Հոկտեմբերի 2-ին Հայաստանում կայացած հերթական ՏԻՄ ընտրությունները լակմուսի թղթի պես վերհանեցին ինչպես մեր քաղաքական, հանրային ու մարդկային ներկապնակի վառ գույները, այնպես էլ՝ արատավոր բծերը:
Հատկապես Գյումրիի և Վանաձորի ընտրությունների արդյունքները վկայեցին, թե իրապես ով ում բարեկամն է, ավելի ճիշտ, ով է ժողովրդի բարեկամը, և ո՞վ է, ըստ էության, ինստիտուցիոնալ ընդդիմությունը, որը, մի կողմից, ստանում է ծանրակշիռ քվե, հայտնվում կամք թելադրողի դիրքերում, մյուս կողմից, առանց անձնական ու նեղկուսակցական հավակնոտության, միավորվում է հանուն քաղաքի ու երկրի զարգացման հեռանկարի:
Մնացյալը փոքրոգի ու կանխակալ մեղադրանքներ են, որոնցից, հավատացեք, տուժում են ոչ թե անձերը, այլ արդեն հուսահատ ու աղքատ ժողովուրդը: Իսկ նրա հավատի և ընտրության հետ հաշվի չնստելն առնվազն անբարոյականություն է: