Ադրբեջանական թեզեր հանրայնացնող, առանց սահմանազատման քարտեզի հաստատման Տավուշից 4 գյուղերի տարածքները միակողմանի կերպով Ադրբեջանին հանձնելու պատրաստակամության մասին հայտարարած, պատերազմով ոսկեպարցիներին վախեցնել փորձած Նիկոլ Փաշինյանը նոր պատերազմի դեպքում ինչպե՞ս է գերագույն գլխավոր հրամանատարություն անելու, կոչ անելու պայքարել ադրբեջանական ագրեսիայի դեմ։

Թէեւ Թուրքիան, իրեն բնորոշ դիւանագիտական խարդաւանքների եւ ՆԱՏՕ-ական իւրայատուկ կապերի «շնորհիւ», 2007թ․, յաջողեց Իրանցի՝ Մոուլանա Մոլավի Բալխիին (1207-1273թթ․) ներկայացնել, որպէս թուրք, այնուամենայնիւ, Մոուլանան շարունակում է մնալ Իրանի աշխարհահռչակ բանաստեղծ, բացառիկ ստեղծագործ եւ մեծ փիլիսոփայ, ինչն էլ անկասկած վեր է որեւէ տարակուսանքից։ Բայց այսքանն՝ ի միջի այլոց․․․

Ախր, պատմությունը մեզ ոչ մի բան չի սովորեցրել, որ դեռ մենք ծամում ենք այն հաշիշը, որ եվրոպացիներն են գցում մեր առաջ:

Փաշինյանը կրկին հանրային տիրույթը լցնում է Ադրբեջանից գեներացվող թեզերով, որը հերթական հոգեբանական ահաբեկչական գրոհն է հայկական հանրության նկատմամբ։ Ես չեմ դադարի կրկնել՝ մեզ պարտության են փորձում մատնել առաջին հերթին մեր ուղեղներում, մեզ փորձում են համոզել, որ մեր խնդիրը մեր ինքնության, հայ լինելու մեջ է, որ եթե դադարենք հայ լինել, մոռանանք սեփական պատմությունը, ապա կապրենք խաղաղ և ապահով։

Ո՞վ է ասում` անփոխարինելի մարդիկ չկան... կա՛ն: Արտակ Մովսիսյան տեսակն անփոխարինելի է, և նրանց թողած բացը, երբեք ոչ ոք չի լրացնում։

Ամբողջ իշխանական քարոզչամեքենան՝ ՔՊ պատգամավորներով, փորձագետներով, կայքերով, լծվել են Ադրբեջանին «մաքրելու», կրակոցները «անկարևոր ու աննպատակ» դարձնելու գործին։

Տավուշի մարզի Ազատամուտ, Կայան, Բերքաբեր, Կիրանց, Աճարկուտ, Ոսկեպար, Բաղանիս Այրում և այլ բնակավայրերում, ինչպես նաև միջպետական ճանապարհի նշված բնակավայրերի հատվածներում իրականացրել ենք փաստահավաք աշխատանքներ:

Հայաստանի Եպիսկոպոսների և Թեմակալ Առաջնորդների Տավուշի մարզից տարածքներ հանձնելու վերաբերյալ

Այն, որ պատմության ողջ ընթացքում մենք ինքներս մեզ դրել ենք երկընտրանքի առաջ՝ փաստ է:

ՈՒրացումն ու ոչնչացումը կատարյալ չէ, եթե դրանից անմասն պիտի մնան Հայրենիքի գաղափարական հենակետերը: 2018-ից հետոյի անհայրենիքությունը և այդ անհայրենիքության տակ տեղավորված տարատեսակ դրսևորումներն ու որոշումները մոտեցան տրամաբանական վերջին. գիտական-մշակութային օջախների դեմ արշավի սկիզբը դրվեց ինչ-որ մի տկարամիտ շարադրանքով, ինչի իրավաբանական կողմը չէ, որ այսօր պիտի հուզի այս ապօրինություններին դեմ կանգնածներին և այդ ՔԱՆԴԻՉ ձեռքը բռնողներին: Իրավաբանական կողմի համար կան բազմաթիվ ժամկետանց և ժամկետի մեջ եղող փաստաթղթեր, որոնցով կարելի է պարզել վիճարկվող հարցերը: Ես խոսել եմ ուզում հարցի բարոյահոգեբանական էությունից: