Էսօր երազիս, Կուստուրիցան եկել, Հայաստանում ֆիլմ էր նկարում: Ֆիլմի սյուժեն փոխառնված էր Օրուելի հայտնի «Անասնաֆերմայից»: Սցենարի հեղինակն էլ հենց Ջորջն էր:
Մեզանում մի մասը հիասթափված քննադատում, ծաղրում են Իրանին. «Էդ չե՞ն պարսիկները, իրենք իրենց խայտառակեցին։ Աղմկեցին, տեսեք ինչ դաս ենք տալու ջհուդներին, բայց արդյունքը զրո էր»։
Ձմեռն անցավ, եկավ գարուն...
ՈՒ թեև ապրիլ ամիսն էլ կիսվեց, սակայն ողջ ձմռան ընթացքում Կարապի լճում գործող սահադաշտի հետքերը մնացել են, և ու՞մ են սպասում:
Մենք՝ հանրային կյանքով ապրողներս, երկրի վիճակով մտահոգներս, ամեն գնով կամ որևէ բանով երկրի զորացմանը նպաստողներս, մի մեծ փուչիկի մեջ ենք ու հաճախ կտրվում ենք այն իրականությունից, որում ենք...
Իրականում շատ դրական իրավիճակ է գոյացել ընդդիմության համար։
Առաջին անգամ շեյթանը չունի կողմ, մասնակից, սուբյեկտ, որի վրա կարող էր բարձել ամեն մի մեղք։ Չկան ռուսներ, չկան նախկիններ, չկան խանգարող խորհրդարանականներ։
Մեր շուրջ լրջագույն գործընթացներ են կատարվում, որոնք մեզ համար գոյաբանական նշանակություն ունեն, սակայն Հայաստանի արտգործնախարարությունը դիրքորոշում չունի, այն դեպքում, որ ամեն օր պաշտպանություն է աշխարհից մուրում։
Պետք է հաշտվել այն մտքի հետ, որ եթե դու ուժ չունես, ապա ուրիշների կրիտիկական որոշումներին խառնվելու փորձերը անմիտ ու պատրանքային են, քանի որ հզորների պայքարը միմիայն մերկապարանոց շահով է կառավարվում։
ԱԱԾ վերջին հաղորդագրությունից դատելով՝ պետք է գոհունակություն հայտնել, որ իբր խախտում արած ՀՀ սահմանապահը չի հանձնվել ադրբեջանական կողմին այնտեղ պատասխանատվության ենթարկվելու համար՝ չէ՞ որ այդպես էլ կարող է լինել։ Միայն սա արդեն իսկ մեծ նվաճում է մեր այս պարտվողական օրերում․․․
Քանի որ վերջին շրջանում Ադրբեջանի բռնապետ ղեկավարը խոսում է չափազանց շատ, և մեծ քանակի նյութեր են կուտակվում, ցանկանում եմ ուղղակի պարբերաբար ելույթներից որոշ հետաքրքիր հատվածներ տեղադրել, որոնք սովորաբար կորում են լրահոսում։