Իհարկե, շատերը հասկանում են, որ ստորագրությունների թվով չէ, որ որոշվելու է Արցախի ու Հայաստանի ճակատագիրը։ «Հայաքվեն» էականորեն կարևոր է նախ որպես պրոցես։ Այս իմաստով գաղափարի հեղինակները անում են կարևոր գործ։ Ինչ կլինի արդյունքում՝ ես չգիտեմ, ոչ ոք չգիտի։ Բայց սա մի պրոցես է, որը տասնյակ հազարավոր մարդկանց թույլ է տալիս ինչ-որ մի օգտակար բան անել, իրենց զգալ քաղաքացի, իրենց զգալ արժանապատիվ պրոցեսի մի մաս։ Սա թույլ է տալիս հիշել, որ Հայաստանը միայն գործող իշխանությունը չէ։ Սա պրոցես է, որը կարող է ունենալ հետաքրքիր զարգացումներ։ Բնականաբար, իշխանությունը հակազդելու է, և առաջին քայլը հիմա անում են՝ քարոզչամեքենայի միջոցով, թե՝ Հայաքվեն կբերի պատերազմի։

Բարձրագույն դատական խորհուրդ։ Բարձրագու՛յն։ Ու այս անվանումը կրող սահմանադրական մարմնում նստում են սուբյեկտներ, որոնք կարող են դուռ փակել, փաստաբանների մուտքը շենք արգելել, քննարկել այդ ապօրինությունը միմյանց հետ, փաստաբաններին հայտարարել, իբր նիստն ավարտվել է, հետո լուրջ դեմքով հայտարարել, թե, ցավոք, փաստաբանները չեկան ու, արագ-արագ ավարտելով նիստը, ճողոպրել խորհրդակցական սենյակ, որ հանկարծ կողմը զոռով չմտնի։

Պահրէյնի թագաւորութիւնը կը գտնուի Արաբական (Պարսից) ծոցի շրջանին մէջ: Անոր տարածութիւնը 760 քառակուսի քիլոմեթր է: Պահրէյն կազմուած է 50 բնական ու 33 արհեստական կղզիներէ եւ ունի գեղեցիկ ծովեզերք, բարձր որակի շինարարական կառոյցներ ու, տակաւին, ամբողջ կղզիի տարածքին կան արմաւենիի եւ ձիթապտուղի ծառեր: Աշխարհագրական տարածութեամբ փոքր այս կղզին այսօր դարձած է տնտեսական ու մշակութային կեդրոն եւ զբօսաշրջիկներ հմայող երկիր: Այս փոքր կղզին այսօր դարձած է գեղեցիկ եւ կը հմայէ այցելուները:

Կապիտուլյանտ Նիկոլը գրառում է արել և հպարտորեն նշում է, թե Հայաստանում մինիմալ թոշակը մոտեցել է, այսպես կոչված, նվազագույն զամբյուղին` 36 հազար դրամին, «ինչը աննախադեպ իրադարձություն է մեր երկրի պատմության մեջ»:

Իշխանության հերթական մանիպուլյացիան, կամ ինչպես կասեր մշեցի պապս՝ թոզ են փչում ժողովրդի աչքերին.

Այո՛, Հայաստանում կան մարդիկ, ովքեր քաղաքական այս կամ այն որոշման բերումով դարձել են բանտարկված:

Շուրջ 2 տարի տևած դատական գործն ավարտվեց. այս պահին Երևանի ընդհանուր իրավասության դատարանում։

Անխուսափելիորեն պարտված մարդը չունի էմպատիկ ապրում հայրենիքի կորստի և զոհերի նկատմամբ։ Նա բթացած մեքենա է, որ վարժվել է լուռ ինքնակործանման։

Շարունակելով այն թեմայի քննարկումը, թե ներկա իրավիճակում մեր կյանքի հարատևման համար որն է ամենակարևորը և, ըստ այդմ, որն է մեր ազգային գաղափարախոսության կենտրոնական պրոբլեմը, մենք անհրաժեշտաբար հանգում ենք հետևյալ մտքին։

Սովետական ժամանակներից մնացած մի արատավոր ավանդույթ է պահպանվել. եթե վարչական մարմինը համարում է, որ իրեն ուղղված դիմումը ենթակա է այլ վարչական մարմնի իրավասությանը, ապա հետ է վերադարձնում՝ պարզաբանելով, որ սխալ հասցեով եք դիմել: Լավագույն դեպքում՝ պարզաբանում են նաև, թե որ վարչական մարմին դիմեն: Հիմա այս ավանդույթը հարստացել է նոր շտրիխներով, վարչական մարմնի աշխատակիցը՝ դիմումը վերադասին հանձնելու փոխարեն, ևս վարվում է այն վերադարձնելու գրավիչ պրակտիկայով