Ադրբեջանի կլկլոց-ձայնարկություններն սկսել են ավելի ու ավելի բարձր հնչել, սակայն բարձր հնչեղություն չստանալ` հար և նման մթության մեջ հայտնված մենավոր մարդու ինքնապաշտպանական, ինքնաոգևորող բղավոցներին: Ակնհայտ է, որ Բաքուն ստի ու ապաքարոզչության միջոցով (այս բնորոշումները, ի դեպ, այլևս նույնացվել են ադրբեջանական իշխանությունների քաղաքական ուղեգծի հետ) խորացրել է արժեհամակարգային, և ոչ միայն, անհամատեղելիությունը ինչպես անդրկովկասյան, այնպես էլ, առավել ևս, եվրոպական ընտանիքի հետ, եթե վերջինիս առնչությամբ, իհարկե, տեսական հնարավորություններ պահպանել է մեր աշխարհագրական, բայց ոչ երբեք պատմականի ձգող «հարևանը»:

Հայոց լեզվի և գրականության շտեմարանների հարգելի հեղինակներ, հրապարակում եմ 12-րդ դասարանի աշակերտ Մուշեղի ֆեյսբուքով ինձ ուղղված նամակը, որն անհանգստացրեց ինձ: «Բարև Ձեզ տիկին Բախշյան, մի խնդրանք ունեմ: Միակ մարդը, ով կլսի ինձ, կարծում եմ` Դուք եք:

«Ֆեյսբուք» սոցիալական ցանցի օգտատեր ԿԳ նախարար Արմեն Աշոտյանն օրերս «խիստ անձնական» գրառում է տեղադրել իր «պատին». Չխախտելով քաղաքավարության նորմերը` նա բառացիորեն խնդրել է բոլոր «ծանոթ-անծանոթ», «հեռու և մոտ» ընկերներից և իր էջի բաժանորդներից պահպանել ՖԲ-ում իր հետ շփվելու վիրտուալ վարքականոնի հետևյալ սկզբունքները.

Հայը ճորտ չի եղել խորհրդային պետության մեջ: Ճորտին չեն ինդուստրիալիզացնում, շենացնում, նպատակաուղղված կերպով չեն ստեղծում բարգավաճման համար համապատասխան պայմաններ, ավերակների մեջ գտնվող երկրում չեն զբաղվում ամեն տեսակի շինարարությամբ: Չի՛ լինում այդպիսի ճորտ:

Աղքատ երկրում հեղափոխությունը ոչինչ չի կարող տալ, իշխանության կգան նոր ուժեր, որոնք կվարվեն այնպես, ինչպես նախորդները: Շատ բան կփոխվի, եթե հաջողվի ցանկացած ճանապարհով ստեղծել հզոր տնտեսություն: Դրա համար հարկավոր է առաջին հերթին լուծել ԼՂՀ-ի խնդիրը: Միայն պատերազմը բացառելուց հետո կարելի է անցնել տնտեսության զարգացման խնդիրներին, միայն այդ դեպքում Հայաստանը կդառնա ներդրումների համար հարմար երկիր:

Լրատվական որոշ կայքերի «վերլուծական» հրապարակումները, ինչպես նաև որոշ ակտիվիստների գրառումները 2013-ում ավանդաբար սկսվեցին «քննադատություններով»:

Իմ պատկերացմամբ՝ մեր ազգի գլխավոր խնդիրը անհատի հոգեբանության ու գիտակցության մեջ ընդհանուրից ԲՈՅԿՈՏՎԱԾՈՒԹՅԱՆ զգացողության դոմինանտության առկայությունն է եղել և դեռ շարունակում է լինել:

19 տարի առաջ այս օրը Նա արդեն մեզ հետ չէր: Չնայած վաղուց Ամանորին չէր սպասում, բայց Ամանորի գիշերը Նա մեզ արդեն երկնքից էր ժպտում...

Հայոց լեռնաշխարհում մի տարի էլ է գլորվում գրողի ծոցը... Ներողություն, պատմության գիրկը. խաբեությունների, կեղծ խոստումների, պետական-հանրային ունեցվածքի թալանի, քաղաքական ծաղրածուների գզվռտոցներով լի էժանագին շոուների, ծայրը չերևացող արտագաղթի քարավանի, լուռումունջ-հլուհնազանդ գոյատևման, անհույս սպասումների ևս մի տարի:

Տօնական եռուզեռ է ամենուր: Ճանապարհները այնքան են խցանուած ինքնաշարժներով, որ տեղ մը երթալու համար՝ կանուխէն պէտք է որ ճամբայ ելլես: Իսկ շուկաները կը վխտան հոծ բազմութեամբ, պահ մը ենթադրել տալով, որ ձրի ապրանք կը բաժնեն ամենուն: