Կարմիր գիծ

Ինձ միշտ թվում էր, թե երկրները

վեր են մարդկային փոքրություններից,

ու չափում էի նրանց էությամբ,

ու սիրում էի բոլորն անխտիր:

Հույս էի տածում ժողովուրդներին,

որ գտնելու են ապրելու հնար,

շարժվելու տարածք, վերմարդկային կամք,

և չգիտեի, որ երկրները կարող են ճկվել

ու տեղավորվել մարմնում մեկ մարդու,

ժողովուրդները՝ բռի մեջ սեղմվել

ու դառնալ նռնակ՝ պայթելու պատրաստ,

և անվերջ տուրք տալ խարդավանքների:

Ես չգիտեի, թե ինչ դյուրին է փակել աչքերը,

փորձել չնայել սառած բիբերի, փորձել չտեսնել

շուրթերից իջնող արյան կաթիլներ,

մարմիններ կապտած, ցուցակներ մահվան

ու խրախճանել, երբ հարևանի երկնքում

պայթող ժահրը մահկիզող անձրևում է ցած:

Ֆոսֆորառումբեր, ինչ առատ եք դուք

իջնում երկնքից, ի՜նչ խաբուսիկ մահ:

Չէ, չեմ կամենում... դուք էլ վայելեք:

Ինձ միշտ թվում էր, թե մենակները

աշխարհից լքված մահապարտներ են,

ու չգիտեի, որ մենակները աշխահի տերն են

ու պաշտպանները քծնող ու վախկոտ

տերությունների, նաև գիրացած, նաև ելուզակ:

Ես ի՞նչ գիտեի, որ կտրած լեզվով կարող եմ խոսել,

հանած աչքերով ճառագել հույսեր,

մտածել անգամ կտրված գլխով:

Զազրելի աշխարհ, չկամ, չբեր բոզ:

Հիմա ես գիտեմ, որ մեր թշնամին

երբեմն այնքան սարսափելի չէ,

որքան ցուրտը քո անտարբերության:

Եվ դու չգիտես, որ ես անմահ եմ:

Վահունի Հովակիմյան

Մեկնաբանություններ