Խոսքը հայ ժողովրդին տրվելիք դատավճռի մասին է։ Նիկոլ Փաշինյանը պարբերաբար հայտարարում է, որ եթե առաջիկա 2 տարին Հայաստանը դիմանա, ապա դրանից հետո հավերժ կմնա...

Մեր քաղաքակրթական ամոթն է, որ, այսքան աղետների ու պատմական ողբերգությունների միջով անցնելով, որևէ փուլում չենք կարողացել փոխել իշխանություն և դրանով որևէ պահի կասեցնել աղետների ընթացքը։ Ի դեպ, արտաքին աշխարհը, այդ թվում՝ մեր հակառակորդները, նույնպես ապշած են այս փաստից...

Երկու օր առաջ Քենիայում հարկերի բարձրացման դեմ բողոքի ելած ցուցարարները ներխուժել էին պառլամենտի շենք: Ոստիկանները կրակ էին բացել, և մի քանի ցուցարար մահացել էր: Սա էր լինելու Հայաստանում, եթե ցուցարարները մտնեին ԱԺ շենք...

Մեծ հաշվով՝ խնդիրը հետևյալն է. մեր պոտենցիալ թշնամին մեր պետության սնանկացման պլանավորման ժամանակ շատ լավ հաշվարկել և խաղադրույք էր արել «ժողովրդի» մի մասի (իմ քյարը, իմ փայը, իմ խերը, իմ շահը, իմ տոկոսը, ինձ ձեռք տալը, ինձ տակը ինչա մնումը) բառիս վատ իմաստով «սուր առևտրապաշտ» բնույթի վրա: Բայց խնդիրը դա չէ, որ հաշվարկել է, և դա մասամբ աշխատում է: Խնդիրն այն է, որ այդ նարատիվը, Հայաստանի գոյութենական թշնամիների պատվերով, հենց Հայաստանում և Հայաստանի իշխանությունների ձեռամբ դառնում է իրականացման ենթակա պետական գաղափարախոսություն:

Դե լավ է միայն գլուխները խոթեն ավազների մեջ։ Սատանայական համատարած աղմուկ֊աղաղակ է։

Մանկապարտեզի ցանկացած երեխան կասի, որ ծիածանը ունի յոթ գույն։ Ես էլ ավելացնեմ, որ դեռևս 19-րդ դարի երկրորդ կեսին ֆրանսիացի գեղանկարիչ, պուանտիլիզմի հիմնադիր Ժորժ Սյորան բացահայտել էր գույների էությունը՝ դրանք բաժանելով երկու խմբի՝ հիմնական և երկրորդական...

Փաստորեն, հիմա ժամանակներն էնպիսին են, որ ով ամենաբարձրն է հայհոյում Ռուսաստանին, նա է «հայրենասեր»:

Վրաստանի հավաքականը մեծ սենսացիա արեց՝ հաղթելով Պորտուգալիային, դուրս գալով Եվրոպայի առաջնության հաջորդ փուլ: Կեցցե՛ն վրացիները։ Ուզում եմ ասել՝ տարոսը Հայաստանին, սակայն...

ԵՊՀ-ն ունի շուրջ 3000 աշխատակից և 14000 ուսանող: Ընդ որում, աշխատակիցներից 2400-ը դասախոսներ են (դոցենտներ, պրոֆեսորներ, ակադեմիկոսներ), այսինքն` բարձր կրթական ցենզ և ձևավորված աշխարհայեցողություն ունեցող անձինք:

Հայ-թաթարական բախումներն սկսվեցին 1905 թ․ փետրվարի 6-ին ու շարունակվեցին ևս երեք օր։ Երբ Թիֆլիս հասան ոչ միայն աղետալի լուրերը, այլև թաթարների վայրագություններից սարսափած բաքվահայերի առաջին խմբերը, արդեն փետրվարի 10-ին Թիֆլիսի առաջնորդարանում, 30 երևելի անձանց ներկայությամբ և նախագահությամբ Գարեգին եպիսկոպոս Սաթունյանի (տես լուսանկարը), գումարվեց նախապատրաստական ժողով։