Բոլորը դարձել են անխուսափելի կործանման փորձագետներ՝ առանց սթափեցնող ելքի, առանց հույսի ու հավատի։ Եթե հոգևոր դասի ներկայացուցիչն է անզորության խոստովանություն անում, ուրեմն, ավելի խոր ինքնության ճգնաժամ դժվար է պատկերացնել։
Ամեն օր ականատես ենք լինում քաղաքական համակարգի բարոյալքմանը և պետության լուծարմանը:
Սեռական լուտանքը բարձրաստիճան պաշտոնատար անձի կողմից երբեք այսքան «բարձունքներ» չի նվաճել, որքան՝ այսօր։ «Սիրո և հանդուրժողականության» իշխանությունը վերածվել է թքի և հայհոյանքի իշխանության։
Արցախի շրջափակմանը զուգահեռ՝ Ադրբեջանը ամեն օր ավելի է մեծացնում տեղեկատվական գրոհը, ավելի շատ կեղծ տեղեկություններ է տարածում, փորձում է Արցախում անընդհատ խուճապ ու վախ մտցնել։ Դրա արտահայտությունն են մի քանի իրողություններ․
- Պարբերաբար տարածվող փաստաթղթերի նկարներ, իբր թե Ադրբեջանը պատրաստվում է լայնածավալ հարձակման կամ իբր թե այսինչ ժամկետում Արցախից ընդհանուր տարհանում է լինելու։
Երբ մարդը կամ որևէ մարդկային համակարգ կարողանում է լուծել կյանքի կողմից իր առջև դրված խնդիրները, ապա, ընդհանուր առմամբ, նրա մենթալիտետը չի կտրվում իրականությունից, լավագույն դեպքում, այն հարմոնիայի մեջ է իրականության հետ։
Որևէ մարդ կամ հանրություն գլուխն ավազի մեջ է թաղում կամ էլ իրեն «շլանգի տեղ է դնում» այն ժամանակ, երբ չի իմանում, թե ինչ անի իր գլխին թափված և իր ուժերից վեր բազմաթիվ պրոբլեմների հետ։
Մեր ինքնախարազանմամ ու ինքնադատափետման ավելի ու ավելի ուժեղացող պրոցեսը, որը պայմանավորված է մեր վիճակի ավելի ու ավելի օրհասական դառնալով, կարող է ունենալ տարբեր որակական հետևանքներ։
2020 թվականի պատերազմից հետո Մահաբերը կորցրեց հանրության մի հոծ հատվածի աջակցությունը (մեղծ ասած), սակայն, դրանով, միաժամանակ, ձեռք բերեց նաև իշխանության պահպանման լուրջ երաշխիք, դա Նոյեմբերի 9-ի հայտարարությունն էր:
Ադրբեջանը շրջանառում է նոր ձևակերպում՝«Հայաստանի հետ պայմանական սահման»։ Այն, որ սահմանը որոշվում է Ալիևի ցանկությունների պայմանական քարտեզով, հարցի միայն մի կողմն է։
Երեկ առավոտյան լուր տարածվեց, որ Հայաստանը մասնակցելու է ԱՄՆ-ի գլխավորած և Ռուսաստանի դեմ ուղղված «Defender 23» զորավարժությանը։ Ներգրավված է լինելու ավելի քան 20 պետություն։
BRICS-ի գաղափարախոսական առանցքը, վերջին հաշվով, հանգում է zero sum game սկզբունքից միջազգային հարաբերություններում ինչ-որ չափով հրաժարվելու հօգուտ ալտրուիստական բնույթի նպատակների։