...Երբեմն թվում էր, որ Սերիկի ու իմ միջև կա անհաղթահարելի տարածություն, սահման, որի անդորրը չի կարելի խախտել. պատճառը՝ երկյուղը, պատկառանքն ու հարգանքն էր, որ ունեմ գիտության ու արվեստի այս մեծ երախտավորի հանդեպ:
ՈՒրեմն, Երևանում «ՈՒրարտու» (Urartu / ՈՒրարտու) անվանմամբ մի քանի խանութ է գործում:Դրանցից մեկը գտնվում է մետրոպոլիտենի «Երիտասարդական» կայարանի դիմաց: Խանութում, բացի պարենայի ն և օրենքով արգելված ապրանքներից, ամեն ինչ վաճառվում է (թեպետ, արգելված ապրանքների մասով վստահ չեմ):
Խելացի ժողովուրդն իշխանություն է ընտրում, որպեսզի այդ իշխանությունն իրեն կառավարի:
Կա նաև ժողովուրդ, որն ընտրում է իշխանություն, իսկ այդուհետ փորձում կառավարել այդ իշխանությանը:
Ինչպես հայտնի է, սեպտեմբերի 14-ին նախատեսված է Երևանի քաղաքապետի թեկնածուների բանավեճ Հանրային հեռուստատեսությամբ՝ Հ1-ով:
Հեռուստատեսությունն արդեն համապատասխան հրավերներն ուղարկել է նաև ինձ:
Արվեստագետ, ազգագրագետ ՍԵՐԻԿ ԴԱՎԹՅԱՆԸ մագադանյան աքսորից հետո թվով ութ՝ գիտական լուրջ ուսումնասիրություններ գրեց հայկական ասեղնագործության, ժանյակի, կարպետի ու գորգի, կիրառական արվեստի այլ ոլորտների մասին:
Մեր հետագա անելիքների տեսանկյունից մեզ պետք է հուզի մի հիմնարար բնույթի հարց՝ կապված մեր, այլևս սահմաններ չճանաչող, ինքնախարազանման ու ինքնամերկացման երևույթի հետ, որն ավելի ու ավելի է ծավալվում ու ընդարձակվում։
Վրաստանը քանի՞ տարի է, որ գնում է Եվրոպա։
Աբխազիան ու Հարավային Օսիայի կորուստը դեռ թողնենք մի կողմ, դա չտեսնելու տանք։
Ու՞ր է հասել Եվրոպայի ճամփեքին:
Չկա, որովհետև, 1994 թ. ապրիլի 15-ին, երբ ԱՊՀ պետություններն ընդունեցին Հռչակագիր տարածքային ամբողջականության և սահմանների անձեռնամխելիության մասին, ՀՀ նախագահ Լևոն Տեր-Պետրոսյանը հրաժարվեց ստորագրել Հռչակագիրը:
1920 թ. թուրքական պետության հիմնադիր Քեմալ Աթաթյուրքը գրում էր, որ «Կովկասյան պատը պետք է վերացնել», այլապես Թուրքիան պաշտպանվելու հնարավորություն չի ունենա և չի կարող զարգանալ։