«ՀԱՅԱՍՏԱՆ ՊԵՏՈՒԹՅՈՒՆՆ ԱՄԵՆ ԻՆՉԻ ՈՂՆԱՇԱՐՆ Է»

Ինչպես խոստացել էինք «Իրատես de facto»-ի նախորդ համարում, ներկայացնում ենք լրագրողների համահայկական 5-րդ համաժողովի կազմակերպիչների և մասնակիցների հետ մեր ճեպազրույցները:
«ՀՊԱՐՏ ԵՄ, ՈՐ ՈՒՆԵՆՔ ՀԱՆՈՒՆ ՀԱՅՈՒԹՅԱՆ ԱՅՍՊԵՍ ՊԱՅՔԱՐՈՂ ՍՓՅՈՒՌՔ»
ՀՐԱՆՈՒՇ ՀԱԿՈԲՅԱՆ (ՀՀ սփյուռքի նախարար)
-Տիկին Հակոբյան, փաստորեն, լրագրողների համահայկական համաժողովի գլխավոր նախաձեռնողը սփյուռքի նախարարությունն է: Արդյոք սա ավանդույթի սկի՞զբ է, և հետագա համաժողովները կազմակերպելու առաքելությունը և՞ս պիտի ստանձնի սփյուռքի նախարարությունը:
-Կարծում եմ` այո: Ընդհանրապես սփյուռքի նախարարությունը պետք է լինի ողնաշարը, կենտրոնը բոլոր համահայկական ձեռնարկների: Պարզապես կարող ենք մեզ համար գործակիցներ, աջակիցներ դարձնել տարբեր հասարակական կառույցների, ինչպես նաև հայաստանյան, ղարաբաղյան պետական մարմինների: Գործընթացն ընդլայնվելու տեղ ունի, որովհետև լրագրողներն ինքնին հզոր ուժ են: Աշխարհի տարբեր երկրներում շուրջ 200 ԶԼՄ ունենք, և այս տոնը, այս ոգևորությունը, այս խանդավառությունը, այս համաձայնությունը պետք է տեղափոխենք նաև մյուս երկրներ:
-Համաժողովն առավել օգտակար էր հայաստանցի՞, թե՞ սփյուռքահայ լրագրողների համար:
-Օգտակար էր երկուստեք: Ինձ համար շատ կարևոր էր, որ նրանք իրար ճանաչեցին, ընկերացան, շատ մտերմացան: Ես ճանաչում էի երկու հզոր տղաների` «Առավոտի» գլխավոր խմբագիր Արամ Աբրահամյանին և «Ազդակի» գլխավոր խմբագիր Շահան Գանտահարյանին, որոնք այստեղ ծանոթացան: Փաստորեն, «Առավոտը» և «Ազդակը» միմյանց չէին ճանաչում: Սա նշանակում է, որ մենք ունենք ճանաչողության խնդիր: Սփյուռքահայերը եկան, հասկացան, թե ինչ է իրենից ներկայացնում Արցախը, ինչ է իրենից ներկայացնում հայաստանյան լրատվադաշտը: Մեր տեղացի լրագրողները, շփվելով սփյուռքահայերի հետ, հասկացան նրանց դժվարությունները, խնդիրները: Իմացան, որ նրանք հիմնականում ոգևորության և հայրենասիրության ալիքի վրա են ապրում: Նրանք չունեն այն հնարավորությունները, ինչ կա Հայաստանում: Նրանք չունեն պետություն իրենց մեջքին, և նրանց գործունեությունն առավել խոնարհումի է արժանի: Համաժողովի ընթացքում ստեղծվեցին ջերմ, բարեկամական կապեր երկու կողմի` Հայաստանի ու սփյուռքի միջև` գումարած ղարաբաղյան հատվածը: Ինձ համար շատ կարևոր էր, որ երկու կողմն էլ կարողացավ շփվել ԼՂՀ նախագահի հետ, լինել ԼՂՀ Ազգային ժողովում, հանդիպել ԼՂՀ պաշտպանության նախարարին, շրջագայել Արցախի կարևոր պատմամշակութային վայրերով, լինել Տաթևում: Սրանք անմոռաց հիշողություններ են: Մարդկային այս հոգեպարար շփումները, որոնք ուղեկցվում են համերգներով, մշակութային ծրագրերով, մեծ լիցքեր են հաղորդում բոլորիս: Ես հպարտ եմ, որ հայ եմ, որ այսպիսի ներուժ ունենք, որ մեր լրագրողներն այսքան տաղանդաշատ են, այսքան արվեստասեր են, այսքան արվեստակիր են:
-Եվ մի վերջին հարց. մեր սփյուռքահայ հյուրերից մեկը հայտարարեց, որ սփյուռքն է պահում Հայաստանը: Այդ հայտարարությունն ինձ դուր չեկավ, որքան հասկացա` Ձեզ ևս: Ինչպե՞ս պիտի կարողանանք արմատախիլ անել այսպիսի մտայնությունը և հասցնել մարդկանց գիտակցությանն այն ճշմարտությունը, որ առանց հայրենիքի չի կարող լինել սփյուռք, և որ իրականում մեզ բոլորիս պահողը Հայաստանի Հանրապետությունն է:
-Հայաստան պետությունն ամեն ինչի ողնաշարն է: Հայաստանը հայ ժողովրդի և հայկական աշխարհի կենտրոնն է, հիմքն է, հույսն է: Հետևաբար, առանց հայրենիքի սփյուռքը չի կարող երկար գոյատևել: Սփյուռքի գոյությունը նախ և առաջ պայմանավորված է Հայաստանի գոյությամբ: Իհարկե, պետք է խոստովանենք, որ մերոնց երկու երրորդը դրսում է ապրում: Նրանք մեծամասնություն են, բայց ցրված են, հալվում են, ձուլվում են: Նրանք մեզ նման միատարր չեն և պետություն չեն: Մյուս կողմից, պետք է հասկանանք, որ սփյուռքում ունենք շատ հզոր մտավոր, կազմակերպական և ֆինանսական կարողություններ, որոնք օգտագործելու դեպքում Հայաստանն ավելի զորեղ կդառնա: ՈՒստի չէի ցանկանա, որ մենք հակադրվենք: Մենք պիտի գիտակցենք, որ մեկս մյուսի շարունակությունն ենք, որ սփյուռքը ուժեղ է Հայաստանով, իսկ Հայաստանը հզոր է սփյուռքով: Ես հպարտ եմ, որ ունենք հանուն հայության այսպես պայքարող սփյուռք:
-Հաջորդ համաժողովը որտե՞ղ եք նախատեսում անցկացնել:
-Թող հաջորդ նախարարը մտածի:
-Հոգնե՞լ եք այս պաշտոնից:
-Ոչ ոք չպետք է կառչի իր պաշտոնից: Դա ժամանակավոր բան է: Կարևորը գործերն են: Ես ապրում եմ երեք կարգախոսով. առաջինը Մեծարենցի տողն է. «Տո՛ւր ինծի, Տե՛ր, ուրախություն անանձնական»: Երկրորդը Թեքեյանի սկզբունքն է. «Կյանքեն ինձի ի՞նչ մնաց: Ինչ որ տվի ուրիշի: Տարօրինակ ա՛յս միայն»: Եվ վերջապես Թումանյանի խոսքը. «Գործն է անմահ, լա՛վ իմացեք, որ ապրում է դարեդար»: Եթե չնվիրվես, չտրվես, գործ չանես, իրավունք չունես ո՛չ պաշտոն զբաղեցնելու, ո՛չ էլ մեծ-մեծ խոսելու:
-Մաղթում եմ Ձեզ երկար մնալ այս պաշտոնում:
-Շնորհակալ եմ:
«ԵԿԵՂԵՑԻՆԵՐՆ ԱԿՆԱՌՈՒ ԵՆ, ԲԱՅՑ ԲԵՐԴԵՐԸ ԹԱՔՆՎԱԾ ԵՆ»
ՀԱԿՈԲ ԱՎԵՏԻՔՅԱՆ («Ազգ» օրաթերթի գլխավոր խմբագիր)
-Պարո՛ն Ավետիքյան, մենք այժմ գտնվում ենք պատմական Տիգրանակերտի տարածքում և ապշում-հիանում ենք մեզնից հազարամյակներ առաջ գոյություն ունեցած մեր պատմությամբ: Ի՞նչ եք կարծում, մեզնից հարյուրավոր տարիներ անց հայ մարդն ինչո՞վ պիտի այսպես հիանա, հպարտանա:
-Ձեր հարցի մեջ ենթահարցում կա: Ասեմ, որ Հայաստանում շատ ունենք նման արժեքներ, բայց դրանք մեջտեղ հանված չեն: Սովետական շրջանում հնագետները, պատմաբանները տեսել են, հայտնաբերել են նման հուշարձաններ, բայց դրանք մեծ մասամբ կոնսերվացված են: Իսկ վերջին տասը տարիներին լավ կողոպտվեցին: Կողոպտվեցին, որովհետև ոսկի էին փնտրում: Հայաստանի բոլոր բնակավայրերում մենք ունենք այդպիսի հուշարձաններ, այսինքն` նախկին վարչական կենտրոններ, որոնք նաև պաշտոնական նշանակություն են ունեցել: Դրանց մեծ մասը թաքնված է, կոծկված, որովհետև հնարավորություն չեն ունեցել ուսումնասիրելու, փող չի հատկացվել այդ նպատակի համար, ուստի և գիտնականները խնամքով պահել են: Շատ քչերն են բաց` Դվինը, Ամբերդը, էլի մի քանիսը: Ես չգիտեմ, թե Ղարաբաղի տարածքում ինչեր կան: Եկեղեցիներն ակնառու են, բայց բերդերը թաքնված են: Եվ ահագին գումար է պետք, որպեսզի էդ ամբողջը բացվի: Լիքը էսպիսի արժեքներ ունենք:
«ՄԵՆՔ ԿԱՐՈՂԱՑԱՆՔ ԽՈՐՀՐԴԱԾԵԼ ՄԻԱՍԻՆ»
ԺԻՐԱՅՐ ՉՈԼԱՔՅԱՆ («Նոր Յառաջ» երկօրյա թերթի տնօրեն)
-Պարոն Չոլաքյան, ի՞նչ ասել է «Նոր Յառաջ», ինչո՞վ է այն տարբերվում «Յառաջ»-ից:
-«Նոր Յառաջը» ստեղծվեց 2009-ին: Ընթերցողների մեծ մասը վշտացած ու վրդովված էր, որ «Յառաջը» չէր կարող շարունակվել, և այդ վրդովմունքը կանխելու համար որոշ երիտասարդներ հանձն առան «Նոր Յառաջ» հրատարակել, որպեսզի կարողանան հագուրդ տալ թե՛ «Յառաջի» աշխատակիցների, թե՛ ընթերցողների ցանկությանը:
-Ի՞նչ տվեց Ձեզ այս համաժողովը:
-Նախ և առաջ` ծանոթություն, մեր գործընկերներին ճանաչելու, կարդալու հնարավորություն: Մենք կարողացանք խորհրդածել միասին, թերթի միջոցով մարտահրավերներին դիմագրավելու ձևեր գտնել, հասկանալ, թե ինչ հարցեր են ծառացած Հայաստանի առջև, Արցախի առջև, և թե ինչպես կարելի է արձագանքել ու նպաստել դրանց լուծմանը:
«ԻՄ ԱՄԲՈՂՋ ԵՐԵՎԱԿԱՅՈՒԹՅԱՄԲ ԱՊՐՈՒՄ ԷԻ ՀԱՅԱՍՏԱՆԻ ՄԵՋ»
ՄԱՆՈՒԵԼ ԱԴԱՄՅԱՆ (Մեծ Բրիտանիա, «Նոր սերունդի ձայն» ամսագրի գլխավոր խմբագիր)
-Պարոն Ադամյան, որքանո՞վ է սփյուռքահայը կարողանում զերծ մնալ զգացմունքներից, երբ խոսքը վերաբերում է Ղարաբաղին:
-Պատասխանը պիտի որոնեք այն օրերի մեջ, երբ Ղարաբաղում պատերազմ էր: Ինչպիսի՞ն էր սփյուռքահայերի կեցվածքը, մասնակցությունը: Գուցե Դուք ավելի լավ գիտեք ամեն բան: Սփյուռքահայերի մոտ հայրենասիրության հուզական կողմն ավելի ուժեղ է, քան գործնականը: Նաև պիտի ընդունենք, որ նյութական, դրամական մասնակցություն են ունենում սփյուռքի ներկայացուցիչները, բայց, դե, այդքանը բավարար չէ: Եթե երկիրը, մասնավորապես Արցախը, վտանգի մեջ է, պետք է յուրաքանչյուր երիտասարդ պատրաստ լինի զենքով մասնակցելու նրա պաշտպանությանը: Իմ կարծիքով` անմիջական, ֆիզիկական մասնակցությունն էական է:
-Դուք ոչ միայն լրագրող եք, այլև բանաստեղծ: Ինչպե՞ս եք կարողանում հավասարակշռել բանաստեղծական հուզականությունը և լրագրողական գործնականությունը:
-Ես, որպես մտավորական, բաժանված եմ մի քանի մասի: Շատ ուժեղ քաղաքական գործիչ եմ սփյուռքում, իմ սկզբունքների համար գնացել եմ շա՜տ-շատ ծայրահեղությունների, հալածվել եմ, բանտարկվել: Միևնույն ժամանակ, երբ պայմանները թույլ են տալիս, բանաստեղծություն եմ գրում: Եվ իմ բանաստեղծությունների մեջ հայրենասիրական թեման շեշտված է: Իմ մեջ և՛ քաղաքական գործիչը, և՛ հասարակական գործիչը, և՛ հրապարակախոսը, և՛ բանաստեղծը, և՛ թատերագիրը (վերջին տասնամյակում մոտ 15 պիես եմ գրել) շատ հաշտ ապրում են:
-Դուք սկզբում ապրել եք Բեյրութում, ապա տեղափոխվել Մեծ Բրիտանիա: Տարբերություն կա՞ երկու գաղթօջախների միջև:
-Մեծ տարբերություն կա: Լոնդոնում եմ ապրում, որ մշակութային հզոր մի երկրի մայրաքաղաքն է: Սակայն մենք ընտանյոք այդտեղ տեղափոխվեցինք այնպիսի տարիքում (իմ մասին եմ խոսում), որ դժվար էր ինտեգրվել այդ երկրի մշակութային կյանքին: Մնացի լուսանցքում և իմ ամբողջ երևակայությամբ ապրում էի Հայաստանի մեջ, Հայաստանի մշակույթով: Լիբանանում բոլորովին այլ էր: Այն կոչում էին սփյուռքի մայրաքաղաք, երկրորդ Հայաստան: Ես այդ մթնոլորտի մեջ եմ մեծացել:
-Ի՞նչ տպավորություն ունեք համաժողովից:
-Ամռանը նաև մասնակցեցի գրողների միության համահայկական համաժողովին: Հիմա էլ այստեղ եմ: Այս երկու պարագաներում էլ ձեռքբերումները նույնն են: ՈՒնենք նոր ծանոթություններ, բարեկամություն: Իսկ մնացյալը (ելույթներ, զեկույցներ և այլն), իհարկե, լավ է, որպես փաստաթուղթ, բայց գործնական հողի վրա ի՞նչ պիտի ավելացնի: Ամեն մեկս պիտի գնանք մեր երկիրը, և արդյո՞ք մեր լսած ու արտասանած ճառերը պիտի հիշենք: Իհարկե, ինչ-որ բաներ կմնան մեր մտածողության, մեր ենթագիտակցության մեջ, կտան ինչ-որ նստվածք: Կարծում եմ, որ մի օր, հարմար առիթով, դրանք գլուխ կբարձրացնեն և կօգնեն ինձ իմ ստեղծագործական կյանքում:
«ՈՉ ՄԻ ԺՈՂՈՎՈՒՐԴ ԻՐ ՀԱՂԹԱՆԱԿԻ ՏԱՐԻՆԵՐԸ ՉԻ ԿՈՉԵԼ ՄՈՒԹ ՈՒ ՑՈՒՐՏ ՏԱՐԻՆԵՐ»
ԱՆԺԵԼԱ ԹՈՎՄԱՍՅԱՆ («Հայելի» մամուլի ակումբի ղեկավար)
-Անժելա, դու ընդվզում ես այն իրողության դեմ, որ ամեն անգամ սփյուռքի ներկայացուցիչներն իրենց ելույթում շեշտադրումներ են անում ցեղասպանության հարցի վրա: Ինչո՞ւ:
-Ես ուզում եմ հասկանալ, թե մինչև ե՞րբ պիտի մենք ամեն տեսակի համաժողովներում առաջնային հարց դարձնենք ցեղասպանությունը: Քանի՜ սերունդ է մեծացել այդ մտայնությամբ: Ես ինքս այդ դաստիարակության, ցեղասպանության զոհի ժառանգականության կրողն եմ, բայց չեմ ուզում, որ իմ երեխան իրեն այդպիսին զգա: Չեմ ուզում` ցեղասպանության հուշարձան տանող ճանապարհին երեխաս ինձ ամեն անգամ հարցնի. «Ինչո՞ւ են մեզ կոտորել»: Ես իմ երեխային ասում եմ, որ հաղթած երկրի զավակ է, 21-րդ դարի զավակ է, որ ապագան մերն է: Բավակա՛ն է, մի՛ վախեցեք: Ոչ մի ժողովուրդ իր հաղթանակի տարիները չի կոչել մութ ու ցուրտ տարիներ: Ի վերջո, ամեն մի հայ այդ հաղթանակի կրողն է: Մենք դրանով պիտի ապրենք:
«ԸՆԴՀԱՆՈՒՐ ԹՇՆԱՄԻ ԱՍԵԼՈՎ` ՉՊԵՏՔ Է ՀԱՍԿԱՆԱՆՔ ՄԻԱՅՆ ԱԴՐԲԵՋԱՆԸ»
ՀԱՅԿ ԽԱՆՈՒՄՅԱՆ («Արցախի եվրոպական շարժում» ՀԿ-ի նախագահ)
-Հայկ, Ձեր մեջ ընդդիմադրի կեցվածք եմ նկատել: Ինչո՞վ է դա բացատրվում:
-Իմ մեջ ընդդիմադրի կեցվա՞ծք եք տեսել: Ե՞րբ:
-Հատկապես այն ժամանակ, երբ քննարկում էիք ԼՂՀ ՊՆ մամլո խոսնակ Մարսել Պետրոսյանի ելույթը:
-Երկու հակադիր կարծիք կա ոչ միայն Արցախում, այլև ամբողջ աշխարհում: Մեկն այն է, որ մամուլը պիտի լինի ազատ, գործի անկախ: Երկրորդն այն է, որ երբ կան ընդհանուր թշնամի, ընդհանուր նպատակներ, ուրեմն պիտի սահմանափակվեն ազատությունները: Մի բան, որ կատարվեց արտգործնախարարության պաշտոնյայի կողմից: Ես ընդամենն ասացի, որ ընդհանուր թշնամի ասելով` չպետք է հասկանանք միայն Ադրբեջանը: Ընդհանուր թշնամին նաև ներքին խնդիրներն են, ինչպիսիք կարող են լինել անարդյունավետ կառավարումը, առողջապահության, կրթության ցածր որակը, կոռուպցիան: Իսկ էս թշնամուն հաղթելու համար պետք է ունենալ հենց ազատ մամուլ: Արտգործնախարարության պաշտոնյան, բնականաբար, հայտնում էր պետության կարծիքը, ինչին ես համամիտ չեմ: Պետք է պայքարել էդ կարծիքի դեմ, որովհետև դա լավ տեղ չի տանում Արցախը: Մասնավորապես, այդպիսի վիճակում է Ադրբեջանը, և տեսնում եք, թե ինչպիսի պետություն է:
«ԱՌԱՋԻՆ ՀԱՎԱՍՏԻ ԱՂԲՅՈՒՐՆ ԱՐՑԱԽՑԻՆ Է»
ԲԵԼԼԱ ԼԱԼԱՅԱՆ (ԼՂՀ, Արցախի հանրային ռադիո)
-Բելլա, Դուք դժգոհեցիք համաժողովի կազմակերպման անկատարությունից: Կփաստարկե՞ք Ձեր դժգոհությունը:
-Չեմ կարող ասել, որ լիարժեք, կատարյալ է կազմակերպված ամեն բան: Համաժողովն անցկացվում է Արցախի մայրաքաղաքում, բայց ո՛չ խորհրդի կազմում, ո՛չ զեկուցողների շարքում Արցախն ընդգրկված չէ: Համաժողովը խնդիր է դրել ակտիվացնելու Արցախի թեմայի լուսաբանումը, ինտեգրելու լրագրողներին համահայկական լրատվական ցանցին, բարձրացնելու Արցախի վարկանիշը միջազգային ասպարեզում, սակայն ոչ մի արցախցի ներգրավված չէ համաժողովի աշխատանքներում: Ինձ հակադարձում են, թե ինքներս պիտի տեղեկանայինք, դիմեինք մասնակցելու համար, բայց այս պարագայում համաձայն չեմ, որովհետև բացարձակապես անտեղյակ եմ եղել համաժողովի օրակարգին, առաջադրված խնդիրներին: Հանպատրաստից գալ ու խոսել` ճիշտ չէ, որովհետև հատկացված մի քանի րոպեների ընթացքում պետք է շատ հստակ ներկայացնես ասելիքդ: Պետք է նաև հաշվի առնել, որ եթե ուզում ենք աշխարհին տեղեկացնել Արցախի մասին, պիտի հասկանանք, որ առաջին հավաստի աղբյուրն արցախցին է, որն ապրում է այս հողում: Ես չեմ թերագնահատում մյուս լրագրողների աշխատանքը, բայց առաջին տեղեկությունը պետք է ստացվի ինձնից, արցախցի իմ մյուս գործընկերներից: Այս իմաստով չեմ կարող ասել, որ համաժողովը կատարյալ է: Կարող եմ միայն ողջունել այս համաժողովն այն բանի համար, որ ինձ տվեց հաճելի և օգտակար ծանոթություններ, և ես արդեն պետք է իմ նախաձեռնությամբ գործածեմ այդ կապերը: Հենց համաժողովի ծրագրի առաջին էջում առկա է սխալը. կազմակերպիչների թվում պետք է նշված լիներ նաև ԼՂՀ ժուռնալիստների միության անունը:
«ՄԵՆՔ ՄԵՐ ՅՈՒՂԻ ՄԵՋ ՏԱՊԱԿՎՈՒՄ ԵՆՔ»
ԷՄՄԱ ԲԱԼԱՅԱՆ (ԼՂՀ, «Ստեփանակերտ» թերթի աշխատակից)
-Ի՞նչ կարծիք ունեք համաժողովի մասին և ինչպե՞ս եք վերաբերվում Ձեր գործընկերոջ` Բելլա Լալայանի քննադատությանը` համաժողովում Արցախի լրագրողներին չընդգրկելու վերաբերյալ:
-Սկսեմ հարցի երկրորդ մասից: Իմ գործընկերը ճիշտ հարց բարձրացրեց: Մենք, իսկապես, չգիտեինք համաժողովի մասին, բայց հետո պարզվեց, որ մեր մեղավորությունը կա դրանում: Մենք ինքներս պետք է ակտիվ լինեինք, հետևեինք սփյուռքի նախարարության կայքէջին, իմանայինք, որ նման համաժողով է նախապատրաստվում ու ապահովեինք մեր ներկայությունը: Մտածում էինք` ինչ-որ մարդկանց մեղքով մեզ չեն ընդգրկել համաժողովի աշխատանքներում, բայց, փաստորեն, մեղավոր էինք ինքներս: Լավ էր, որ բարձրացվեց հարցը, և մեզ համար պարզվեց ճշմարտությունը: Այդ պատճառով էլ մեր մասնակցությունը թռուցիկ ստացվեց, բայց կարևորն այն է, որ խնդիրը պարզաբանվեց, իմացանք, որ սփյուռքի նախարարությունը բնավ էլ մեղավոր չէ համաժողովին մեր ոչ լիարժեք մասնակցության համար: Իսկ համաժողովի մասին կասեմ, որ այն զգալիորեն ընդլայնեց պատկերացումները մեր առջև դրված խնդիրները լուծելու ճանապարհին: Մենք մեր յուղի մեջ տապակվում ենք ու չենք պատկերացնում, թե ինչ անցուդարձեր կան մեր «գավառից» դուրս: Մենք չունենք այնպիսի հնարավորություններ, ինչպիսիք կան Երևանում, էլ չենք խոսում արտասահմանյան երկրների մասին: Մեզ մոտ ինտերնետը չափազանց դանդաղ է աշխատում, շփման մեծ հնարավորություններ չունենք, իսկ համաժողովի ընթացքում ունեցանք հետաքրքիր շփումներ և ընդլայնեցինք մեր մտահորիզոնը հատկապես ինֆորմացիոն տեխնոլոգիաների ասպարեզում:
«ՇԱՏ ԵՄ ԿԱՐԵՎՈՐՈՒՄ ՂԱՐԱԲԱՂԻ ԼՐԱՏՎԱՄԻՋՈՑՆԵՐԻ ՀԵՏ ԿԱՊ ՀԱՍՏԱՏԵԼՈՒ ՀԱՆԳԱՄԱՆՔԸ»
ՀԱԿՈԲ ԱՍԱՏՐՅԱՆ (Չեխիա, «Օրեր» ամսագրի գլխավոր խմբագիր)
-Հակոբ, ի՞նչ տվեց այս համաժողովը քեզ` իբրև արտասահմանյան ամսագրի գլխավոր խմբագրի:
-Նախ, ծանոթացա տարբեր երկրներից ժամանած իմ գործընկերների հետ: Բավականին շատ են նորանշանակ խմբագիրները, և կարևոր էր նրանց հետ կապ հաստատելը` հետագա գործունեությունը զարգացնելու համար: Ինչ վերաբերում է ընդհանուր խնդիրներին, շատ կարևոր էր, որ մենք մի քանի կետով անդրադարձանք տեղեկատվական պատերազմներին, մշակեցինք համագործակցության, կանխարգելման ծրագրեր, մատնանշեցինք համացանցի (հատկապես օտարալեզու) բոլոր հնարավորություններն օգտագործելու մեթոդները: Շատ եմ կարևորում Ղարաբաղի լրատվամիջոցների հետ կապ հաստատելու հանգամանքը: Պետք է կարողանանք արցախյան, հայաստանյան և սփյուռքահայ տեղեկատվության ակտիվ, ճշգրիտ փոխանակում կատարել:
Ճեպազրույցները` Կարինե ՌԱՖԱՅԵԼՅԱՆԻ

Մեկնաբանություններ