Ապրիլի 9-ի դեպքերի հետ կապված փորձենք անկեղծ լինել և նաև մեր գնահատականներում հստակ. բոլորս էլ գիտեինք, ոմանք` ենթագիտակցորեն, ոմանք` որպես ակնհայտ ճշմարտություն, որ այդ օրը որևէ արդյունքի հնարավոր չէր հասնել: Տարօրինակ ժողովուրդ ենք. և´ առճակատման գնալ չենք ուզում, և´ ուզում ենք, որ իշխանությունները հրաժարական տան:

Մի կերպ մեջքը հազիվհազ մի քիչ շտկած ժողովրդին Րաֆֆին մեկ հացադուլ անելով է խեղճացնում, մեկ Եռաբլուր, մեկ Ծիծեռնակաբերդ տանելով:

Երեխաներ էինք, և, զուտ տարիքի բերումով, հակված էինք ոչ ստեր փչելու, այլ չափազանցնելու։ Այդ պահերին մեր շուրջ հավաքվում էին մեր խաղընկերներն ու պահանջում երդվել։ Երդումների ձևեր էլ կային մշակված, դրանք կեղծելու հնարներ էլ, բայց կար մի բան, ինչն այն ժամանակ էլ հնարավոր չէր կեղծել, իսկ թե ինչու` ինքներս էլ չգիտեինք: «Դե ասա` հորս արև...»: Եվ սուտ ասել փորձողը միանգամից խեղճանում էր, որովհետև վստահ էր` հակառակ դեպքում հայրը կմեռնի:

«Ես այլևս ինձ չեմ պատկանում, այսօրվանից սկսված Ես` ես չեմ... ես ժողովրդին եմ հանձնում ինձ, այլևս և հավիտյանս»:

Չգրել, չեմ կարող, որ հետո չափսոսամ: Տարբեր տրամաչափի գրիչներին կոչ եմ անում ձեռնպահ մնալ Ազգին պիտակավորելու թուլությունից, առավել ևս, բացասական որակումներ տալով կամ էլ ախտորոշելով բացառապես անհատին բնորոշ հիվանդությամբ ախտահարված լինելու մասին: Խոսքս պարզաբանեմ. իսկապես ուզում եմ հասկանալ բոլոր նրանց, ովքեր հայտարարում են, թե հայ ազգը ծանր հիվանդություններից, ներքին անհամաձայնությունից, «արտագաղթային վարակից», հոգեկան խեղման աստիճանի որկրամոլությունից այնքան է կքվել, որ հայտնվել է ինքնաոչնչացման վիճակում:

Ժողովուրդ հայոց, լրացավ Ղարաբաղի նախշուն բաջիի՝ ՀՀ ժողովրդական արտիստուհի, երգչուհի, պարուհի ԱՐԵՎ ԲԱՂԴԱՍԱՐՅԱՆԻ ծննդյան 100-ամյակը: Երբ հնչում են «Ուզունդարան», «Նախշուն բաջին», «Աշուղ եմ էդ քո սև-սև աչերին» և ժողովրդականություն վայելող այլ երգեր, ակամայից հողը փախչում է ոտքիս տակից, թռչում եմ վեր ու սկսում պարե՜լ: Դու մեր հարստությունն ես, սիրելի արտիստուհի:

Ձմեռ-գարուն նախընտրական սեզոնը մեր երկրի առանց այդ էլ կազուսներով և կոնֆուզներով հարուստ քաղաքական կյանքում մի նոր մոդայիկ տենդենց առաջ քաշեց. մեծն «բոյկոտը»: Դեռ ընտրությունները չկայացած, ԲՀԿ խմբակցության պատգամավոր Նաիրա Զոհրաբյանը հայտարարում է, որ եթե ընտրություններն անարդար լինեն, կուսակցությունը բոյկոտելու է Երևանի ավագանու աշխատանքները: Ընտրություններից մեկ ամիս առաջ արդեն շրջանառության մեջ են դնում ընտրությունների կեղծման թեզը: Սա ավելի շատ նման է սեփական ցածր քաղաքական վարկանիշը քողարկելու փորձի, այսինքն, եթե կուսակցութունը չհաղթեց, էլեկտորատի առջև միշտ էլ կարելի է արդարանալ կեղծված ընտրությունների արդեն ծեծված թեզով: Բացի այդ, պրակտիկան ցույց է տվել, որ զանազան քաղաքական բոյկոտներից հասարակությունը ոչինչ չի շահում: Ոչ վաղ անցյալում մեկ այլ քաղաքական ուժ` ՀԱԿ-ը, ամբողջ 4 տարի բոյկոտեց Երևանի ավագանու աշխատանքը, այնինչ հավաքել էր ձայների 1/5-րդը: Եվ ի՞նչ, ինչ շահեց հասարակությունն այդ բոյկոտից:

Ընտրակաշառքի երևույթը և դրա մասին անդադար խոսակցությունները հայաստանյան քաղաքական մշակույթի անքակտելի մասն են դարձել:Այս միջոցով հեշտ է հանրությանը ընտրակեղծարարության մասնակից ու, հետևաբար, այս հարցում ընտրակեղծարարների հանցակից հռչակել:

Որոշ ուժեր կամ շրջանակներ հետեւողականօրէն աշխատում են այն ուղղութեամբ, որ Հայրիկեանի նկատմամբ մահափորձն ընկալուի որպէս մի սովորական, առօրեական միջադէպ։ Դա նախագահական ընտրութիւնների հետ կապուած հասկանալի էր, եւ ես առանձնապէս չէի անդրադառնում ամոթալի դրսեւորմանը, որովհետեւ խղճալով հասկանում էի, որ այս ընտրութիւնների հետ յոյսեր կապողները չեն ուզում արմատապէս արժեզրկուած տեսնել դրանք։ Չէ՞ որ 100 տարի յետոյ էլ անաչառ գնահատականը նոյնն է լինելու:

Իրոք Արամայիս Սահակյանին շատ շատերն էին ճանաչում ու սիրում: Դեպքը, որ պիտի պատմեմ, դրա հաստատումներից մեկն է: Տարիներ առաջ գրողների, արվեստագետների մի խմբով իմ ծննդավայր՝ Քյավառ էինք մեկնում. մարզպետարանի նախաձեռնությամբ այնտեղ նշվելու էր իմ 50-ամյակը: Երևան-Սևան մայրուղու վրա ավտոտեսուչը կանգնեցրեց մեր «Գազելը» (վարորդը գերազանց ել էր արագությունը) ու համառորեն ուզում էր արձանագրություն կազմել: Հերթով փորձեցինք միջամտել, բայց անօգուտ. ոչ իմ խոսքն անցավ, ոչ արձակագիրներ Նորայր Ադալյանի ու Հրաչյա Մաթևոսյանի, բանաստեղծներ Իգնատ Մամյանի ու Հովիկ Հովեյանի, գեղանկարիչ Հենրիկ Մամյանի ու գրականագետ Դավիթ Գասպարյանի: