1921թ. մարտ ամսին` Մոսկվայի բանակցությունների ժամանակ, հայկական պատվիրակությունը թեպետ այնտեղ էր, բայց չէր մասնակցում գործընթացին, հույսը դնում էր ռուսական կողմի վրա, այլ կերպ ասած, անգործության էր մատնված, չէր պայքարում սեփական պետության համար։

Ինչով էր պայմանավորված ԱԽՔ երեկվա (26. 04. 2023 թ.-irates.am) ելույթը «Հ1» հեռուստաալիքով։

Առնվազն մի 10 անգամ պարզ ասած կլինեմ, որ չի կարող լինել թուրք-ադրբեջանական տանդեմ: Որովհետև այդ համագործակցության արանքում կանգնած է Արևմուտքը, ի դեմս անգլո-ամերիկյան հզորագույն ուժի:

Ժողովուրդները միմյանցից տարբերվում են մշակույթով, ինչը բերում է մտածողության տարբերության: Օրինակ, անգլիացիներն ունեն բարձր մշակույթ, այդ թվում նաև ֆենթեզիի, դետեկտիվի ու ֆանտաստիկայի ժանրերում: Դա մտածողությունը մարզում է, ինչի հետևանքով քաղաքական միտքը, հատուկ ծառայությունների գործունեությունը, սոցիալական գիտությունները դարձնում է բարդ, ռացիոնալ, նպակադրված ու բազմաքայլ: Հենց նման մշակույթի առկայության պատճառով անգլիացիներն ամենաքիչն են ազդվում մտավոր ծուղակներից, պրոպագանդայից և ունեն ինքնուրույն մտածողություն: Խոսքը հասարակ քաղաքացիների մասին է։

Անկախ նրանից, թե ինչ աշխատանքներ է Ադրբեջանն արել Գորիս-Ստեփանակերտ ճանապարհի վրա ու ինչպես է դա ներկայացվում, մենք գիտենք, որ գոյություն ունի ՆՅԱՐԴԵՐԻ ԿՌԻՎ։

Ապշերոնը դառնում է ՆԱՏՕ –ական: Ոչ թէ ռուս-ադրբեջանա-թուրքական դաշինք , այլ, որքան էլ ցավալի լինի ՝ բրիտանական-ադրբեջանական - հայկական դաշինք:

Երբ Նիկոլ Փաշինյանն Ազգային ժողով է գալիս, խորհրդարանի շենքը վերածվում է ռազմականացված կառույցի։ Նիստերի դահլիճում անվտանգության աշխատակիցների թիվը գրեթե հավասարվում է պատգամավորների թվին։ Սեղաններից հավաքվում է ջուրը։ Այդ ընթացքում միջանցքներում վավզում են ականջների մեջ լարեր ու տարատեսակ սարքեր մտցրած մարդիկ։

Կարևոր բան կա, որ մենք պետք է լավ հասկանանք։ Այն, որ դավաճանն ու իր թիմակիցները ուզում են, որպեսզի ժողովուրդը քննարկի իրենց դուրս տված հիմարությունները։ Հակառակ պարագայում, և դա նիկոլները լավ են հասկանում, մարդիկ ուղղակի սկսելու են զբաղվել իրենցով։ Այսինքն, ոչ թե այդ հիմարություններն են քննարկելու, այլ դուրս են գալու և կոնկրետ հարցեր լուծելու։

Մեր` մինչև վերջ չմտածված, մակերեսային ու, ըստ էության, գավառական պատկերացումներն ու մոտեցումները մեր գոյության ֆունդամենտալ պրոբլեմների մասին, լրացուցիչ մեծ դժվարություններ են ստեղծում առանց այդ էլ կրիտիկական ներկա վիճակում։

Նրանք, որ նախորդ խորհրդարանական ընտրություններում այսօրվա իշխանությանը ձայն չեն տվել, նաև նրանցից շատերը, որոնք իրենց կամքով ընտրել են այս իշխանությանը, ոչ մի կերպ չեն ընկալում այն գործողությունների տրամաբանությունը, որն այդ իշխանություններն անվանում են «խաղաղության հաստատման քաղաքականություն»։ Ակնհայտ է, որ այդ քաղաքականությունում պետական, ազգային շահերի առնչությամբ ենթատեքստ գոյություն չունի։ Ինչպիսի՞ բովանդակություն կարող է ունենալ այդքան կարևոր խնդրի քննարկումը մի երկրի հետ, ընդ որում՝ առանց նախապայմանների, որն օկուպացրել է Արցախի և ՀՀ տարածքները, որը մինչ օրս չի վերադարձրել ռազմագերիներին, որը շարունակաբար անվտանգային ու հումանիտար խնդիրներ է ստեղծում քո բնակչության համար, որը ոչ միայն չի ճանաչում Արցախի ժողովրդի ինքնորոշման իրավունքը, այլև ընդհանրապես վերացած է համարում այդ խնդիրը, որը մերժում է բանակցային որևէ ձևաչափ և այլն։