Ինչու՞ պետք է Հայաստանում առհասարակ ունենանք պատմության դպրոցական գրագետ դասագիրք ունենալու բանավեճ։ Ինչու՞ է այդպես։

Մարդիկ տենդեր են կազմակերպում: Տենդերը շահում է Գյումրին: Ստվերային ձևով կառավարողներից (ՔՊ-ի խոսույթ) մեկի մոտ ընկերը:

Նիկոլն էրդողանի լավագույն նվերն էր Ալիևին և մեծագույն պատիժը հայ ժողովրդին:

Ոսանողական տարիներին Առնո Բաբաջանյանը շատ տաքարյուն էր, չէր հանդուրժում իր հանդեպ որևէ անհարգալից վերաբերմունք: Մի անգամ այնպես ստացվեց, որ նա վիճաբանեց նկարիչ Վլադիմիր Այվազյանի հետ, վերջինիս ծաղրական խայթոցները ափերից հանեցին, և ինքնատիրապետումը կորցրած Բաբաջանյանը մոխրամանով հարվածեց նրա դեմքին: Նկարչի հոնքը պատռվեց, հոսեց արյունը: Ապշահար ընկերները շտապեցին առաջին օգնությունը ցուցաբերել Այվազյանին: Իսկ Այվազյանը գնաց պոլիկլինիկա, տեղեկանք վերցրեց իրեն հասցված մարմնական վնասվածքի մասին և դիմեց դատարան՝ հայց ներկայացնելով Առնո Բաբաջանյանի դեմ: Մեկ օր անց կոմպոզիտորը ծանուցում ստացավ դատարանից, որ նա իբրև կասկածյալ պիտի ներկայանա՝ այս ու այս հոդվածների համապատասխան: Նշված հոդվածներով նրան սպառնում էր մինչև երեք տարի ազատազրկում:

Առիթ ունեցա լսելու պատմության 7-րդ դասարանի դասագրքի մասին հեռուստատեսային բանավեճը։ Մի կողմ եմ թողնում այն փաստը, որ «Էրեբունի» թանգարանի տնօրեն Միքայել Բադալյանը գիտականորեն ապացուցեց գրքի անորակությունը և էթիկապես ոչնչացրեց դասագրքի հեղինակի կերպարը։ Ճիշտ արեց։

Այսօր Լեռնային Ղարաբաղի հարց, գոնե թղթի վրա, գոյություն ունի միայն Ռուսաստանի միջնորդությամբ ստորագրված 2020 թվականի նոյեմբերի 10-ի հայտարարության մեջ։

Տասնամյակներ շարունակ իշխանություններն անտեսեցին անկախ դատական համակարգ ստեղծելու, իրավապահ մարմիններն իշխանության ծառայի կարգավիճակից դուրս բելելու պահանջները։ Հիմա նաև անտեսողներն են «ճաշակում» դրա դառը պտուղները։

Ամեն առավոտյան, երբ որդիներիս տանում եմ դպրոց, առնվազն 15 րոպե ստիպված եմ լինում ծախսել դպրոցի մոտակա տարածք մտնելու և ապա դուրս գալու համար։

Ես ուզում եմ իմանալ, թե ու՞ր կորան «Դուխով» գրառումով գլխարկներ , մայկաներ կրող հազարավորները, հիմա որտե՞ղ են «Հպարտ քաղաքացու անձնագիր» ունեցող քաղաքական անմեղսունակները։ Ուզում եմ իմանալ, թե ի՞նչ հոգեվիճակում են այն 688 հազար ընտրող համարվողները, ովքեր տարօրինակ պատերազմից, խայտառակ կապիտուլյացիայից հետո քվեարկեցին այդ աղետները բերած կուսակցության օգտին, միայն թե «նախկին թալանչիները» հետ չգան, այդպես էլ չհասկանալով, որ նախկին թալանչիները ոչ մի տեղ էլ չեն գնացել, նրանց են միացել ներկա, հեղափոխական հորջորջված թալանչիները։