Ես` ՀՀ հպարտ քա­ղա­քա­ցի Ստյո­պա Խո­յե­ցյանս, ծն­ված 1935 թ. Ար­թի­կի շր­ջա­նի Հնա­բերդ գյու­ղում, ան­կու­սակ­ցա­կան, մաս­նա­գի­տու­թյամբ գյու­ղատն­տե­սու­թյան ին­ժե­ներ-մե­խա­նիկ, տեխ­նի­կա­կան գի­տու­թյուն­նե­րի թեկ­նա­ծու, ան­կա­խու­թյան 25 տա­րի­նե­րին գյու­ղատն­տե­սու­թյան մե­քե­նա­յաց­ման ԳՀԻ-ի տնօ­րեն, խնդ­րում եմ, իմ քվեով վար­չա­պետ դար­ձած, քա­ղա­քա­ցի Նի­կոլ Փա­շի­նյա­նին, ծա­ռա­յո­ղա­կան հե­տաքն­նու­թյուն սկ­սել է­կո­նո­մի­կա­յի նա­խա­րար Տիգ­րան Խա­չատ­րյա­նի նկատ­մամբ, վեր­ջի­նիս կող­մից մեր գիտ­նա­կան­նե­րի ստեղ­ծած, բնա­պահ­պան, շու­կա­յում մր­ցու­նակ, ո­րա­կյալ, կա­թի ու մսի ար­տադ­րու­թյան ա­ճը խթա­նող ՏԵԽ­ՆՈ­ԼՈ­ԳԻԱ­ՅԻ ԵՎ ՄԵ­ՔԵ­ՆԱ­ՅԻ ներդ­րու­մը կա­սեց­նե­լու հա­մար` «ա­ռա­ջար­կու­թյու­նը նպա­տա­կա­յին չէ» չբա­ցատր­վող, ան­հաս­կա­նա­լի պատ­ճա­ռա­բա­նու­թյամբ:

Ան­կա­խու­թյան հռ­չա­կու­մից ցայ­սօր ժո­ղո­վուր­դը զգա­ցել է հան­րա­պե­տու­թյան 4 նա­խա­գահ­նե­րի (մի­ջին հաշ­վով` 7 տա­րին մեկ) և 14 վար­չա­պետ­նե­րի (720 օ­րը լրա­նա­լու պես) «համն ու հո­տը»։

Մա­յի­սյան հաղ­թա­նակ­նե­րի թագ ու պսակ մա­յի­սի 28-ի տո­նա­կա­տա­րու­թյան փո­խա­րեն ա­կա­նա­տես ե­ղանք ար­տա­կարգ ի­րա­վի­ճա­կով պայ­մա­նա­վոր­ված մի թա­տե­րա­կա­նաց­ված ներ­կա­յաց­ման՝ դի­մա­կա­հան­դե­սի, ըստ իս, ձա­խո­ղակ, բայց «դու­խով» բե­մադ­րի­չի և սցե­նա­րիս­տի հե­ղի­նա­կու­թյամբ ու դե­րա­սա­նա­կան կազ­մի վար­պե­տու­թյամբ, երբ հայ­կա­կան եր­կու պե­տու­թյուն­նե­րի իշ­խա­նա­կան վեր­նա­խավն ա­մե­նայն հան­դի­սա­վո­րու­թյամբ պաշ­տո­նա­կան այց կա­տա­րեց Սար­դա­րա­պա­տի հու­շա­հա­մա­լիր՝ նա­խան­ձե­լի օ­րի­նա­պաշ­տու­թյամբ (մե­ղա քեզ, Տեր) հետևե­լով ՀՀ պա­րե­տի ան­բե­կա­նե­լի հանձ­նա­րա­րա­կան­նե­րին՝ դի­մա­կա­վոր­ված, բաց տա­րած­քում պահ­պա­նե­լով սո­ցիա­լա­կան հե­ռա­վո­րու­թյու­նը՝ դեռ մի բան էլ ա­վե­լին: Ճիշտն ա­սած, ան­հան­գիստ եմ ՊՆ նվա­գախմ­բի և երգ­չախմ­բի ան­դամ­նե­րի հա­մար, ո­րոնք ե­լույթ ու­նե­ցան՝ շր­ջան­ցե­լով ար­տա­կարգ դրու­թյան պայ­ման­նե­ր

Տևա­կան ժա­մա­նակ է, ինչ գրա­կան եր­կից մեզ հայտ­նի, բայց օ­րախ­նդ­րով ի­մաս­տա­փոխ­ված և բե­րա­նից բե­րան անց­նող ար­տա­հայ­տու­թյու­նը՝ «Չօր­հն­վեր էն սհա­թը, երբ Շու­շա­նիկ Միր­զա­խա­նյա­նի ոտ­քը «Կի­նո­կենտ­րոն» մտավ», ի վեր­ջո, մի քա­նի աշ­խա­տակ­ցու­հի­նե­րի շնոր­հիվ լս­վեց նաև մեր խմ­բագ­րա­տա­նը։

Ինձ սևեռ­ված հա­յաց­քը կա­տա­ղի ու ան­հան­դուր­ժող էր, աչ­քերն՝ ան­հան­գիստ, ա­սես մա­րախ մտած դա­վա­դիր էին ո­րո­նում, թավ մո­րու­քը սր­վել, շր­թունք­նե­րը բա­րա­կել ու կզակն ա­ռաջ էր ցց­վել:

Մա­րիա­մը ժպ­տում էր: Նա միշտ էր ժպ­տում, երբ չգի­տեր ինչ ա­սել: Հի­սու­սը հա­վա­քել է ա­շա­կերտ­նե­րին ու ի­րեն նո­րից չի կան­չել: Հե­տո ինչ: Հու­դան ան­գամ ե­կել է, իսկ ի­րեն չի կան­չել: Մա­րիա­մը ժպ­տում էր, ու նրա ժպի­տի մեջ այն­քան ան­զո­րու­թյուն կար, որ դեմ­քը ցա­վում էր:

Սկզ­բից ևեթ ա­սեմ՝ ՀՀ վար­չա­պե­տի առ­ցանց մա­մու­լի ա­սու­լի­սը համ­բե­րու­թյամբ դի­տել-լսել եմ մինչև վերջ: Հինգ­ժա­մյա հրա՜շք բե­մա­կա­նա­ցում էր` «Պա­տաս­խա­նում եմ ԶԼՄ ներ­կա­յա­ցու­ցիչ­նե­րին հուշ­ված կամ նրանց ինք­նա­կամ տր­ված հար­ցե­րին» վեր­տա­ռու­թյամբ: Այս ան­գամ հան­դի­սա­տե­սին հրամց­վեց «100 փաստ» ա­սու­լիս-կո­մե­դիա­յի 4-րդ ա­րա­րը:

Բայց չշեղ­վեմ, վե­րա­դառ­նամ թե­մա­յին: Պարզ է, որ սա միան­գա­մայն նոր հե­ղա­փո­խա­կան շր­ջա­փուլ է հա­մաշ­խար­հա­յին պատ­մու­թյան մեջ, և ա­մենևին պա­տա­հա­կան չէ, որ տիե­զե­րա­կան կա­մար­տա­հայ­տու­թյան հա­մա­մո­լո­րա­կա­յին լե­գի­տիմ քվեար­կու­թյան ար­դյուն­քում բա­նակ­ցա­յին գոր­ծըն­թաց­նե­րի հա­մա­կարգ­ման նա­խա­պատ­վու­թյու­նը տր­վել է ինձ:

Ի­րա­վի­ճա­կը սր­վում էր, լար­վա­ծու­թյու­նը՝ մե­ծա­նում… Չթաքց­նեմ, վեր­ջերս հե­ռա­խո­սազ­րույց ու­նե­ցա մի խոր­հր­դա­վոր անձ­նա­վո­րու­թյան հետ իր իսկ նա­խա­ձեռ­նու­թյամբ: Ներ­կա­յա­ցավ որ­պես տիե­զե­րա­կան հա­ղոր­դակ­ցու­թյուն­նե­րի միջ­մո­լո­րա­կա­յին կազ­մա­կեր­պու­թյան դիստ­րի­բյու­տոր և խնդ­րեց կոն­ֆի­դեն­ցիալ հան­դի­պում:

Պա­տե­րազ­մի բո­թը հա­սավ նաև մեր գա­վա­ռա­կան փոքր բան­վո­րա­կան քա­ղաք՝ Ա­լա­վեր­դի, ո­րը մինչ այդ ապ­րում էր իր դժ­վա­րին, բայց խա­ղաղ ա­ռօ­րյա­յով: