսական հատվածում։
Հենց նա է բազմիցս մեղադրել Փաշինյանին ու «փաշիստներին» տնտեսական զարգացման ծրագրի բացակայության համար։ Հենց Բագրատյանը, այն էլ՝ «Հայելու առաջ» հաղորդման եթերում, որպես «Ազատություն» կուսակցության նախագահ, անդրադառնալով «Ֆեյսբուքում» վարչապետ Փաշինյանի հայտարարության այն մասին, որ կառավարությունը քննարկում է մոտ 9 հազար տնտեսավարող սուբյեկտներին 56 մլրդ դրամի չափով դեբիտորական մնացորդը վերադարձնելու հնարավորությունը այն պայմանով, որ այդ միջոցները ներդրվեն տնտեսության մեջ, ասել է, որ դա ոչ մի առնչություն չունի տնտեսական հեղափոխության հետ։ «Լսիր, դու ի՞նչ է, ռեկետո՞վ ես զբաղվում։ Մարդկանց վերադարձրու իրենց փողերը, ինչի՞ մասին է խոսքը, մի՞թե դա քո գործն է։ Այսինքն դու այդ ի՞նչ բարություն ես անում մարդկանց։ Եվ դա կոչվում է տնտեսական հեղափոխությու՞ն»,- հայտարարել է Բագրատյանը։ Հասկանալի՞ դարձավ, թե ինչու «փակեցին» Անժելա Թովմասյանի հաղորդումը։ Նախկին վարչապետը նաև ասել է, որ դա բացահայտ ռեկետ է, նշել, որ մինչև 1996 թվականն իրենք աշխատել են առանց սահմանի վրա ԱԱՀ գանձելու։ «Այժմ անընդհատ խոսում են կողոպուտի մասին, ուրեմն կողոպտիչ անվանեք նրան, ով կոնկրետ ինչ-որ բան է գողացել, կոնկրետ ինչ-որ բան ապացուցեք։ Իմացեք՝ որտեղ եք գտնվում և ինչ եք խոսում»,- ասել է Բագրատյանը։ Այդ համատեքստում անդրադառնալով բյուջեի աճի մասին հայտարարություններին, Բագրատյանը նշել է, որ այդ ժամանակաշրջանում բյուջետային մուտքերի էական աճ չկա։ «Ասվել է, որ 6 ամսում ավելացել է 25 %-ով՝ 152 միլիարդով։ Ես ասացի՝ հանգստացեք, այդ թիվը կնվազի, որովհետև 15 % դուք արդեն պետք է ավելի ունենայիք։ Այս տարի բյուջետային մուտքերը պետք է կազմեն 1 տրլն 639 մլրդ, և հետո՞ ինչ։ Հուլիսն է գալիս, 7 ամսում թիվն արդեն 25 %-ից իջել է մինչև 23 %, 8 ամսում ավելի կիջնի, այսինքն այդ 25 %-ն աստիճանաբար իջնելու է»,- հայտարարել է Բագրատյանը։
Իհարկե, երկրում ամեն ինչ չէ, որ «պտտվում» է Թովմասյան ընտանիքի պատմության կամ տնտեսական հաջողությունների և գործազրկության նվազման մասին իշխանությունների ստերի շուրջը։ Փաշինյանը Հրայր Թովմասյանի վրա կատաղել է այն բանի համար, որ ազնվորեն, Արցախի առաջին նախագահ և Հայաստանի երկրորդ նախագահ Ռոբերտ Քոչարյանի փաստաբանների հայցով Հայաստանի ՍԴ-ի նիստի ժամանակ վճիռ կայացվեց, որը հաստատեց օրենքի այն հոդվածի հակասահմանադրականությունը, որի համաձայն «ասֆալտի հեղափոխականները» կազմակերպեցին Ռ. Քոչարյանի ձերբակալումն ու կալանավորումը։ Եվ այդ ժամանակ ընթացավ այն, ինչն արդեն վերը նկարագրված է։ Ճիշտ է, Հ. Թովմասյանի ընտանիքի հալածանքից առաջ հավանաբար եղել են ինչ-որ պահանջներ, որ Թովմասյանը վաղաժամ հրաժարական տա ՍԴ-ի նախագահի պաշտոնից, ինչին նա ԶԼՄ-ների ներկայացուցիչների հետ շփման ժամանակ կարծես ասել է՝ կհեռանամ, երբ ավարտվեն իմ լիազորությունները, օրենքով նախատեսված կարգով։ Եվ ոչ թե ձկան հրամանքով, «ժողովրդական վարչապետի» կամքով։ Հանրապետությունում անգամ արևմտամետ փորձագետներն ու իրավապաշտպանները Հ. Թովմասյանին ու նրա ընտանիքի անդամներին վախեցնելը գնահատում են որպես անարժան վարք և ժողովրդավարության բոլոր նորմերի կոպիտ խախտում։ Իսկ նախապատճառը՝ Ռ. Քոչարյանին ապօրինաբար կալանքի տակ պահելը, այդ նույն ժամանակ կարծես նահանջում է երրորդ պլան։ Այնուամենայնիվ, շուտով «Քոչարյանի գործի» շուրջը ծավալված իրարանցման նոր բռնկում կլինի. Մարդու իրավունքների գծով եվրոպական դատարանը քննարկման է վերցրել Արցախի առաջին նախագահի փաստաբանների հայցերը։
Վերջերս հայտնի է դարձել, որ «Քոչարյանի գործը» «ժողովրդական ասֆալտափռիչներին» դրդել է ևս մեկ ստորության։ Սույն տողերի հեղինակը 2018 թ. գարնանը «Ռեգնումի» համար գրել էր, որ չկան ոչ մի հեղափոխություն և «պայքար համակարգի դեմ», եթե չի բացվում երկրի սահմանադրական հիմնահարցերի թարախոտ հանգույցը, որը հղացվել էր դեռևս ՀՀՇ-ի ու Լևոն Տեր-Պետրոսյանի կողմից 1995 թ.։ Այն օրինագիծը, որն ըստ էության արձակում է վարչապետի ձեռքերը, քննարկվելու է ԱԺ առաջիկա նիստում։ Անկասկած է, որ այն ընդունվելու է։ Տարօրինակն այլ բան է, որ հենց նրանք, ովքեր այնքան ժամանակ մշտապես խոսում էին «Սերժի հագով կարած Սահմանադրության» մասին, այժմ հաճույքով են օգտվում այդ «կոստյումից»։ Մեկն այն հագել է, մյուսները հաճկատարությամբ «կոստյումը» հարմարեցնում են նրա կազմվածքին։ «Լուսավոր Հայաստան» խմբակցությունից Փաշինյանի նախկին պատգամավոր գործընկերները նախաձեռնել են ԱԱԾ-ի և ոստիկանության ղեկավարներին վերաբերող մի օրինագիծ, որով «Լուսավոր Հայաստանը» փորձում է վերջիններիս բերել խորհրդարանական վերահսկողության դաշտ։ Փաստաթուղթը քննարկվելու է ԱԺ առաջիկա նիստում երկրորդ՝ վերջնական ընթերցմամբ, որից հետո, թերևս, կարելի է ակնկալել սկանդալային նշանակումներ։
Նախագծով առաջարկվում է ոստիկանության և ԱԱԾ մարմինների ծառայողների պաշտոնացուցակից հանել ԱԱԾ-ի տնօրենի և ոստիկանապետի պաշտոնները՝ դրանք դասելով քաղաքական պաշտոնների շարքին, իսկ այդ պաշտոններին նշանակելու չափանիշները հավասարեցնել այն պահանջներին, որոնք ներկայացվում են պատգամավորի թեկնածուին։ Այսինքն, հիմա ԱԱԾ տնօրեն կամ ոստիկանապետ կարող է դառնալ ամեն մեկը, որի 25 տարին լրացել է, որը տիրապետում է հայերենին, վերջին 4 տարում հանդիսանում է միայն ՀՀ քաղաքացի և նույնքան ժամանակ էլ մշտապես բնակվում է ՀՀ-ում։ Ոչ կրթական ցենզ, ոչ կոչումներ ու աստիճաններ, ոչ պրոֆեսիոնալիզմ ու փորձ չեն ենթադրվում։ Այլ խոսքով, այժմ վարչապետն ԱԱԾ և ոստիկանության ղեկավարների պաշտոնի թեկնածուների կարող է փնտրել ոչ այդ համակարգերում։ Իսկ դեռ կես տարի առաջ «Լուսավոր Հայաստան» խմբակցությունն ակտիվորեն պայքարում էր, որ Փաշինյանը չհագնի Սերժ Սարգսյանի «կոստյումը»՝ առաջարկելով կառավարության կառուցվածքի իր նախագիծը։ Այդ նախագծով ուժային գերատեսչությունները պետք է փոխարկվեին նախարարությունների և հաշվետու լինեին խորհրդարանին և որը կկրճատեր վարչապետի չափազանց լայն լիազորությունները։
Բայց, ինչպես հիմա է հասկանալի դարձել, այդ ամենը եղել է ձևական ակտիվ պայքար, քանի որ այժմ այդ խմբակցությանը, Էդմոն Մարուքյանի գլխավորությամբ, չի հուզում, որ իրենց օրենսդրական նախաձեռնությունն ընդլայնում է ոչ թե խորհրդարանական վերահսկողության շրջանակը, այլ գործող իշխանության հնարավորությունները՝ արձակելով նրա ձեռքերը։ Որովհետև այժմ բարձր պաշտոն զբաղեցնող ոչպրոֆեսիոնալներին կարող են անվանել նաև ԱԱԾ-ի ոչպրոֆեսիոնալ տնօրեն և սիրողական մակարդակի ոստիկանապետ։ Վարչապետին հաճոյանալու իրենց վճռականության մեջ օրինագծի հեղինակներն անտեսեցին նույնիսկ փաստաթուղթն առաջին ընթերցմամբ ընդունելուց հետո պրոֆեսիոնալների հնչեցրած կտրուկ գնահատականները։ Օրինագիծը խիստ քննադատության ենթարկեց, մասնավորապես, արտակարգ իրավիճակների նախարար Ֆելիքս Ցոլակյանը, որը երկար տարիներ աշխատել է ազգային անվտանգության համակարգում։ Նա համոզված է, որ այդ կառույցները պետք է լինեն ապաքաղաքական և ղեկավարվեն բացառապես պրոֆեսիոնալների, ոչ թե քաղաքական գործիչների կողմից։ Առաջարկվող փոփոխությունների անընդունելի լինելու մասին վեճը շարունակվեց նաև խորհրդարանի համապատասխան հանձնաժողովում օրինագծի երկրորդ ընթերցման ժամանակ։ Ընդ որում, միակ մարդը, որը դեմ հանդես եկավ, «Բարգավաճ Հայաստան» խմբակցության անդամ Գևորգ Պետրոսյանն էր։ Բայց միայն այդ խմբակցության անդամների ձայներով հնարավոր չէ մերժել օրինագիծը, իսկ իշխանության և «Լուսավոր Հայաստանի» խմբակցություններն այդ հարցում (և ոչ միայն) վաղուց են համաձայնության եկել։ Իսկ որ օրինագիծը վտանգավոր սողանցքեր է բացում, որոնք թույլ կտան ուժային կառույցների առանցքային պաշտոններում նշանակել մարդկանց՝ հաշվի առնելով ոչ թե պրոֆեսիոնալ որակներն ու ծառայողական փորձը, այլ քաղաքական նվիրվածությունը, կասկածից վեր է։ Ինչպես և այն, որ նախագծով առաջարկվող մոտեցումը ոչ մի ձևով կապված չէ խորհրդարանական վերահսկողության ինստիտուտի հետ։ Ընդ որում, իրականում ուժային կառույցները խորհրդարանական վերահսկողության դաշտ բերելու խնդիրն այդ նախագիծը չի լուծում, որովհետև դրա համար անհրաժեշտ է փոփոխություններ մտցնել կառավարության կառուցվածքի մեջ։ Դրա փոխարեն փաստաթուղթը հղի է ուժային կառույցները կուսակցական, ներքաղաքական նպատակների ծառայեցնելու վտանգով, ինչը, դատելով երկրում ընթացող իրադարձություններով, ինքնին արդեն սպառնալիք է ժողովրդավարական ազատություններին և իրավունքի գերակայության սկզբունքին։ Այդ ֆոնին արդյո՞ք պատահական են Էդմոն Մարուքյանի նախաձեռնությունը և ԱԱԾ տնօրենի ու ոստիկանապետի պաշտոնների մինչ այժմ թափուր մնալը։ Եվ ողջ Հայաստանն իսկույն «հասկացավ», թե ինչքան քողարկված էին ԱԱԾ տնօրեն Ա. Վանեցյանի և ոստիկանապետ Վ. Օսիպյանի ոչ վաղուցվա պաշտոնանկությունները։
(շարունակելի)
Սերգեյ ՇԱՔԱՐՅԱՆՑ