Թե ով է մեզ ասել, որ մենք տաղանդավոր ու հանճարեղ ենք, ես չգիտեմ, միայն գիտեմ, որ մենք դրան լրջորեն հավատացել ենք, և դա նույնիսկ թափանցել է հասարակության ամենաստորին մակարդակներ։
Քամյու եմ կարդում, «Կալիգուլան»:
« Օ՜, հրե՛շ, նորի՞ց խաղացիր: Խաղում էիր, չէ՞: Եվ գոհ ես քեզնից:
Այո՛, խաղում էի»:
Այս անունը Լևոն Ներսիսյանին տվել են Բոհեմում: Ինչու՞: Խաղալու՞ համար, թե՞ հաճախ է մեջբերել այս խոսքերը:
1900-ական թթ. սկզբներին սրվել էին հայ-ադրբեջանական հարաբերությունները: Թումանյանը, իր հետ վերցնելով ամենամտերիմ ընկերոջը՝ Ղազարոս Աղայանին, գնում է Ղազախի շրջան՝ բանակցությունների: Ոչ մի կողմը չի ուզում զիջել: Թուրքերից մեկն առաջարկում է.« Թող ձեզնից մեկը կոխ բռնի մեր փահլևանի հետ: Թե դուք հաղթեք` ձեր ուզածով լինի, թե մենք՝ մեր ուզածով»:
Համազգային զարթոնքի արշալույսին Օպերայի հրապարակում գարնան կենսաբեր որոտի պես մի առնական ձայն հնչեց, որի արձագանքները հասան աշխարհի բոլոր ծայրերը, ուր անգամ մեկ հայ էր ապրում:
Հարստություն ու բիրտ ուժ չունենք, բայց կարող ենք, չէ՞, գոնե գաղափարական ուժ ունենալ, որը հնարավորություն կտա ազատվել մեր չափից դուրս հնացած և անիմաստ փսևդոգաղափարական ծանր բեռից, որի քարշ տալը վաղուց արդեն մեր ուժերից վեր բան է։
Արցախցի Մխիթարն է, ծնունդով ԱՀ Մարտունիից:
Մխոն շատ վաղ տարիքից է կռվել հայրենիքի, իր տան և արժանապատվության համար։
Պատանի էր, երբ առաջին անգամ մտավ խրամատ, սկզբում հոր համար գնդացիրի փամփուշտներն էր լիցքավորում, հետո արդեն ծառայության անցավ
-Ես ձեր բիբերի մեջ եմ, շուրթերին ու լեզվին, հեռվում մի որոնեք... Ինձ որ ճշմարիտ փնտրող լինեիք, չէիք կորցնի: Ես, ինչպես միշտ, Հայաստանում եմ: ՈՒղղակի՝ ինձ սպանող ու աչքից հեռու մի խուլ տեղ թաքցնող ստահակները ամեն ինչ գաղտնի պահեցին, բայց նրանց գործը շարունակողները տեղս գիտեն:
Թուրքիայի դիմումը БРИКС-ին անդամակցելու համար առաջ է քաշում մի շարք ընդհանուր բնույթի աշխարհաքաղաքական պրոբլեմներ, որոնք պատմականորեն կապված են իր շահերով ու աշխահագրական դիրքով երկու հզորների արանքում գտնվող կարևոր կիսահզորի վարքի, պահվածքի, մոտիվացիաների և, վերջին հաշվով, նաև նրա ճակատագրի հետ, որը շատ նմանություններ ունի պատմական Հայաստանի ճակատագրի հետ։