Ահա ինչն է վերացնելու ԻՐ աշխարհում Աստված, երբ գա: Փողի տեղը ՍԵՐՆ Է լինելու: Բայց առայժմ՝ փող... Երբ այն չկա՝ ոչ ոք քեզ չի գթում: Իսկ ես երեկ Հոլիվուդ մի տեղ մասուրի թուփ տեսա, կարմիր շողացին, վա՜յ, ասի իմ աննմաններ, ես ձեր ցավիկները տանեմ, մատներս դիտմամբ փշերին կպցնելով՝ քաղեց: Գրպանումս իհարկե դեռ փող կար, ապրելու, խանութ մտնելու ռիսկեր դեռ ունեի:

Ադրբեջանցիները, պարզվում է Նիկոլի խաղաղության մուրացկանությանն ընդառաջ Ամանորին մի լավ կրակել են Սոթքի հայկական դիրքերի ուղղությամբ, իսկ դրանից առաջ էլ դիվերսիոն խումբ են ուղարկել նույն հանքավայր և մեսիջներ թողել մեզ՝ հասկացնելով, որ ե՛րբ ցանկանան և որտե՛ղ ուզենան կմտնեն...

Նիկոլ Անհողը, ում կառավարման տարիներին Արցախը երկու փուլով նվիրվեց թշնամուն, կապիտուլյանտ Նիկոլը, ում կառավարման տարիներին Ադրբեջանն օկուպացրել է Երևանի տարածքի չափ Հայաստանի սահմանամերձ տարածքներից...

Զրուցակիցս ազգությամբ հայ չէր, բայց ինձ պես ընկճված ու մի տեսակ հիասթափված էր Հայաստանում ընթացող իրադարձություններից: Զարմանում էր համատարած անտարբերությունից ու երբ փորձեցի արդարանալ, թե պատերազմն էր մեղավոոր, զոհերը, Արցախի կորուստը, նա չհամաձայնեց, ասելով. -Ընդհակառակը, լավ գիտեք, թե ով տարավ ձեզ պարտության ու քանի դեռ հանդուրժում եք, նոր, ավելի մեծ կորուստներ եք ունենալու: Ի՞նչ է, մտածում եք 21-րդ դարում հնարավո՞ր չէ վերանալ պատմության թատերաբեմից:

Աշխարհից, կյանքից կտրված, մեկուսացած մարդիկ սովորաբար ձանձրալի ու մտավոր սահմանափակ են լինում։ Սա հատկապես նկատելի ու վանող է, երբ արվեստագետները, գրողներն են այդպիսին։

Նիկոլի իշխանությանը բնորոշ է տարերայնությունը։ Կան առանձին գործողություններ, չկա համակցվածություն։ Բայց սա մեր քաղաքական դժբախտության մի մասն է։ Մյուսը քաղաքական ընդդիմության գործունեության տարերայնությունն է, պայքարի իրավիճակայնությունը։

Եվ այսպես, հունվարի 1-ից Արցախն արդեն պաշտոնապես գոյություն չի ունենա: Այս ամբողջ տոնական աղմկարարությունը, հրապարակի շքեղ տոնահանդեսը, վարչապետի կողակցի փնթի միջոցառումը Ազգային պատկերասրահի դահլիճում, իր՝ վարչապետի կայծկլտուն, ուրախ, կատակախառն խոսքն ու զրույցը կառավարությունում, փաստում են մի բան՝ եղածը լիովին գոհացնում է Նիկոլին ու թիմակիցներին, և օր առաջ են ցանկանում պաշտոնապես տոնել Արցախ-գլխացավանքը թոթափելու բաղձալի պահը:

Մսավաճառների վրա դրված պահանջներն ինչ-որ տեղ անտրամաբանական են: Երեկ սննդի անվտանգության աշխատակիցների ստուգայցն եմ դիտում Հ1-ով. տեսուչը մսավաճառի վրա ակտ է գրում, որովհետև մսի վրա կնիք չկա: Նա էլ բացատրում է, որ այս մի բուդը կիսել և վաճառել է, և կնիքը մնացել է այն մյուս հատվածւ վրա:

Աշխարհի համարյա բոլոր երկրները որոշ չափով կախվածություն ունեն ուրիշներից։ Եթե Գերմանիայի, Իսպանիայի նման երկրները կախվածություն ունեն, իհարկե Հայաստանի նման երկիրն էլ կունենա։ Նույնիսկ Ավստրալիան, որ ամեն ինչից հեռու է` կախվածություն ունի, անկախ չի։

Տեսնելով երկրում տիրող էսօրվա մառազմ (ավելի շատ՝ շվայտ) իրավիճակը՝ անկախ ինձանից հիշում եմ 1920 թիվը․ էն ժամանակ էլ էր նույնը. թուրքը շարժվում էր Կարս, մի ոտքով մտնում Ալեքսանդրապոլ, զուգահեռաբար Երևանում պարբերաբար ինչ-որ տոնակատարությունների մեջ էին ու հա բանկետներ էին անում՝հարբում, ցխվում: Անընդհատ տոնում էին ու սինխրոն տարածք կորցնում՝ նույն անտարբերությունը, ոնց որ էսօր։