Ի՞ՆՉԸ ՄԱՐՍԵՆՔ

Ինչի՞ համար են ասուլիսները։ Այս հարցն առավել քան տարողունակ է ու առաջին հայացքից այնքան ակնհայտ պատասխան ունի, որ հարցը դարձնում է անհեթեթ: Բայց իրականում լրիվ հակառակն է: Ճշտենք` ասուլիսները հրավիրվում են ինչ-որ բան ասելու, ինչ-որ բան չասելու և ինչ-որ բան իմանալու նպատակով: Սա` ասուլիս հրավիրողի տեսակետից, բայց կա նաև ասուլիս գրողի, ասուլիս ընթերցողի կամ դիտողի տեսակետը: Պատկերացնո՞ւմ եք` ինչ բազմազանություն:
Մարտի 22-ի ասուլիսում ՀՀԿ փոխնախագահ, ԱԺ պատգամավոր Ռազմիկ Զոհրաբյանը, ով հատկապես պերճախոս լեզու ունի, անդրադառնալով իշխանափոխության հնարավորության մասին նախկին արտգործնախարար Վարդան Օսկանյանի տեսակետին, ասել է. «Այսօր ՀՀԿ-ն և կոալիցիան ունեն բավականաչափ ուժ, և նոր մարդիկ մեզ պետք չեն: Եթե հարկ լինի, ապա հնարավոր է, ինչ-որ հարցերում մենք դիմենք Ռոբերտ Քոչարյանին, որպես փորձառու գործչի: Բոլոր դեմոկրատական երկրներում նախկին պաշտոնյաներն օգնում են հաջորդ իշխանություններին, կիսվում են իրենց փորձով: Սակայն հաճախ փոխել պաշտոնատար անձանց` ճիշտ չէ։ Թույլ տվեք մարսել մարտի 1-ը»:
Սկսենք սկզբից։ Ստացվում է` ՀՀԿ փոխնախագահը ՀՀԿ-ն դուրս է դնում կոալիցիայից, եթե ասում է «ՀՀԿ-ն և կոալիցիան», բայց դա, առանձնապես ոչինչ, համարենք լեզվի սայթաքում: Անհասկանալին և վտանգավորը մտքերի հետագա ընթացքն է. «...հաճախ փոխել պաշտոնատար անձանց` ճիշտ չէ, թույլ տվեք մարսել մարտի 1-ը»: Փաստորեն, Ռազմիկ Զոհրաբյանը մարտի 1-ը ենթագիտակցորեն, թե ուղղակիորեն կապում է Ռոբերտ Քոչարյանի հետ: Իհարկե, դա առանձնապես մեծ գյուտ ու հայտնագործություն չէ, բայց երբ հնչում է ՀՀԿ փոխնախագահի շուրթերից, դառնում է խոստովանանքի պես: Սա` մեկ, երկրորդ` առավել անհասկանալին ու վտանգավորը` «թույլ տվեք մարսել մարտի 1-ը»: Այսինքն` ի՞նչը մարսենք։ Տասը մարդու մա՞հը, հարյուրավոր վիրավորներին, համազգային շո՞կը, երկրի խայտառակությո՞ւնը։ Ի՞նչը մարսենք: Եվ` ո՞վ մարսի: Ի՞նչ է նշանակում այդ «մարսել»-ը: Մի՞թե նման խնդիր կարող է ունենալ իշխանությունը: Կամ` ընդդիմությունը: Կամ` ժողովուրդը: Որևէ նորմալ մարդ: Այդ տրամաբանությամբ մարսել մարտի 1-ը, փաստացի նշանակում է մոռանալ, լռության մատնել, ուրանալ, հերքել: Բայց չէ՞ որ նույն իշխանությունը խնդիր է դնում բացառել մարտի 1-ի կրկնությունը: Ա՞յս ճանապարհով: Եվ այնուհանդերձ, նույնիսկ դա չէ կարևորը: Կարևորն այն է, որ Ռազմիկ Զոհրաբյանը Հայաստանը համարում է դեմոկրատական երկիր ու բերում է «բոլոր դեմոկրատական երկրների» օրինակը, որտեղ նախկին պաշտոնյաներն օգնում են հաջորդ պաշտոնյաներին: Դեմոկրատական երկրներում ընտրություններից առաջ, ընտրությունների ժամանակ, ընտրություններից հետո մարտի 1-եր չեն լինում: Իսկ եթե նույնիսկ լինում են, մարսելու խնդիր ոչ ոք չի դնում:
2004-ի ապրիլի 12-ի լույս 13-ի գիշերվա իրադարձություններից հետո, երբ դեռ մի շաբաթ Բաղրամյան պողոտայի մայթերին երևում էին բուռն գիշերվա հետքերը, ՄԱԿ խմբակցության ղեկավար Գուրգեն Արսենյանը շնորհակալություն հայտնեց երկրի նախագահ Ռոբերտ Քոչարյանին` իրավապահների գործադրած պրոֆեսիոնալիզմի համար: Իհարկե, լրագրողները նրան չհասկացան, և Արսենյանը դեռ երկար ստիպված էր բացատրել, որ իր շնորհակալությունը շատ տեղին է ու շատ անհրաժեշտ, քանզի ամբողջ գիշեր ու լուսաբացին ծավալված իրադարձություններում ոչ մի զոհ չի եղել: Իհարկե, Արսենյանին չէին հավատում, ասում էին` պատրվակ է գտել: Բայց մարդը, փաստորեն, ճիշտ էր։ Մնում է պարզել և Զոհրաբյանին տեղեկացնել` իսկ ո՞ւր է ՄԱԿ-ը:
Սերգեյ ՍԱՂՈՒՄՅԱՆ

Մեկնաբանություններ