Թեև գաղտնաբանության հակում չունեմ, սակայն, այդուամենայնիվ, չեմ կարող ուշադրություն չդարձնել այն հանգամանքին, որ Մերձավոր Արևելքում բոլոր «պայթուցիկ սցենարները» ասես պատճենված լինեն։

Շարունակվում են դեռ մայիսի վերջերին Թուրքիայում ծայր առած բողոքի զանգվածային ցույցերը երկրի մի քանի տասնյակ քաղաքներում։ Եթե անգամ դրանք հեղափոխություն չեն, ապա բնույթով, ինչ խոսք, հեղափոխական են։ Ի՞նչ գործոններով են պայմանավորված այդ զանգվածային դժգոհությունները։

Արդեն մի քանի օր է Սուրիկ Խաչատրյանի «թեման» հասարակության ուշադրության կենտրոնում է: Այսօր կառավարությունը որոշում է ընդունել նրան զբաղեցրած պաշտոնից ազատելու մասին: Սուրիկ Խաչատրյանը, նույն ինքը` Լիցկան, այլևս մարզպետ չէ: Բայց սրանով հարցը չի փակվում: Սպանություն է կատարվել: Հրազենով:

70 տարի կոմունիստական մտածելակերպով, հոգեբանությամբ, բարոյականությամբ, կապիտալի բարեբեր և ավերիչ գործառույթներին անտեղյակներս 1991-ին ձեռք բերեցինք անկախություն և ինքնուրույն ապրելու ազատություն: Հովհաննես Դրասխանակերտցին 914 թ. գյուղացիական ապստամբության մասին գրում էր. «Հերյուրում էին, որ տերերը տրեխ հագնեն և գետնի վրա ման գան, իսկ իրենք բարձրանան երկարավիզ ու ոտնատակ տվող ձիերի վրա»:

Փողը Հայաստանի Հանրապետությունից «փախչում է» արտասահման` օֆշորներ, իսկ դրա «տերերը» հաճախ հրաժարվում են նաև քաղաքացիությունից, և ոչ թե ներդրումային վատ կլիմայի պատճառով, այլ պարզապես սեփական պետությունից։

Շնորհավորում եմ բոլորիդ` 2013-ի քաղաքական անդորրը սկսվեց: Բոլորդ կարող եք անցնել վաստակած հանգստի կամ աշխատանքի` շարունակելով նույն կենսակերպը, որով ապրել եք, այդպես ապահով է: Առաջադրված արդյունքով ավարտվեցին բոլորամակարդակ ընտրությունները ու այլևս 4-5 տարի ոչ մի ասֆալտ, ոչ մի խաղահրապարակ, ոչ մի համերգ-մամերգ` թեկնածուի հետ հանդիպման անվան տակ: Հիմա արդեն հանգստանա՞լ եք ուզում, ձեզ կառաջարկեն Բերմուդյան եռանկյունին: Աշխատե՞լ եք ուզում, գործում է «Հայրենակիցներ» ծրագիրը: Ոչինչ չե՞ք ուզում, ձեր պրոբլեմն է: Քաղաքական ամառը համարյա ոչնչով չի տարբերվում օրացուցային ամառից` նույն տաղտուկը, նույն տաքուպաղը` հիմքում նույն անփոփոխ ընթացքը` գնում ենք դեպի աշուն:

Բոլորն են նախանձով անցել դեպ Թիֆլիս տանող մայրուղով. «Հայաստանում նման ճանապարհներ չունենք։ Հույս կար, որ «Հյուսիս-Հարավն» այդ «մշակույթը» նաև Հայաստան կբերի: «Հյուսիս-Հարավը» ահռելի մեծ ներդրում է Հայաստանի համար: Հսկայական այդ ներդրմամբ Հայաստանը կդառնա ոչ միայն տրանզիտ «դրախտավայր», այլև ճանապարհաշինական մշակույթը մեզանում իր հետևից կտանի բոլոր մնացած մշակույթները»:

Իրադրությունը գնալով ավելի է նմանվում նախորդ դարասկզբին: Տարածաշրջանը եռում է, ինչպես երբեք: Ընդ որում, խոսքը ոչ միայն Լիբանանում հայտնված իսրայելական ինքնաթիռներին, Սիրիայում «Հըզբոլլահի» ու պետական զորքերի համատեղ ակցիաներին, այլև Թուրքիայի կենտրոնում տեղի ունեցող «արաբական գարնանն» է վերաբերում, որի «ակունքների» մասին դեռ շատ բան հայտնի չէ: Իսկ հայտնի չէ, որովհետև շահառուներն անչափ շատ են` «Հըզբոլլահ», «Ալ Քաիդա», Սիրիա, Իրան, քրդեր, Իսրայել, ԱՄՆ, Ռուսաստան: Դասական իմաստով` Թուրքիան այն տարածքն է, ուր կարող են լավագույնս պայթել բոլոր դետոնատորները, օդ թռցնելով Թուրքիան, սակայն նույն նախորդ դարասկիզբը լավագույն դիդակտիկան է, որպեսզի բոլորին հասկանալի դառնա` ինչպես և ինչի շուրջ են պայմանավորվում կողմերը մեծ մարտից առաջ: Եվ` ում հաշվին:

Նախագահական ընտրություններում Վիկտոր Յանուկովիչի և «Տարածաշրջանների կուսակցության» հաջողությունը պայմանավորված էր մի շարք գործոններով, այդ թվում` սոցիալական և տնտեսական, բայց առաջին հերթին նրանով, որ առավել խիտ են բնակեցված ՈՒկրաինայի հարավարևելյան և կենտրոնական մարզերը։

Տարին կիսվեց: Համարյա: Վաղվանից սկսվում է օրացուցային ամառը, և, ուրեմն, մի քիչ կհանգստանանք քաղաքականությունից: Գուցե և ոչ: Չնայած գազի սակագնի բարձրացմանը և համապատասխանաբար առաջին անհրաժեշտության ապրանքների ու ծառայությունների սպասվող թանկացմանը, Հայաստանի ժողովուրդը հանգիստ շարունակում է բարգավաճել գնաճի, գործազրկության, արտագաղթի, կարկուտի ու մյուս «հաճույքների» մեջ հարմարավետ տեղավորված: