Այս խնդրի մասին երկու օր առաջ էի ուզում գրել։ Բայց այն այսօր էլ է ակտուալ ու վաղն էլ է ակտուալ լինելու։ Խոսքը վերաբերվում է այսպես կոչված հեղափոխությանը մասնակցած տարբեր շրջանակների դեմ ուղղված արշավին։ Նայում եմ, Կոնսերվատորիայի ուսանողները բողոքում են բուհի փակման որոշման դեմ, իսկ մարդիկ չարախնդում են, թե բա 2018-ին փողոց են փակել ու հիմա արդար է, որ հայտնվել են կառավարության թիրախում։

Նիկոլի ռեժիմի հետ համագործակցել, նշանակում է զբաղվել կոլաբորացիոնիզմով, բայց ուրիշ բան եմ ուզում ասել:

Մովսեսը 40 տարի հրեաներին ստեց` ասելով, որ Աստված է իրենց պատժում, մինչդեռ սոսկ ինքն էր ապաշնորհ առաջնորդ, ով 40 տարի շարունակ չէր ուզում ընդունել իր սխալներն ու թերությունները:

Մեր հեռախոսապաշտ հասարակության մեջ դարաշրջանն այֆոնի մոդելով է որոշվում՝ այֆոն 1-ի դարաշրջան, այֆոն 5-ի դարաշրջան և այլն։ Երևի մի հիսուն տարի հետո տատը թոռներին կպատմի, որ դեռ այֆոն 9-ի օրոք է ամուսնացել, ու հենց առաջին գիշերն անկողնում ամուսինը հեռախոսը ձեռքից վերցրել է, որովհետև պարզվել է, որ առանց հեռախոսի էլ կարելի է իրար հետ շփվել։ Իսկ թոռները կասեն՝ ա՛յ տատ, դու էդ ի՜նչ նախնադարյան ժամանակներում ես ապրել, ուրեմն, էդ ծանր երկաթի կտորը ձեռներդ փողոց էիք դուրս գալիս, հա՞։

Մեծ գաղտնիք չեմ բացի, որ «Եվրատեսիլը» քաղաքականացված մրցույթ է, հիմնականում՝ բավականին անհամ երգերով:

ՀՀ վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանը հերթական ասուլիսն է տվել, որը տևել է 3,5 ժամ և այդքան ժամանակ նա տաֆտալոգիայի մաստեր-կլաս էր ցույց տալիս, պատասխանելով լրագրողների հարցերին։ Նա հաստատեց, որ նոր տարածքներ, այնուամենայնիվ, կզիջվեն Ադրբեջանին, իսկ հրաժարական այլևս չի տալիս, որովհետև նրան ոչ մեկը չդատեց և չգնդակահարեց։

Երեկ վարչապետի պաշտոնը զբաղեցնող անձը, իր իսկ խոսքերով «ռադը քաշելու» փոխարեն, փորձեց մեր ժողովրդին կրկին կերակրել ստերի և մանիպուլացիաների մի նոր տարափով, փորձելով հող նախապատրաստել թշնամուն հերթական միակողմանի զիջումների համար։

ՀՀ-ում Ակադեմիական քաղաքի հիմնումն օտար, թշնամական ծրագիր է, որի իրական նպատակներից ստորև նշում եմ միայն 10 հիմնականը:

Օրերս ռուս բանաստեղծ Ս. Եսենինի և նրա ,,Шаганэ, ты моя Шаганэ ,, հանրահայտ բանաստեղծության մասին կարդացի մի ռուս գրականագետի վերլուծություն, որտեղ խոսք եղավ նաև Շահանեի նախատիպի իրական անձնավորություն լինելու մասին։ Եվ քանի որ հեղինակը նշեց, որ Շահանեն հայուհի Շահանե Տալյանն է, ադրբեջանցի օգտատերերը ոհմակով վրա տվեցին ռուս գրականագետին։ Ըստ ուղտ իլհամի հիշյալ ոհմակի՝ Շահանեն ադրբեջանցի է. «Երբ Եսենինը Բաքու է եկել, հիվանդացել է, ու նրան ամեն օր այծի կաթ է տարել Շահան գյուղից մի աղջիկ։ Եսենինը նրա գեղեցկությունից սիրահարվել է։ Աղջկան հարցրել է՝ անունդ ի՞նչ է , նա էլ ռուսերեն չի իմացել, ասել է՝ Ման Շահանայամ (ես Շահանից եմ), ու Եսենինը գրել է Շահանե բանաստեղծությունը»։