Օրերս հայտնի դարձավ, որ հերթական ոդիսականից հետո երաշխավորում է ստացել հանրակրթական դպրոցի 8-րդ դասարանի «Հայոց պատմության» դասագիրքը, որը կրկին հրատարակության է պատրաստել տխրահռչակ «Մասնակցային դպրոցը»։

Օգոստոսի 14-ին ֆեյսբուքյան գրառում կատարեցի «Հայոց պատմություն» առարկայի 8-րդ դասարանի նոր դասագրքի կապակցությամբ և խոստացա, որ ուրբաթ կտեղադրեմ ԿԳՄՍի և «Մասնակցային դպրոց» ԿՀ-ի հերթական խայտառակությանը վերաբերող իմ գրախոսությունը: Երեկ գրախոսությունը չհրապարակեցի, քանի որ նախորդ օրը, օգոստոսի 15-ին, ռուսական լրատվամիջոցները տարածեցին այս դասագրքի կապակցությամբ ռուսական ԱԳՆ-ի տարածած հաղորդագրությունը` հղում տալով գերատեսչության կայքէջին: Ու թեև ՌԴ ԱԳՆ-ի կայքէջում չհաջողվեց գտնել TASS-ի տարածած հաղորդագրության հիմքերը, այնուամենայնիվ անդրադառնամ երկու կարևոր հանգամանքի, որոնք ուշադրությունից դուրս են մնում…

Սերիկի մասին նյութերի փնտրտուքի ընթացքում «Սովետական Հայաստան» օրաթերթում հանդիպեցի լրագրող Ա. Մեխակյանի 1971 թ. տպագրած ակնարկը, վերնագրված «Արվեստի ինստիտուտում» (թիվ 42, էջ 4): Կարճ բայց հետաքրքիր հարցազրույց կար Սերիկի հետ: Բովանդակությունից ու Սերիկի պատմածից պարզվում է, որ նա նոր նպատակներ ու ծրագրեր է ունեցել ապագայի համար:

8-րդ դասարանի պատմության դասագրքի գլուխներից մեկը վերնագրված է՝ «Արևելյան Հայաստանի բռնակցումը Ռուսաստանին», իսկ Թուրքմենչայի պայմանագիրը որակվում է որպես Արևելյան Հայաստանի «բռնակցում»...

Սեղանդ ճոխ էր ու ցավդ՝ խոր, դեմքիդ ժպիտ էր, սրտումդ՝ խոց, ուտողդ շատ էր, օգնողդ՝ քիչ, ինքդ ծառա էիր, ինքդ՝ փրկիչ։

ԿԳՄՍ նախարարությունն ու «Մասնակցային դպրոցը», պատմաբան Սմբատ Հովհաննիսյանի հետ միասին թերևս մի պահ կարծել են, թե իրենց հաջողվել է մարսել 7-րդ դասարանի «Հայոց պատմության» դասագրքի աղաղակող խայտառակություններն ու կոռուպցիոն ռիսկեր պարունակող ամոթալի գործելաոճը:

Մի անթրաշ փաշիբոզուկ ու մի փնթի բոզ, բոշայածին չորս հատ լամուկ՝ մեկը մեկից օձ:

Օգոստոսի 9-ին, երեկոյան, Գլենդելի սրտում` Hollywood Production-ի բացօթյա տաղավարում տեղի ունեցավ գեղանկարչուհի ԱՆՈՒՇ ԲԱԲԱՅԱՆԻ նրբանուրբ, ինքնատիպ նկարների ցուղահանդեսը Margarita Avedissian-ի և Nshan Adjemian-ի նախաձեռնությամբ։ Ամերիկյան մամուլը վաղուց նշում էր նրա արտասովոր ոճի և տեխնիկայի մասին, իսկ Գլենդելում սա գեղանկարչուհու առաջին ցուցահանդեսն էր։

Այսօրը, որ դեռ երեկ ապագա էր, սպասելիքներով շռայլ, անակնկալներով բազմախոստում, հիմա հեռանում է անվերադարձ ու գլխահակ, ծրագրերը ձախողած ղեկավարի նման, որի հիշատակի համար արդեն վաղը, ինչպես անչար շիրմաքարի առջև, գլխարկ պետք է հանենք ու հիշենք անհիշաչար. «Հեռացողի մասին միայն լավը»:

ՈՒղիղ 32 տարի առաջ այս օրը հանձնվեց (փոխանակվեց) ՀՀ անբաժանելի մաս կազմող Արծվաշենը: