Վստահ եմ՝ մենք դեռ լավ երկիր ենք ունենալու

Արցախում բնակվող ծանոթուհուս հարցնում եմ՝ ի՞նչ վիճակ է այդտեղ, ի՞նչ են խոսում մարդիկ:

Հասարակ, պարզ մարդ է, նույն անողոք պարզությամբ էլ ասում է.
-Շատ վատ վիճակ է. մարդիկ խոսում են, որ Արցախը Ադրբեջանի կազմում է լինելու, Ռուսաստանն էլ չի ուզում մեզ իր կազմի մեջ առնել:
Խեղճ որբեր, նույնիսկ չեն էլ երազում, որ Հայաստանը իրենց կառնի իր կազմում, ու՜ժը չեն տեսնում:
Անզորությունից, ցավից ու զայրույթից կարկամում ես:
Մի՞թե պարտադիր էր Արցախը կորցնել, որպեսզի հետո համոզվեինք, թե ինչքան ենք սիրում նրան:

Նորից պիտի դառնամ ոչմիթիզական մեր ժողովրդին, ասեմ՝ Արցախի պես ծանրագույն խնդիր ունենալով, նրա հարցը դեռ չլուծված՝ ինչպե՞ս կարող էիր իշխանության բերել քաղաքականապես ու ռազմականապես, մեղմ ասած, անպատրաստ մարդկանց: Ինչպե՞ս կարող էիր վտանգավոր գետանցում ձի փոխել. մի փոր ավել հացի խաթե՞ր, թե՞ իրոք հավատում էիր, որ թալանվածը հետ է բերվելու ու հոսի քո գրպանը:
Կերա՞ր այդ ավել հացը, թե՞ կորցրիր եղածն էլ:
ՈՒղղակի փողոցից բռնել ու վարչապետ նշանակել, երկիր վստահել, դուք, ինչ է, խելագա՞ր էիք...

ՈՒ սա ամենավատը չէր, Արցախն էլ հետևեց մեզ:
Իսկ գուցե հոգեպես անկայուն կամ վտանգավոր գործակալնե՞ր էին, չէի՞ք մտածել:
Իսկ ես մտածել էի, որքան էլ զարմանալի լինի, ու որպեսզի միֆական չթվա՝ չասեմ՝ ինչպես:
Հիմա, այս պահից է կարծես սկսվելու իրական Հայաստանի ու Արցախի կերտումը, եթե ճիշտ ուղղորդենք:
Նախկինը, ինչ մենք ենք ապրել, ուզենք թե ոչ, պիտի համարենք դառը սևագրում. ոչի՜նչ, որ շատերս դարձանք այդ սևագրության զոհեր, հիշաչար ու մանրախնդիր չլինենք, մի ողջ երկիր դարձավ այդ սևագրության զոհը:
Դեռ ուզելու են դավեր նյութել Թուրքիայի ձեռքով, դեռ վայրիվերումներ ենք ունենալու, բայց օրեր են, կմթնե՜ն, անց կկենան, կդիմանանք, եթե միասնական լինենք՝ ամբողջական Հայաստանի ու Արցախի հարցում:
Ճիշտը սա է, Նիկոլն իր թիմի հետ պետք է հեռանա, այսօր, թե՝ վաղը, բայց լավ կլիներ՝ հենց այսօր ու՝ խաղաղությամբ:

Ինչպես էթիկան է պահանջում, շնորհակալություն հայտնենք նրան ու իր թիմին, ասենք՝ գնա, բարի ճանապարհ՝ հեչ որ չլինի, ես չգիտեմ, գուցե մի լավ բան էլ արած լինեք:
Թեկուզ՝ այս դառը դասը, որ տվեցիք մեզ, թեկուզ՝ մեզ սպանելու ու նորից արթնության կոչելու համար,
թեկուզ ցրելու իլյուզիան՝ Արցախ ունենալ-չունենալու, Հայաստան ունենալ-չունենալու: Թեկուզ՝ արդարության մասին կեղծ հույսեր ներշնչելու ու սթափեցնելու համար:
Ի դեպ, նրանք նույնիսկ շնորհակալություն չհայտնեցին մեր վաստակի համար, երբ անողոքաբար քշում էին մեզ մեր նվիրական աշխատանքից, մեր ռազմական առաքելությունից՝ անհույս ու անկոպեկ ձգելով քաոսի ու անտերության մեջ:
Փառք Աստծո, իրենք անկոպեկ չեն հեռանում, այնքան են հասցրել կուտակել, որ սերնդե-սերունդ կապրեն աշխարհի բոլոր էլիտար ծագերում:

Վստահ եմ՝ մենք դեռ լավ երկիր ենք ունենալու՝ նոր իշխանության գալով, այլևս մաքրված՝ ամեն սխալներից ու բացթողումներից, համոզված եմ, զգում եմ, իսկ ես անվրեպ զգացող եմ:
Աշխարհաքաղաքական ուժեր են փոխվելու՝ հօգուտ մեզ, անսպասելի ու հրաշքով:
Զգում եմ ու, նորից միֆական չթվալու համար, չասեմ՝ ինչպես:

Սուսաննա Բաբաջանյան

Մեկնաբանություններ