Ինչպես արդեն առիթ ունեցել ենք նշելու, նախկին խորհրդային տարածքում տեղի ունեցող ցանկացած ինտեգրման գործընթաց` քաղաքական, թե տնտեսական, առանց ՈՒկրաինայի մասնակցության ոչ միայն կիսատ-պռատ է ու թերարժեք, այլև, վերջին հաշվով, դատապարտված է աստիճանական դեգրադացման և դանդաղ մահացման։ Եվ, ելնելով այս աքսիոմից, Կրեմլը, որ ներկայումս «հողերի հավաքման» խնդիրն ամենագլխավոր հարցն է դարձրել, տիտանական ջանքեր է գործադրում այդ ուղղությամբ, իր կարծիքով` ավելի ու ավելի «անհաղթահարելի» որոգայթներ լարում համառ Կիևի ճանապարհին։

Ներկայումս Սիրիայում տեղի ունեցող իրադարձությունները և՛ օրախնդիր, և՛ պատմական ենթատեքստ ունեն, սակայն դրանք փոքր-ինչ սքողել են նախկին գործընթացները, որոնք բազային նշանակություն ունեն Մերձավոր Արևելքում հետապնդվող նպատակներն ու խնդիրները, իրադարձությունների արտաքին դերակատարներին մատնանշելու համար։

Եվ կրկին ընտրություններ են: Այս անգամ՝ Երևանի ավագանու: Եվ կրկին տարբեր կուսակցություններ ու քաղաքական դավանանքներ ներկայացնող ընդդիմությունները ընտրության են գնում առանձին-առանձին: ԱԺ ՀԱԿ պատգամավոր Լևոն Զուրաբյանը կարծում է, որ ռեժիմի ձեռքից պետք է խլել Երևանը: Չորս տարի առաջ էլ էր այդպես կարծում: Հենց այդ պատճառով ՀԱԿ-ն արդեն կազմել է սեփական ցուցակը, որով պետք է մասնակցի Երևանի ավագանու ընտրություններին:

Քաղաքական կյանքն սկսում է դառնալ կանխատեսելիորեն ձանձրալի: Ազատության հրապարակը կորցնում է իրականության զգացողությունը` վերջին օրերի հանրահավաքների և իրավիճակի անմիջական գնահատականը: Կա՛մ անհուսալիորեն հին մտածողություն` հին կոչերով, որն ապացուցել է իր անօգտակարությունը, կա՛մ անհուսալիորեն հպարտ մտածողություն, թե երկրի պորտը իրենք են, որ կան, ու մնացածը սպասարկող անձնակազմ են, պիտի կատարեն իրենց հանձնարարությունները: Իսկ իրականության զգացողությունը հաջողության գրավական է բոլոր պարագաներում:

Սերժ Սարգսյանը վերադարձավ Մոսկվայից: Մոսկվան ակնհայտորեն գոհ էր նրանից: Բրյուսելից էլ վերադարձավ: Իսկ Բրյուսելն այնքան էր գոհ, որ Մարտենսը հերթական անգամ մեղադրվեց ՀՀԿ «գրվելու» մեջ: Ավելին` լուրեր հասան, թե Եվրոպան «գտել» է, որ Րաֆֆին անկանխատեսելի է (շա՜տ), ու, որպես պրոյեկտ, ոչ մի փշուր արևմտյան ոգի չի պարունակում. թող ամերիկացիք ու ռուսները դարդ անեն էդ ամենի շուրջ` մտածել էր Եվրոպան:

Կարելի էր կարծել` նոր աշխարհակարգ կերտելու ճամփին ահագին հնացել էր ոչ անհայտ Ջին Շարպի տեսությունը, որն իր փայլուն գործարկումն ապրեց ԽՍՀՄ-ի փլուզման օրերին, հետո էլ Մայդանում և վրացական «վարդերի», զուգահեռ` հարավսլավական «բուլդոզերների», ղրղզական «կակաչների» և «ուղտերի» հեղափոխությունների ժամանակ: Մանավանդ որ, «արաբական գարունը» քիչ էր մնացել ղեկավարելի քաոսը «նետեր ձորը»։

Հարավային Կովկասում շարունակվում է սպառազինությունների մրցավազքը, և խոշոր պետություններն ակտիվորեն նպաստում են դրան։ Սակայն եթե Հայաստանը, մեծացնելով իր ռազմական հզորությունը, միանգամայն հասկանալիորեն հայտարարում է, որ շահագրգռված չէ նոր պատերազմով, ապա Ադրբեջանն ու Վրաստանը ջանում են արտաքին աշխարհին ամեն կերպ համոզել, թե սպառազինությունների մրցավազքը խթանում են հարևան ագրեսոր պետությունները։ Ընդ որում, եթե Վրաստանը քչից-շատից չափավոր դիրք է պահպանում, ապա Ադրբեջանը միանգամայն բացահայտորեն ազդարարում է քաղաքական հեռանկարի վերաբերյալ իր պատկերացումների ագրեսիվ էությունը։

Ներքաղաքական մեռած կյանքում աշխուժություն մտցնողը շարունակում է մնալ հացադուլ հայտարարած ՀՀ նախագահի թեկնածու Րաֆֆի Հովհաննիսյանը, որին այցելում, զորակցություն են հայտնում ինչպես ընդդիմադիր և իշխանամետ գործիչները, այնպես էլ՝ առանձին մտավորականներ: Կարելի է ասել, որ Րաֆֆին իր շուրջը ստեղծել է յուրօրինակ կոնսոլիդացիա՝ անկախ քաղաքական համակրանքներից ու շահերից: Եվ, ինչպես երկու տարի առաջ, այս անգամ էլ նրան այցելել է ԱԺ նախագահ Հովիկ Աբրահամյանը:

Մոսկվայում նկատվում է որոշակի անհանգստություն, բայց, ամեն դեպքում, այստեղ չեն հասկանում այն քաղաքական տրամադրությունները, որ տիրում են Հայաստանում։

Գիտե՞ք` որն է ամենաանցանկալի վիճակը քաղաքականության մեջ` սովորական դառնալը: Անգամ ամենաանսովոր վիճակները արագ են սովորական դառնում, եթե ժամանակի մեջ փոփոխություններ չեն լինում: Մենք բոլորս արագ ընտելացանք Ազատության հրապարակի հացադուլանստացույցային կարգավիճակին և առավելագույնը, որ անում ենք` պարզելն է` ինչ կա-չկա այսօր: