Սամվել ՍԵՎԱԴԱ. Արվեստը զոհեր է պահանջում

Շաբաթ, լույս կիրակի գիշերը` ժամը 3-ի կողմերը Մաշտոցի պողոտայից մեքենայով եկա Մասիվի իմ սիրելի ու անփոխարինելի բունկերը:
Հորդառատ ու անուշ անձրև էր դրսում: Էն, որ ուզում ես ջահելությունդ հիշել ու դուրս գալ վազել էդ անձրևի տակ` մինչև ոսկորներդ թրջվելով:
Լավ էլ` տաք եղանակ էր: Ես կարճաթև մայկայով էի ու բոլորովին չէի մրսում:
Քնեցի, արթնացա, ու ո՜վ զարմանք... Էն, ինչ որ տեսա, ինձ զարմանք, հիացմունք ու հետո ցավ պատճառեց:
Հիշեցի, որ դրանից երկու օր առաջ էի գնացել նկարելու ծիրանի ծաղկած այգիները, որոնք զարդարված էին նորահարսի նման կախարդական ծաղիկներով:
Հասկացա, որ ծիրանի այգիները կմնան անպտուղ: ՈՒ սիրտս մի տեսակ մղկտաց:
Հետո սատանան սողոսկեց ուղեղս, ու ես որոշեցի բարձրանալ մեր 12 հարկանի շենքի տանիքը` նկարելու ձյուների մեջ կորած քաղաքս` վերևից:
Տաք հագնվեցի, անձրևանոց վերցրի, գլխարկ դրեցի, կամերաս ու օբյեկտիվները վերցրի ու բարձրացա տանիք:
Ո´չ էի բարձրացել:
Սարսափելի քամին ու ձյունախառն մրրիկը հենց առաջին րոպեին թռցրին ու անհայտ ուղղությամբ տարան գլխարկս:
Հաջորդ րոպեին քամին պոկեց անձրևանոցս, թարսուշիտակ արեց ու խփեց ծխնելույզներին: Հասկացա, որ անիմաստ է շարունակել:
Բայց որոշեցի չհանձնվել ու առաջ գնացի: Տանիքի եզրին չհասած` մի այնպիսի քամի սկսվեց, որ հազիվ հասցրի թանկարժեք ֆոտոխցիկս ձեռքումս պահել:
Բայց արդեն հասցրել էի լիովին թրջվել ու ափսոսանքից քիչ էր մնում լաց լինեի:
Բայց և նկարեցի: ՈՒղղակի լեննականցու թասիբը գլուխ բարձրացրեց ու հասցրի նկարել տանիքի տարբեր կետերից արտակարգ իրավիճակում հայտնված քաղաքը:
Հիմա մի քիչ մրսածի նման եմ կարծես, բայց ոչինչ, կրկին հասկացա, որ իսկապես արվեստը զոհեր է պահանջում:

Մեկնաբանություններ