«ԵԱՏՄ-ն տնտեսական միավորում է, որը չպետք է ունենա քաղաքական և, առավել ևս, աշխարհաքաղաքական օրակարգ»,- երեկ Սանկտ Պետերբուրգում հայտարարել է Նիկոլ Փաշինյանը:

Մեծարգո պարոն Նախագահ, գրում եմ Ձեզ՝ լավ պատկերացնելով, թե ինչ դժվար կացության մեջ եք և լավ իմանալով, թե որքան հակասական առաջարկներ եք ստացել վերջին օրերին Ձեր՝ սեպտեմբերի 28-ի հայտնի հրամանագրի չեղարկման կամ պարզապես անտեսելու կապակցությամբ։

Հերթական տարին փակում ենք հայրենիքի մի հատվածի կորստով, բայց իշխանության դիրքերի ամրապնդմամբ։ Սա նվազագույնը տարօրինակ է։ Բայց այս տարօրինակությունը բացառապես հասարակական անտարբերությամբ պայմանավորելը ավելի տարօրինակ է։ Ասել թե մարդիկ մի տեսակ անտարբեր են դարձել սեփական հայրենիքի, սեփական երկրի ապագայի նկատմամբ, գուցե ճշմարտության բաղադրիչ ունի, ի վերջո վայրի անհատապաշտությունը մեզ էլ չի շրջանցել, բայց և այնպես դա չէ հիմնական պատճառը տարօրինակությունը հիմնավորելու հարցում։

Արցախի Հանրապետության ներկայացուցչության շենքում Արցախի քաղաքական ուժերն այսօր, ի թիվս այլ հարցերի, քննարկել են նաև Արցախի Հանրապետությունը լուծարելու մասին Սամվել Շահրամանյանի սեպտեմբերի 28-ին հրապարակված հրամանագիրը չեղարկելու հարցը։

ԱՄՆ նախագահ Ջո Բայդեն, Եվրամիության դիվանագիտության ղեկավար Ժոզեպ Բորել, Եվրոպական հանձնաժողովի նախագահ ՈՒրսուլա Ֆոն դեր Լայեն. այս բոլոր ճիվաղներն իրականում սատանայապաշտ են, Սատանայի ծնունդ կամ Սատանայի ծառա, և նույնիսկ եթե մասոն չեն, առնվազն նրանց վեցանոցն են, տիկնիկավարների՝ աշխարհի ջհուդամասոնական, գլոբալիստական ուժերի խամաճիկը:

Անկախության սկզբում մեր ունեցած և խորհրդային օրերից եկող ինքնագնահատականն ու կյանքի փորձը միանգամից բախվեցին դաժան իրականությանը, որտեղ պետք էր արագ փոփոխվող պայմաններում ինքնուրույն և կարևոր որոշումներ կայացնել։

1988-1998 թթ.` ինքնորոշման հարց էր: Կողմերը՝ Ադրբեջան-Լեռնային Ղարաբաղ:

Անցյալ դարի 80-ականների վերջի իրադարձությունները՝ Գորբաչովի պերեստրոյկան, Արցախյան շարժումը, երկրաշարժը, Սումգայիթն ու Բաքուն, Խորհրդային Միության փլուզումը ու դրան հետևող քաոսը, մեր և մյուսների անկախությունը, Արցախի առաջին պատերազմը և մեր բացահայտ քաղաքական մանկամտությունն ու թյուրիմացություններով լի մտածելակերպը որոշիչը դարձան մեր ինքնագնահատականի հետագա զիգզագների համար։

Որևէ հանրության քաղաքակրթական մակարդակի գնահատականը տալու համար առաջին հերթին պետք է տեսնել, թե ինչ նպատակներ են հետապնդում մարդիկ, և ինչ մասշտաբի են դրանք։

Այս հրապարակումը սոցիալական ցանցում տեղիք է տվել որոշ անձանց բուռն արձագանքների՝ մեծամասամբ Վատիկանին ու Հռոմի պապին քննադատող, մեղադրող, դատապարտող, խայտառակող, իսկ սակավաթիվ կաթոլիկների կողմից ընդհակառակը՝ իրականությունը կոծկելու փորձով նրանց արդարացնող ու նույնիսկ պաշտպանող: Ի՞նչ է իրականում տեղի ունեցել, ի՞նչ են թույլատրել Վատիկանն ու Հռոմի պապը: