Ներքաղաքական մեռած կյանքում աշխուժություն մտցնողը շարունակում է մնալ հացադուլ հայտարարած ՀՀ նախագահի թեկնածու Րաֆֆի Հովհաննիսյանը, որին այցելում, զորակցություն են հայտնում ինչպես ընդդիմադիր և իշխանամետ գործիչները, այնպես էլ՝ առանձին մտավորականներ: Կարելի է ասել, որ Րաֆֆին իր շուրջը ստեղծել է յուրօրինակ կոնսոլիդացիա՝ անկախ քաղաքական համակրանքներից ու շահերից: Եվ, ինչպես երկու տարի առաջ, այս անգամ էլ նրան այցելել է ԱԺ նախագահ Հովիկ Աբրահամյանը:

Մոսկվայում նկատվում է որոշակի անհանգստություն, բայց, ամեն դեպքում, այստեղ չեն հասկանում այն քաղաքական տրամադրությունները, որ տիրում են Հայաստանում։

Գիտե՞ք` որն է ամենաանցանկալի վիճակը քաղաքականության մեջ` սովորական դառնալը: Անգամ ամենաանսովոր վիճակները արագ են սովորական դառնում, եթե ժամանակի մեջ փոփոխություններ չեն լինում: Մենք բոլորս արագ ընտելացանք Ազատության հրապարակի հացադուլանստացույցային կարգավիճակին և առավելագույնը, որ անում ենք` պարզելն է` ինչ կա-չկա այսօր:

Հայաստանի անկախության պատմությունը սերտորեն կապված է, կարելի է ասել` միահյուսված է Արցախի ինքնորոշման խնդրի հետ: 1988-ի շարժումը սկսվեց որպես Արցախը Մայր հայրենիքի հետ վերամիավորելու շարժում, որի պտուղներից էր նաև Հայաստանի անկախությունը: Մարտական գործողությունների արդյունքում ազատագրված Արցախի հիմնախնդիրը մշտապես եղել է Հայաստանի ներքին և արտաքին քաղաքական հարցերի օրակարգի առաջնահերթություններից մեկը։ Ի դեպ, ՀՀ և ԼՂՀ քաղաքական ուժերը, սկսած 1988-ից, մեծ մասամբ կարողացել են նույնական դիրքորոշում ցուցաբերել հակամարտության կարգավորման և Արցախի ապագային առնչվող հարցերում:

Ըստ երևույթին, Ֆրանսիայի մուսուլմանացման գործընթացն արդեն համարելով անշրջելի, ռուսաստանյան լրատվամիջոցները ուշադրությունը կենտրոնացրել են Մեծ Բրիտանիայի վրա: Եթե Ֆրանսիային «մնացել է» մոտ երեք տասնամյակ (ֆրանսիական ընտանիքների մեկ երեխային տեղի մուսուլմանները հակադրում են առնվազն չորսը, գումարած անվերահսկելի ներգաղթը), ապա Բրիտանիայի «կիսալուսնացումը» կանխատեսվում է այս դարի երկրորդ կեսին: Եվ սրանք հիվանդ երևակայության արդյունք չեն:

Անդրադառնալով այն հարցին, թե ինչու Սերժ Սարգսյանը հեռացրեց Հայաստանից իր փեսային, քաղաքագետ Հմայակ Հովհաննիսյանը ֆեյսբուքյան իր էջում զետեղել է հետևյալ դիտարկում-վերլուծությունը:

Տարօրինակ ժամանակներ ենք ապրում, տարօրինակ: Զգուշացիր մարտյան իդեններից` ժամանակին ասել էին Հուլիոս Կեսարին, իսկ նա ծիծաղել էր ու անցել առաջ: Իսկ ժողովուրդը հետո քար քարի վրա չթողեց Սենատից ու նույնիսկ մարմարի բեկորները կրեց-տարավ տուն` հավատալով, որ հզորության ու հավերժության հետ է հաղորդակցվում: Ժողովուրդը, որ հասկանում է ամեն ինչ, բայց ամեն ինչ չի ներում:

ԲՀԿ-ի որոշումը` Երևանի ավագանու ընտրություններին «Օսկանյանով գնալու» առնչությամբ, որքան սպասված, նույնքան վիճարկելի է, անկախ նրանից, «ընտրվելու» և «հաղթելու» դեպքում Օսկանյանը ցանկանալո՞ւ է աշխատել «մեր» (կամ` «ձեր»), իմա` քաղաքապետ, թե՞ ոչ:

Այս թեմային վաղուց էի ուզում անդրադառնալ, ու, բացի այդ, երևի հասունացել էր պետությունների ու հասարակությունների կառավարման սկզբունքների հրատապությունը։ Սակայն հենց այս օրերին, երբ հետընտրական Հայաստանում ակտիվորեն քննարկվում է քաղաքական և կառավարչական վերնախավի փոփոխման հարցը, աշխարհում հասարակական-քաղաքական կառուցվածքի կատարելագործմանը կամ բարեփոխմանն ուղղված որոշ միտումների դիտարկումը ոչ միայն հետաքրքիր, այլև օրախնդիր է թվում։ Ավելին, ցանկալի կլիներ, որ հայ հասարակությունը, որը հիմա թարմացումներ է պահանջում, չսևեռվեր երեկվա քաղաքական մոդելների վրա, անգամ ակտիվորեն պարտադրվող ու տարածվող, այլ լայն քննարկման առարկա դարձներ որոշ նորարարական մոտեցումներ ու գաղափարներ։

Թուրքիայի կառավարության պաշտոնական քաղաքականությունը միտված է այն բանին, որ երկիրը դառնա էներգիայի տարանցման կարևորագույն հաղորդուղիների հանգույց։ Այս կապակցությամբ Թուրքիան վարում է էներգամատակարարման մի շարք նախագծերի իրականացման գործում տարբեր պետությունների ու ընկերությունների շահագրգռության մեծացման լայն քաղաքականություն և վերջին տարիներս հաջողությամբ համագործակցում է Արևմուտքում և Արևելքում էներգառեսուրսներ մատակարարողների ու սպառողների հետ։