9 000 000 000 (9.0 մլրդ) դրամ: Հարգելի հայրենակիցներ, այսօր զրուցելու ենք մի ֆենոմենի մասին, որի բացատրությունը դեռևս չենք գտել։ Խոսքը հայազգի խոպանչիների և ռուս խոպանչիների տարբերության մասին Է։

Այսօր վտանգված են Հայրենիքը, նրա սահմաններն ու քաղաքացիները, վիրավորների ու գաղթականների բանակը, հազարավոր զոհերը:

Հայաստանի ներկայինս ժամանակավոր իշխանությունները Ռուսաստանի Դաշնության հետ շահերի համադրությամբ և զուգահեռ (ոչ ուղղահայաց) հարաբերություններ հաստատելուն ուղղված քայլեր ձեռնարկելու փոխարեն, որոշ կենտրոնների հրահրմամբ, թշնամության հիմքեր են ստեղծում:

Ամենախնդալունը էն է, որ մենք մի տեսակ խանդում ենք բոլորին։ Ուրեմն, մենք ուզում ենք լավ հարաբերություններ ունենալ և՛ Ռուսաստանի, և՛ ԱՄՆ-ի, և՛ Եվրոպայի, և՛ Իրանի, և՛ Վրաստանի ու մնացած բոլորի հետ, չնայած դրանցից շատերն իրար հետ հակամարտում են...

Ինչու՞ է Նիկոլն անպայման ուզում հասնել սահմանների ճանաչմանը, թեկուզ՝ կորուստներով, և ինչքանո՞վ է հավանական, որ Ռուսաստանն ինչ-որ հարցերում դրան դեմ է գնում, ու դրա համար էլ բանակցությունները տարվում են Արևմտյան որևէ տեղում։

Ալեքսանդր Թամանյանի քույրը՝ Մադլենան, եղբոր մասին իր հուշերում գրում է. «Երբ դեռ Օպերայի թատրոնի միայն մակետն էր պատրաստ, իմ եղբայր Ալեքսանդրն ասում էր. «Շատ հնարավոր է, որ ինձ երբեք չվիճակվի անցնել դրա մոտով»: Այդպես էլ եղավ: Սաշան վախճանվեց իր ծննդյան 58-րդ տարեդարձից փոքր-ինչ շուտ՝ այդպես էլ չապրելով մինչ այն պահը, որ տեսներ իր գլուխգործոցը՝ Օպերայի թատրոնը: Նրա դագաղը բերեցին ու դրեցին շենքի պատի տակ, որի բարձրությունը մարդու հասակի կեսից էլ պակաս էր…»:

Կարծես թե հայ-ադրբեջանական պայմանագրի մասով հիմնական պայմանավորվածություններն արդեն կան: Կողմերին էականորեն են շտապեցնում, և դա շատ տեսանելի է:

Աշխարհը նույնն է։ Եվ հզորները երբեք հաշվի չեն առնում թույլերին տված իրենց խոստումները։ Եվրոպան բացարձակ անտեսեց Կիլիկյան Հայաստանի (որը ներկայիս Հայաստանից էլ մեծ էր) հայ արքաների օգնության աղերսները, այն դեպքում, երբ Կիլիկյան Հայաստանն էր սոսկ մի հարյուր տարի առաջ բառացիորեն փրկել Խաչակրաց արշավանքի ժամանակ հյուծված երվրոպական բանակին` ֆրանսիացի, անգլիացի և գերմանացի արքաներով։

Հետևանքի դեմ պայքարը նման է «դոնկիխոտյան հողմաղացների» դեմ պայքարին։

Ք.ա. 539 թվականի հոկտեմբերի 12-ին պարսիկները, Կյուրոս Մեծի գլխավորությամբ, գրավեցին Բաբելոնը։ Հին կտակարանում Դանիել մարգարեն ասում է, որ այդ գիշեր Բաբելոնի վերջին արքա Բաղդասարը մեծ խնջույք էր կազմակերպել, երբ հանկարծ արքայական պալատի ճաշասենյակի պատին ինչ-որ ձեռք գրեց` מְנֵא מְנֵא תְּקֵל וּפַרְסִין (Մենե, մենե, թեկել, ուփարսին)։ Թարգմանաբար այն նշանակում է. «Կշռեց, չափեց ու անարժան գտավ»։ Այդ գիշեր պարսիկները մտան Բաբելոն, իսկ թագավորին՝ Բաղդասարին, uպшնեցին։