Ղևոնդ Ալիշանը (հայ բանաստեղծ, բանասեր, պատմաբան, աշխարհագրագետ, թարգմանիչ) Վենետիկի Մխիթարյան միաբանության անդամ է: Ալիշանը գրական ասպարեզ է իջել որպես բանաստեղծ։ Շարունակելով Մխիթարյանների գրական ավանդները՝ սկզբում գրել է կրոնական թեմաներով, գրաբարով։

Եվրոպական ժողովուրդներն ու պետական գործիչները հոգնել են մշտնջենական Հայկական հարցից: Դա ինքնին հասկանալի է. չէ՞ որ այդ հարցը նրանք ձախողեցին: Հայաստան անունը նրանց նիրհած խղճերում արթնացնում է սոսկ ուրացած կամ չկատարած խոստումների տհաճ հիշողություններ: Նրանք մատը մատին չխփեցին իրենց խոստումները կատարելու համար, քանի որ դրանք տվել էին թեև փոքր, արնաքամ, սակայն շնորհալի մի ժողովրդի, որ չուներ նավթի ու ոսկու հանքավայրեր:

Ահա իսկական սպայի ուսադիրների քաշը: ԳՈՒՐԳԵՆ ՏԵՐ-ՄՈՎՍԻՍՅԱՆ, արցախցի կապիտան, հրետանային մարտկոցի հրամանատար:

Դավաճանությունը, իր ամենալայն իմաստով, ոչ միայն ենթադրում է դավաճանության ակնհայտ գործողություններ, ինչպիսիք են ընկերոջը դավաճանելը, ամուսնական դավաճանությունը կամ պետական դավաճանությունը, այլ նաև ներառում է ավելի «թաքնված» ձևեր, օրինակ, երբ կոլեկտիվը, խումբը կամ ժողովուրդը, սեփական անգործության կամ ապատիայի պատճառով, հրաժարվում է կատարել իր քաղաքացիական և սոցիալական պարտականությունները կամ պատմական առաքելությունը:

Արդարության մասին պատկերացումները տարբեր մարդկանց մոտ հիմնականում սուբյեկտիվ են: Սակայն ընդհանուր բաներ էլ կան, որոնք ընդունված է համարել արդար կամ անարդար: Օրինակ, երկար տարիներ բազմաթիվ մարդիկ համարել են, որ երբ երկրումդ աղքատության մակարդակը բարձր է, երբ ժողովրդիդ մի զգալի հատված օրվա հացի խնդիրը դժվարությամբ է լուծում, արդար չէ չափազանց շքեղ տներ կառուցելը և չափազանց շքեղության մեջ ապրելը:

«Ես գիտեմ, մի օր, իհարկե, ոչ շուտ, իմ կյանքը մեծ հետաքրքրություն ու աղմուկ է հանելու, շատ բան է պարզվելու, տեսնելու են բոլորովին ուրիշ բան… Գրվածքներս դեռ լավ չեն կարդացել, տեսել…»։

Հլը սրան նայեք մի հատ, սրա երջանիկ դեմքին նայեք, նստած ձևին ու հասարակ սպիտակ շապիկին, որն արժե մի քանի հարյուր եվրո: Կոնկրետ գինը կապ չունի։

Կա ստրկամտության մի վատթարագույն տեսակ, երբ մարդը մտասևեռված կերպով որևէ գաղափարի ստրուկն է դառնում։ Նման մարդը մի կերպ ընկալած գաղափարի սահմաններից դուրս այլ բան չի տեսնում ու չի ընդունում, կամ պարզապես իր ինտելեկտուալ հնարավորությունները թույլ չեն տալիս դա։

Հոգևոր արտ` ամենակարևորը մեր ինքնության պահպանման, զարգացման և լավ ու առողջ սերմերի բարիքը տարածելու համար։ Այո, ամենակարևորը, բայց և` ամենադժվար ստեղծվողն ու հասանելին:

1922 թվական, Զմյուռնիա։ Թուրքական զորքերը ներխուժելով քաղաք՝ սրի են մատնում խաղաղ քրիստոնյաներին։ Նրանք ավերում, թալանում և ոչնչացնում են հայկական, հունական եկեղեցիներն ու թաղամասերը, իսկ փրկվածների նավերը թշնամին ջրասույզ է անում։