Եվրոպացիք գիտեն տոնը նենց զարդարել, որ մի քիչ մոռանաս առօրյա գորշությունը։ Օրինակ՝ Սուրբ Ծնունդը տոնածառի նման զարդարում են փայլուն խաղալիքներով, գույնզգույն լույսերով, շղթաներով, զանգուլակներով, հետաքրքիր նկարներով, հենց տոնածառով, համով-համով խորտիկներով, սիրուն-սիրուն երգերով՝ Silent Night, Jingle Bells, Amazing Grace։ Ու դու ուզես-չուզես հեքիաթի մեջ ես հայտնվում, թեթևանում ես, մանկանում ես, սկսում ես հրաշքի հավատալ։

Դավաճան Նիկոլն իր հանցակիցներին «ֆաս» հրաման է տվել` հարձակվելու Սամվել Շահրամանյանի վրա:

Մինչ վարչապետի տիկնոջ պատվին Ազգային Պատկերասրահը վերածվում է կորպորատիվ բանկետնիի ու «վեչերինկա կլուբի», հրապարակն էլ 419,5 միլիոն դրամով՝ ամանորյա տոնակատարությամբ հեքիաթային աշխարհի, ուր 89 միլիոն դրամ տրամադրվում է միայն տոնածառի լույսերի վառման, 79 միլիոն էլ՝ հրապարակի շատրվանի զարդարման համար, հասկանում ես, որ շքեղ կործանվում ենք:

Նիկոլի իշխանությանը բնորոշ է տարերայնությունը։ Կան առանձին գործողություններ, չկա համակցվածություն։ Բայց սա մեր քաղաքական դժբախտության մի մասն է։ Մյուսը քաղաքական ընդդիմության գործունեության տարերայնությունն է, պայքարի իրավիճակայնությունը։

Եվ այսպես, հունվարի 1-ից Արցախն արդեն պաշտոնապես գոյություն չի ունենա: Այս ամբողջ տոնական աղմկարարությունը, հրապարակի շքեղ տոնահանդեսը, վարչապետի կողակցի փնթի միջոցառումը Ազգային պատկերասրահի դահլիճում, իր՝ վարչապետի կայծկլտուն, ուրախ, կատակախառն խոսքն ու զրույցը կառավարությունում, փաստում են մի բան՝ եղածը լիովին գոհացնում է Նիկոլին ու թիմակիցներին, և օր առաջ են ցանկանում պաշտոնապես տոնել Արցախ-գլխացավանքը թոթափելու բաղձալի պահը:

Ռուսաստանը Հայաստանում բացահայտ պարտվում է Արևմուտքին... Պատճառները բազմաթիվ են՝ սկսած Կրեմլի և ՌԴ ԱԳՆ-ի խայտառակ աշխատանքից, վերջացրած ՌԴ համապատասխան գերատեսչությունների կողմից վարվող բացահայտ հակառուսական քաղաքականությամբ...

44-օրյա դավադրության ժամանակ՝ 2020 թվականի հոկտեմբերի 16-ին ՀՀ վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանը ելույթ էր ունենում ռազմաճակատ մեկնող մի գումարտակի առաջ և տղաներին ոգևորելու համար պատմում էր իր՝ ապրիլյան քառօրյային մեկնելու մանրամասնությունները:

Սամվել Շահրամանյանի հրամանագիրը՝ Արցախը լուծարելու մասին, կամ այդ լուծարումը չեղարկելու հայտարարությունը որևէ կապ չունեն Արցախի կործանման կամ վերածննդի, եթե կուզեք՝ ռեալպոլիտիկի հետ:

Պառլամենտում ոչ մեկի մտքով չանցավ , որ հարցնի, թե Սերժիկի փեսու ձեռը որտեղի՞ց էին ընկել ԱԱԾ գաղտնի փաստաթղթերը: Ոչ մի պատգամավոր չբարձրացրեց այն հարցը, թե «թուրքական հատուկ ծառայությունների բոզն» ինչպե՞ս էր 2017-ին դարձել պատգամավոր, հիմա էլ պետությունն է ներկայացնում միջազգային ասպարեզում որպես արտգործոց նախարար:

Հիմա բացատրեմ սրանց արած հոգեբանական խաղերն ու դրա ազդեցությունը ամբոխի վրա: