Երեկ Գարեգին Վեհափառը պատշաճ համարեց իր ծանրակշիռ խոսքն ասել բոլորիս հուզող հարցերի շուրջ. Մայր Տաճարի վերաբացումից, «Հայ եկեղեցու պատմություն» դպրոցական առարկայից մինչև Արցախի հարց։

Ընդդիմության անգրագետ քաղաքական պահվածքի օրինակներից մեկը մարդկանց սոցիալական բողոքների վրա միավոր հավաքելն էր, որն իրականում հիմա թարս է աշխատում։ Այդ թերությունը շատ երկար իշխանության լինելու ու ժողովրդից կտրված լինելու հետևանք է նաև։

Մարդի՛կ, չեք հոգնե՞լ «Միասնություն» անիմաստ ու նաև գլխակեր կոչից: 2017 թվին Հայաստանը ընտրեց խորհրդարան: Հայ ժողովրդի այդ ընտրյալներն էլ, 2018 թվականի մայիսի 8-ին միավորվեցին ու ընտրեցին Նիկոլին վարչապետ:

1. Վիրտուալ Հայաստանում շարունակում ենք հավատարիմ մնալ «խաղաղության օրակարգին»: Վիրտուալ (այսինքն երևակայական Հայաստանում) խաղաղությունը վաղուց եկել է: Այնտեղ թշնամի չկա, թուրքը մեր ախպերն ա, Ղարաբաղը թուրքերինն ա միշտ եղել, ամեն ինչի մեղավորն էլ էն թալանչի նախնիներն են, իսկ եթե թուրք-ախպերները կամենան Հայաստանին մի 29.800 ք.կմ տարածք թողեն լավ, չթողնեն՝ միևնույն է մենք մեզ պարտված չենք համարելու և երեսներիս խոզի կաշի քաշած շարունակելու ենք խոսել հեռավոր ինչ-որ գեղում ասֆալտ փռելու թեմայից: Վիրտուալ Հայաստանում խաղաղություն է, իսկ իրական Հայաստանում՝ կորուստ, սուգ, զոհեր, օկուպացիա, շրջափակում, ցեղասպանական վտանգ և խորհը հիասթափություն: Հիմա ո՞րն է ավելի լավ, իհարկե՝ վիրտուալ Հայաստանը, ուղղակի պետք է, որ ամեն մարդ իրեն կարողանա դնել հայտնի կենդանու տեղը և չնկատելու տա ահագնացող սպառնալքները:

Գուրգեն Յանիկյանի բանտային հուշագրությունում աղմկոտ բացահայտումները շատ են: Այս մեկն այսօր այլևս անհնար է ապացուցել, բայց պետք է իմանալ՝ գոնե մեր անհայտ հայրենակցի հիշատակի համար: Մանավանդ, որ խոսքը Հայոց ցեղասպանությանը նվիրված՝ աշխարհում թերևս ամենահայտնի գրական երկի մասին է:

Նախ խոսենք այն մասին, թե ինչ է իրենից ներկայացնում «6» թիվը։ (առանց սնոտիապաշտության մեջ ընկնելու. ձեր մտքով ոչինչ չմեկնեք) Հիշենք արարչագործության սկիզբը. «Աստված տեսավ, որ այն ամենը, ինչ ստեղծել էր, շատ լավ է։ Եվ եղավ երեկո, և եղավ առավոտ՝ օր վեցերորդ» (Ծննդոց 1:31)։

Ընդդիմությանը անհրաժեշտ է քննադատել: Ընդ որում անհրաժեշտ էր դա անել վաղուց, դեռ մինչև «հեղափոխությունը»: Դա կլիներ այս աղետը կանխելու համակարգային քայլերից թերևս ամենակարևորը: Եթե ժամանակին հատկապես լրատվամիջոցների կողմից անտեղի ներողամտություն չցուցաբերվեր ամեն ընդդիմադիր տգետի նկատմաբ, ապա քաղաքական դաշտը կֆիլտրվեր: Проходимец-ները կմաղվեին և իշխանափոխությունը նման հակապետական կոլափսի չէր բերի: Գաղափարների, սլզբունքայնության, գիտելիքի մաղով անցած մարդիկ իշխանության գալով նման ցնցումների առաջ չէին կանգնեցնի պետությունը:

Ազգային հանճարն է որոշ բովանդակություն հաղորդում համամարդկայինին: Մարդկայինը ազգայինին ներդաշնակելով՝ շահում է թե՛ մէկը, թե´մյուսը: Եվ հակառակը, Ազգայինը «համամարդկայինին» զոհելով՝ կորցնում է թե´ Ազգը, թե´ մարդկությունը:

2022 թ. ապրիլի 13-ին Հայաստանի Հանրապետության վարչապետը Ազգային ժողովի բարձրադիր ամբիոնից հայտարարեց, որ իբրև թե միջազգային հանրությունը պահանջում է իջեցնել Արցախի «նշաձողը»:

Պատմության մոռացությունը ծանր հիվանդություն է, որ խեղանդամում է հոգին, այնտեղից դուրս մղում սրբացած ավանդույթների, բարոյական բարձր ու ստուգված արժեքների կենարար ուժը և ուզածդ ժողովրդի շատ արագորեն կարող է վերածել մի անկազմակերպ , սպառողական հոգեբանությամբ ապրող, հայրենի հողի, մայրենի լեզվի նկատմամբ անտարբեր ամբոխի: