ԲՈԼՈՐՍ ԴԵՊԻ ԱՇՆԱՆԱՅԻՆ ՆՍՏԱՇՐՋԱՆ

«ԻՆՉՊԵՍ ՑԱՆԿԱՑԱԾ ՄԱՏԵՐԻԱ, ԵՍ ՆՈՒՅՆՊԵՍ ԱԶԴԵՑՈՒԹՅԱՆ ԵՆԹԱԿԱ ԵՄ»
ԱՐՄԵՆ ՄԱՐՏԻՐՈՍՅԱՆ («Ժառանգություն»)
-Պարոն Մարտիրոսյան, բարով տեսանք. էս ի՞նչ է, գնացիք Ամերիկա, հետ եկա՞ք:
-Այո՛-այո՛:
-Լսել ենք նաև, որ այնտեղ եղած ժամանակ հանդիպել եք ամերիկյան դատախազների հետ. դա Ձեր «ինադո՞ւ» էր կազմակերպված:
-Ո՛չ, դա հենց ինձ համար էր կազմակերպված, մենք հանդիպել ենք ոչ թե դատախազների հետ, այլ ամերիկյան դատախազների տեղակալները մեզ ներկայացրել էին Նևադա նահանգի դատախազներին, որոնք շատ բազմափորձ ու պրոֆեսիոնալ անձինք էին:
-Բա չէ, մերոնց պես: Բայց ոնց ուզում եք` ասեք, նրանք հաստատ մի բան գիտեին, որ Ձեզ դատախազների էին ներկայացնում:
-Միայն դատախազների հետ չենք հանդիպել, կոնգրեսականների, քաղաքապետների հետ ևս բավականին հետաքրքիր հանդիպումներ ենք ունեցել:
-Իսկ որ եկաք Հայաստան, փոխանակեցի՞ք Ձեր ինֆորմացիան «համապատասխան մարմնի» հետ:
-Ո՛չ, դեռևս իմ մեջ եմ պահում, դեռևս նախանձություն եմ անում:
-Դուք պարտավոր էիք:
-Ես այդ փորձը պատրաստվում եմ ներդնել ողջ Հայաստանում:
-«Ինքը» համաձա՞յն է, որ Դուք այդպես մասսայականացնեք, ներդնեք «փորձը» ողջ Հայաստանով մեկ:
-Ինքը` ո՞վ:
-«Ներդրողը»:
-Ներդրողը պետք է լինի հասարակությունը:
-Բա՜րձր է հնչում:
-Հնչի` չհնչի: Դա՛ է: Ես այլ լծակ չունեմ, բացի հասարակության միջոցով ազդելը:
-Բա «ներդրողի» լծակնե՞րը:
-Իմ պարագայում լծակները բացարձակապես լինելու են հասարակության միջոցով, և մոտակա ժամանակահատվածում ես անպայման այդ փորձը փոխանցելու եմ հասարակությանը:
-Անպայման փոխանցեք. չնայած հասարակության տառապանքի փորձը դատախազների... նաև քաղաքապետների և կոնգրեսականների, իմա` ազգի ընտրյալների առումով, շա՜տ մեծ է, եթե չասեմ` անընդգրկելի: Մենակ ափսոս, որ Ձեր այցը Միացյալ Նահանգներ, բոլոր դեպքերում, մի քիչ ժամանակավրեպ ստացվեց:
-Բացարձակապես համաձայն չեմ Ձեզ հետ: Շատ հաջողված այց ու ծրագիր էր, և ինչպես ասացի` սովորելու ու փոխանցելու անսահման բան տվեց:
-Է՜, պարոն Մարտիրոսյան, մինչ Դուք «ամրակայվում, սովորվում և փոխանցըցվում» էիք ամերիկյան նահանգներում, մենք այստեղ այնպիսի ռուսոֆիլ բանե՜ր արեցինք:
-Հա էլի` ոտս չքաշեմ... իսկ ի՞նչ արեցիք:
-Էլ մի՛ հարցրեք. Ռուսաստանի ռազմաբազաների ժամկետը 49 տարով երկարացրինք ու երկարացրինք, երկարացրինք ու երկարացրինք: Բայց եկեք տխուր բաներից չխոսենք, որովհետև այսօր օրը տոնական է. բացվում է ԱԺ նստաշրջանը, ավա՜ղ` ոչ օվալ դահլիճում, ինչպե՞ս եք Ձեզ զգում Մելիք-Ադամյանի ոչ օվալում:
-Երևի թե նորմալ, ու թե աշխատանքային պայմանները փոքր-ինչ վատ են, դա դեռ չի նշանակում, որ պետք է վատ զգալ, վատ աշխատել:
-Այո, երբեք «վատամարդ» մի եղեք, պարոն Մարտիրոսյան, մանավանդ որ հայոց պառլամենտարիզմը ծնվել և իր եզակի լավագույն օրերն է ապրել բացառապես այս դահլիճում:
-Համաձայն եմ Ձեզ հետ: Լիովին: Առաջին անգամ, այո: Եվ ասում եմ` այստեղ աուրան, իսկապես, շատ լավն է:
-Որովհետև ՀՀՇ վերջին համագումա՞րն է այստեղ տեղի ունեցել:
-Ոչ միայն, «Ժառանգությանն» էլ: Այո, Մելիք-Ադամյանում աուրան դրական է:
-Դուրս է գալիս, որ մեր պատգամավորները չեն դիմանում դրական աուրային, նրանք մեզ հետ զրույցում խիստ նեղսրտում էին, որ դարձյալ այստեղ պետք է աշխատեն: ՈՒրեմն պետք է նրանց տանել այնպիսի վայր, որ բացասականությունը, էներգետիկ վամպիրիզմը շատ լինեն, որ կարողանան կայանալ և կայացնել... նորօրյա պառլամենտարիզմը:
-Չէի ցանկանա նմանատիպ բաներից խոսել, չէի ցանկանա նման տեղ լիներ, բայց...
-Բայց` ի՞նչ. մտածում եք` կառուցվող նոր օվալը Կոզեռնի հայտնի գերեզմանոցի տեղո՞ւմ է, ու, բոլոր դեպքերում, այնտեղ բացասականությունը շա՞տ է: Հա, ի դեպ` ինչպե՞ս եք Ձեզ զգում բաղրամյանական ԱԺ կողմերում, այն է` Կոզեռնի նախկին գերեզմանոցում, աուրայի իմաստով:
-Նորմալ, անկեղծ ասած` ներքին դիմադրողականությունս բավականին բարձր է և...
-«Եվ» հոգիների ներս ու դուրսը Ձեզ չի խանգարում, Դուք ունիվերսալ եք:
-Ոչ, ունիվերսալ չեմ: Ինչպես ցանկացած մատերիա, ես նույնպես ազդեցության ենթակա եմ, բայց այս պահին դեռևս դիմադրում եմ, և, կարծես թե, վատ չի ստացվում, չէ՞:
-Չէ՛: Իսկ կարո՞ղ է, Դուք մենակ «մատերիայից» եք բաղկացած, որ էդպես` ոչ վատ` «դավին անտեղյակ, ցավին անհաղորդ» դիմադրում եք` էս անիրավ, էս դաժան, էս հոգեզուրկ աշխարհում:
-Դե, չէ՜, հոգին նույնպես էներգիայի տեսակ է և մատերիական ինչ-որ բան ունի իր մեջ։ Չեմ վախենում, որովհետև դուրս ու ներս անող այդ հոգիների նկատմամբ ոչ մի վատ բան չեմ արել: Չեմ արել, չէ՞:
-Հ՜ը՜ը: Չնայած` ո՞վ իմանա:
Հ.Գ.- Ծավալուն հարցազրույցը Արմեն Մարտիրոսյանի հետ հաջորդ` սեպտեմբերի 17-ի համարում:

«ՄԻ ԲԻՇԱՐՅԱՆ ՈՒՆԵՆՔ, ՊԵՏՔ Է ՆՐԱՆ ՀԵՆԱՐԱՆ ԼԻՆԵՆՔ»
ԱՐԾՐՈՒՆԻ ԱՂԱՋԱՆՅԱՆ (ՕԵԿ)
-Պարոն Աղաջանյան, Դուք սրտի թրթիռո՞վ եք սպասում ԱԺ օվալաձև դահլիճի բացմանը:
-Ցանկացած հարմարավետություն հաճելի է, բայց սրտի թրթիռի պահանջ չեմ զգում:
-Կարո՞ղ է, սրտի հետ կապված պրոբլեմ ունեք. Կոելյոն ասում է` ամենակարևորը սիրտն է, պետք է լսել նրան:
-ԱԺ նախկին դահլիճը որոշ անհարմարություններ ուներ, բայց դրանից առաջ այնքան խնդիրներ կան, որ առաջնահերթ լուծման կարիք ունեն, դրա համար:
-Հա, իհարկե, փոխանակ այդ հարցերը լուծեն, ընկել են օվալի հետևից, չեն էլ ամաչում: Բայց առայժմ սրտի մասին: Ինչո՞ւ չի թրթռում Ձեր սիրտը, պարոն Աղաջանյան, այն ընդհանրապե՞ս չի թրթռում, թե՞ կոնկրետ դեպքի հետ կապված:
-Այդ առումով սիրտս հանգիստ է: Բայց, դե, շրջապատում փորձում ենք մարդկանց վիճակը բարելավել, այդ գործընթացը չնայած շատ դանդաղ է ընթանում, ես շատ կուզեի, որ արագացնեինք, Հայաստանը դուրս գար սոցիալական այս վիճակից, դասվեր զարգացած երկրների շարքը...
-Պարոն Աղաջանյա՞ն, բա Ձեր սիրտը հիմա Ձեզ չի ասո՞ւմ` լա՛վ, էլի, Արծրունի ջան, անկեղծ եղիր էդ լրագրողի հետ, ինքը «երրորդ աչք» ունի, ամեն ինչ տեսնում է:
-Չէ՜-չէ՜, իսկապես, սիրտս թրթռում է ասածս էդ ամեն ինչի համար:
-Է՞լ ինչից է թրթռում Ձեր սիրտը, պարոն Աղաջանյան:
-Ա՜, սիրտս թրթռում է փոքրիկ տղայիս հարցերով:
-Բա՞ն է պատահել:
-Ո՛չ մի բան: ՈՒզում եմ ընդամենը` դպրոցում լավ սովորի:
-Բա դրա համար սիրտ կթրթռա՞:
-Բա ո՞նց` շա՜տ կթրթռա:
-Իսկ շուտ-շո՞ւտ եք սիրահարվում, պարոն Աղաջանյան... Պահո՜, հարցը կարծես Ձեզ շատ դուր եկավ:
-Է՜, մեր սիրահարվելու ժամանակներն անցե՜լ են:
-Չե՛ն անցել, բայց վերադառնանք օվալաձև դահլիճ. ինչո՞ւ օվալաձև` կարո՞ղ է իմանաք:
-Չէ՜, չեմ կարող իմանալ:
-Ձեր սիրտն ինչ է ասում` ինչո՞ւ օվալաձև:
-Օվալաձև դահլիճն ու սիրտը իրար հետ կապ չունեն:
-Այդպես թվում է, պարոն Աղաջանյան, Բարաք Օբաման աշխարհի համար ամենակարևոր որոշումներն արձակում է օվալաձև դահլիճից, այդ կարևոր որոշումները գնո՜ւմ, լցվո՜ւմ են աշխարհի սիրտը:
-Որ դահլիճը օվալաձև է, ոչ մի բանի հետ կապ չունի:
-Է՜, պարոն Աղաջանյան, ո՞նց կապ չունի. էդ ժամանակ թող լիներ քառակուսի, դա ավելի համապատասխան էր մեր Ազգային ժողովի նկարագրին:
-Ամերիկաներում շատ լավ բաներ կան, բայց որ մենք ուզում ենք օվալաձև դահլիճը ընդօրինակել, ճիշտ չէ:
-Պարոն Աղաջանյան, ախր չեք պատկերացնում, թե ինչքան լավ է, որ ԱԺ դահլիճը օվալաձև-օբամայաձև է դառնում, ախր, հնարավոր է, ապագայում այդ դահլիճում նստի Ձեր լիդերը` պարոն Արթուր Բաղդասարյանը, դառնալով ԱԺ նախագահ:
-....
-Համոզեցի՞ վերջապես, դե, փա՜ռք Աստծո:
-Չէ՛, չեք համոզել. մարդը պետք է իր, իր աշխատանքի վայրի հեղինակությունը բարձրացնի, գեղեցկացնի, և ոչ թե աշխատանքի վայրը նրան գեղեցկացնի ու բարձրացնի: Ես կուզեի, որ աշխատանքը կատարվեր պատշաճ ու պարտաճանաչ, անկախ նրանից` դահլիճը կլինի օվալաձև, քառակուսի, թե շրջանաձև:
-Կարո՞ղ եմ հասկանալ, որ աշխատանքները լավ չեն կատարվում, և Դուք դժգոհ եք ԱԺ աշխատանքից:
-Ո՞ր աշխատանքից:
-Օվալաձև և քառակուսի դահլիճում կատարվող:
-Է՜, մենք պտտվում-պտտվում ու գալիս ենք էլի օվալաձև և քառակուսի դահլիճի կառուցվածքին: Դահլիճ է, որը ժամանակին ծառայել է, հիմա ունի որոշ անհարմարություններ, հիմա վերանորոգում ենք, այլ տեսք ենք տալիս:
-Ասում են` էստեղ, Մելիք-Ադամյանում ավելի անհարմար է:
-Ոչինչ, ի՞նչ անենք, հարմարվում ենք: Մեկ-երկու նստաշրջան էլ կհարմարվենք, ինչ անենք:
-Այդքան երկա՞ր, բա էս մանրահատա՞կը... Ընկե՞լ եք հեչ այս ընթացքում, պարոն Աղաջանյան, սահում է ահավոր:
-Դպրոցական երեխա չենք, դասամիջոցին վազենք, ընկնենք:
-Էնքա՜ն մարդ է ընկել, Ձեր տիկին Բիշար-յանին էլ երեք-չորս հոգով գրկած տանում-բերում եք:
-Բա ի՞նչ անենք, ա՛յ քեզ բան. մի Բիշար-յան ունենք, պետք է նրան հենարան լինենք:
Ճեպազրույցները` Կարմեն ԴԱՎԹՅԱՆԻ

Մեկնաբանություններ