«Ո՞րն է ելքը» հարցը մնում է անպատասխան

Գիտությունը և հատկապես հումանիտար-հասարակագիտական գիտությունները կտրվել են իրականությունից, սավառնում են երկնքում, գերհագեցած են հրաշք գաղափարներով, փայլում են ամեն ինչում, բացի կիրառական նշանակությունից: Իրավագետները, պատմաբանները, քաղաքագետները, միջազգայնագետները և նույնիսկ փիլիսոփաներն ու տնտեսագետները անթերի, հիմնավոր, բազմակողմանիորեն և հզոր գաղափարներով քառորդ դար ապացուցեցին, որ Լեռնային Ղարաբաղը անարդար և բռնի կերպով անջատվել է և բռնակցվել այլ պետության: Ապացուցեցին ինքնորոշման իրավունքի անվերապահ կիրառման անհրաժեշտությունը: Մասնագիտության բերումով գիտեմ, որ հիշյալ գիտական ուղղություններով երևի թե մի հիսուն գիտական ատենախոսություն է պաշտպանվել, հրատարակվել են հարյուրավոր գիտական աշխատություններ, սակայն դրանցում, բացի զգացմունքային հայրենասիրական պաթոսախառն ուռա-հռետորաբանությունից , այլ բան չի եղել: Չեմ հանդիպել Արցախի հարցի շուրջ հայ-ադրբեջանական հակամարտության կարգավորման որևիցե իրատեսական և կիրառելի ծրագրի կամ նախագծի: Ստացվել է ինքնանպատակ, անօգուտ մի գործունեություն, որի գործնական նշանակությունը առ ոչինչ է: Ցավալին այն է, որ այժմ մենք քաղաքական և գիտական հարթակներում կրկին «փայլում» ենք մեր մտքի թռիչքով, մեր դիրքորոշման արդարության ապացույցներով, իսկ «Ո՞րն է ելքը» հարցը մնում է անպատասխան: Եվ սա այն դեպքում, երբ պատերազմի վտանգը շարունակում է պահպանվել և աճի միտում ունի:

Գարիկ Քեռյան

Մեկնաբանություններ