2023 թվականի ֆիզիկական անձանց հայտարարագրի ներկայացման վերջնաժամկետը փոփոխվեց և 2024 թվականի մայիսի մեկի փոխարեն սահմանվեց նոր ժամկետ` 2024 թվականի հուլիսի 22-ը։ Ժամկետի փոփոխության հիմնական պատճառ է հանդիսացել այն տապալելու իրական վտանգը և նման պարտականություն ունեցող խմբերում ներառված 120 հազար անձանցից միայն 9 հազարն է 2024 թվականի ապրիլի 20-ի վիճակով ներկայացրել պահանջվող փաստաթուղթը։ Ընդհանրապես ինչ է ներկայացնում իրենից այդ հայտարարագիրը, ինչպիսի տեխնիկական հմտությունների և բազային գիտելիքների պետք ունի ֆիզիկական անձը, և ինչու՞, և ու՞մ մեղքով եղավ համընդհանուր խուսափում:

Թվում է, թե մեր հարցերի վերաբերյալ կիսահայհոյախառն լեզվով անվերջ քննարկումները վաղուց արդեն դարձել են կոնտրպրոդուկտիվ, քանի որ մեր էության, հնարավորությունների ու նպատակասլաց գործել չկարողանալու հետ կապված ամեն ինչը պարզ ու հայտնի է, և այլևս այս ուղղությամբ խորանալու տեղ չկա...

Դիտում եմ Տավուշի մարզում, Բերքաբերում ապրիլի 17- ին Նիկոլ հայադավի ելույթի տեսագրությունը , և հասկանում, որ յուրաքանչյուր հայի համար չափազանց հզոր նյարդային համակարգ ու ծով համբերություն է պետք նրան, կեղծավորությամբ առլեցուն ու դրանով իսկ գարշելի նրա ձայնը մինչև վերջ սառնասրտորեն լսելու, քաղաքական դերասանի ժեստիկուլյացիան դիտելու, նրա նենգ հնարքները և հայակործան նպատակներն ամբողջությամբ հասկանալու համար:

Հերթական անգամ, մեր իսկ կողմից կատարված շատ մեծ սխալների պատճառով գնում ենք դեպի գլոբալ պարտություն և այն էլ աշխարհաքաղաքական քաոսի և անորոշությունների պայմաններում, որոնց թեկուզ մասնակի կառավարումը շատ հեռու է մեր հնարավորություններից։

Հայաստանի վրա Ադրբեջանի հարձակումը մեկուսի և անկախ չէ տարածաշրջանում և աշխարհում առկա աշխարհաքաղաքական իրողություններից և ռազմաքաղաքական զարգացումներից, հետևաբար վերոնշյալի առումով ցանկացած կանխատեսում պետք է անել ելնելով հենց նշված մեկնակետից:

«Իսկ ե՞րբ է սպասելի պատերազմը: Այն արդեն թակում է մեր դռները…». այս տողերով էինք ավարտել հոդվածաշարի նախորդած մասը: Բաց աղբյուրներում հրապարակված տասնյակ տեղեկություններ վկայում, առնվազն հուշում են, որ Ադրբեջանը պատրաստվում է Հայաստանի դեմ պատերազմի, ընդ որում, դատելով ամենից, ոչ թե տեղային, այլ լայնամասշտաբ պատերազմի:

Մեր ամենաթույլ կողմերից ամենահիմնականը լուրջ ստրատեգիական մտածողության բացակայությունն է մեր կյանքում։ Իհարկե, կարելի է ուրիշ շատ բաների նման զբաղվել նաև ստրատեգիական մտածողության իմիտացիայով, բայց դա իրական կյանքում որևէ հետևանք չի կարող ունենալ։

Նիկոլը Բաքվի վարած քաղաքականությունից, Ալիևի և նրա ենթակաների նախորդած հայտարարություններից չէր կարող չիմանալ, որ Ադրբեջանը չի ճանաչելու Հայաստանի տարածքային ամբողջականությունը: Ինչպես արդեն նշել ենք հոդվածաշարի նախորդած մասում, Հայաստանի արտգործնախարարի պաշտոնը զբաղեցնող Արաբատ Միրզոևը «Հանրային» կոչված հեռուստաընկերությամբ ապրիլի 6- ին խոստովանել է, որ «երկու կարևոր կետերի շուրջ կողմերին չի հաջողվում համաձայնության գալ։ Առաջին կետը տարածքային ամբողջականության փոխադարձ ճանաչումն է։ Երկրորդը հաղորդակցությունների բացումն է»։

Մենք երբեք ինքներս անկախություն չենք նվաճել, պետություն չենք ստեղծել: Հայաստանի վերջին երեք հանրապետություններն էլ ստեղծվել են դիպվածով, հանգամանքների բերումով: Ինչ-որ մեծ միավոր փլուզվել է, տրոհվել, ու դրանից մի չնչին բան էլ նետել են մեզ...