Լույս ճշմարիտ Քրիստոս, որ լուսավորում ես ամեն մարդու, լուսավորի՜ր մեղքերով խավարյալիս, բա՜ց իմ սրտի աչքերը և հաստատի՜ր Քո պատվիրանների երկյուղով ու սիրով։

Կասեմ - յոթ սարի ետեւից եկար՝ ժառանգորդի ու վտարակի պես, ուրուների խշշուն, ներբաց կղզյակից, անհուշությունից, փթթող ասքից եկար:

Ուրեմն, խորհրդային հայտնի մուլտֆիլմում ծույլիկ աշակերտ Վիկտոր Պերեստուկինին կանգնեցնում են ընտրության առջև: Վերջինս պետք է «казнить нельзя помиловать» նախադասության մեջ ճիշտ տեղում տեղադրի ստորակետը: Ընդ որում, այդ ստորակետից է կախված Վիկտոր Պերեստուկինի կյանքը: Եթե ստորակետը տեղադրվի «казнить»-ից հետո, ապա վերջինիս ապրելու շանսերը զրոյանալու են, իսկ եթե «нельзя»-ից հետո` Պերեստուկինն ապրելու է:

Երկրորդ աշխարհամարտի ավարտին արձանագրված արդյունքներից մեկը Լեհաստանի անցումն էր սոցիալիստական ճամբար։

Վարչապետի դերակատարը ոչ մի բառ հենց այնպես չի շպրտում հանրության դատին. չի անում, որքան էլ մեզ թվա, որ նա հոգեպես անառողջ է և որպես անհատ՝ բազմաթիվ աննորմալություններով: Չի շպրտում, որովհետև նա Հայաստանի վարչապետը չէ, այլ՝ Ադրբեջանի, Թուրքիայի, Իսրայելի, ԱՄՆ-ի, ԵՄ-ի և, առհասարակ, աշխարհի ամբողջ հակառուսական թևի ներկայացուցիչն է հայկական պետության ղեկին, և նրա խոսքը կառավարվում է միջազգային որակի սոցիո-հոգեբանների ցուցումներով, ցավոք:

Ձյունը հույս ա։ Երբ փողոցները ծածկվում են ձյան հաստ շերտի տակ, թվում ա, թե գարնանը, երբ ձյունը հալվի, տակից նոր փողոցներ են դուրս գալու, ու նոր ճանապարհներ են բացվելու։ Իսկ երբ ձյան տակից գլուխը հանում ա ձնծաղիկը, ավելի ես սկսում հավատալ, որ ձյան տակ հրաշք ա թաքնված։

Մահացել է հայտնի իրավապաշտպան Ավետիք Իշխանյանը։ Մենք ընկերներ էինք։ Ընտանիքներով, քաղաքական, գաղափարական, բլոտի, վեճի, կռվելու, բարիշելու, բոլոր առումներով՝ ընկերներ...

Անընդհատ մտքերով Բաքվի դատարաններում ու բանտերում եմ, որովհետև նորմալ, գիտակից հայի, մարդու համար ոչ մի կերպ հանդուրժելի չէ մերոնց այնտեղ գտնվելը և Հայաստանի պաշտոնական վերաբերմունքն ու քարոզչական նարատիվները:

2020թ․ դավաճան-վարչապետի կողմից հրահրված պատերազմը ինձ հունից հանեց, իսկ նոյեմբերի 9-ը, կարելի է ասել, կործանեց կյանքս։ Դրանից հետո, այնուամենայնիվ, որոշակի հույսեր էի փայփայում, որ դավաճանին հեռացնելուց հետո, թերևս, հնարավոր է ինչ-ինչ հարցեր կարգի բերել, փոխել անդառնալի թվացող իրադարձությունների ընթացքը...

80 տարի առաջ այս օրերին (1945 թ. փետրվարի 13-15) աշխարհի ամենաբարի ու դեմոկրատական երկրները հերթական ցեղասպանությունն իրականացրին՝ հողերին հավասարեցրին Դրեզդենը, հատկապես ունիկալ պատմական կենտրոնը: Հանրահայտ է, որ որևէ ռազմական, ռազմակաքաղական կարիք չկար Դրեզդենը ոչնչացնելու՝ անգլոսաքսերին պարզապես անհրաժեշտ էր փոքր ինչ վնասել ԽՍՀՄ-ին, քանզի Դրեզդենը ամեն դեպքում մնում էր սովետական գոտում, դե, ձեռքի հետ էլ մի քիչ մարդակերությամբ՝ իրենց սիրելի ավանդական ժամանցով զբաղվեցին: Թե քանի հումանիտար չվերթով որքան հումանիտար ռումբ թափվեց գերմանացիների վրա, հանրահայտ է, բաց ինֆորմացիա, ցանկացողն ինքնուրույն կծանոթանա, ասել միայն, որ Դրեզդենում ավերվածությունները չորս անգամ գերազանցեցին Նագասակիինը, մարդկային զոհերով Դրեզդենը նույնպես առաջ անցավ Նագասակիից՝ 100-120 հազար 90-ի դիմաց: