Դրվագներ Մհեր Մկրտչյանի կյանքից

«ՖՐՈ՚ՒՆԶ ՋԱՆ, ԱՊՐԻ՛Ս, ԿՈՒԶԵՄ ԱՅՍ ԳԻՇԵՐ ՈՏՔԵՐԻԴ ՏԱԿ ՊԱՌԿԻՄ, ՔՆԻՄ»

Հայրս չէր սիրում Ֆրունզին, չէր սիրում, որ Ֆրունզը դերասան է դառնալու: Եվ ոչ միայն հայրս, այլև հորս ընկերները ծիծաղում էին, որ Մուշեղի տղան պետք է դերասան դառնա: Շատ դժվար էր նրա համար տեսնել այդ. միշտ ասում էր. «Դերասան ես հա՞, կապիկություն կենես, հա՞»:

ՈՒ նյարդայնանում էր. շատ էր ուզում, որ Ֆրունզիկը նկարիչ դառնար:

... Դեռ Լենինականում (Գյումրի) մի ներկայացման ժամանակ հանկարծ լռության մեջ տեսա, որ հայրս գնում է դեպի բեմ: Վախեցած նայում էի. ինձ թվաց` պիտի բարձրանա բեմ և սկսի Մհերին ծեծել:

Գնաց, կանգնեց շատ մոտ, երկար նայեց Մհերին: Զգում էի, որ Մհերը շփոթված, վախեցած շարունակում էր խաղալ: Երեկոյան հայրս ուշ եկավ տուն: Մհերը պառկած էր: Ոտքերից վերմակը քաշեց և ասաց. «Ֆրո՚ւնզ ջան, ապրի՛ս, կուզեմ այս գիշեր ոտքերիդ տակ պառկիմ, քնիմ»:

ԵՂԲՈՐ` ԱԼԲԵՐՏ ՄԿՐՏՉՅԱՆԻ ՊԱՏՄԱԾԸ

Մի օր Մհերը երկար ժամանակ կանգնեց հայելու դիմաց, սանրվեց, սափրվեց, փողկապ կապեց: Մայրս կանգնած նայում էր ու վերջում հարցրեց.

«Ա՛յ բալա, էս ո՞ւր կերթաս, էսպես երկա՜ր կսանրվիս, կթրաշվիս, գալըստուկ կկապես, դուխի կցանես վրեդ»:

Ասաց. «Մա՛մ ջան, բանկետի»: «Ա՛յ բալա, էդ ի՞նչ տեղ է էդ բանկետը: Ես քեզնից հա լսում եմ, բայց բան չեմ հասկանում»:

«Մա՛մ ջան, մեծ դահլիճ է, երկար սեղան գցած: Թերթեր են, ժուռնալներ, գրքեր են, ու մենք նստած կարդում ենք»: «Քոռանամ ես, բալա՛ ջան, գնա՛, գնա՛, բայց շատ չխմես»:

ՄՀԵՐ ՄԿՐՏՉՅԱՆԻ ՊԱՏՄԱԾԸ

-Երբ առաջին անգամ գնացի Մարտիրոս Սարյանի արվեստանոց, Վարպետը ժպտուն, զննող հայացքով նայեց դեմքիս, կոշտ կերպարանքիս ու հարցրեց.

-Ա՛յ տղա, բնիկ որտեղի՞ց ես:

-Դժվարանում եմ ասել, Վարպետ: Հայրս մշեցի է, մայրս` վանեցի, ծնվել եմ Գյումրիում, ապրում եմ Երևանում...

-ՈՒրեմն դու իսկական հայ ես, - եզրակացրեց վարպետը:-Մի երկու անգամ բեմում քեզ տեսել եմ` էնտեղ էլ հայ ես, որ կաս:

ԷՆՔԱ՜Ն ՇՈԳ Է, ՈՐ…

Հեռախոսով Լոս Անջելեսից Ֆրունզիկ Մկրտչյանին հարցնում են.

-Ֆրունզ ջան, ո՞նց է եղանակը Հայաստանում:

-Էնքան շոգ է, որ Լենինի արձանի հագից պալտոն հանել, կարճաթև սառոչկա են հագցրել

ՅՈՒ՛Ր ՋԱՆ, ՄԻ՛ ՄՏԱԾԵ, ԱՐԽԱՅԻՆ ԳՆԱ

Ֆրունզիկ Մկրտչյանը օդանավակայանում պատահական տեսնւոմ է Յուրի Վարդանյանին ու հարցնում.

-Յուր ջան, ու՞ր կերթաս:

-Կանադա՝ մասնակցելու աշխարհի առաջնությանը,-պատասխանում է Յուրի Վարդանյանը:

Ֆրունզը փորձում է սիրտ տալ Յուրիկին.

-Յու՛ր ջան, մի՛ մտածե, արխային գնա, կըսեն Կանադայի շտանգեքը լավ թեթև են:

ԱՌԱՋԻՆ ԴԵՐԸ

Ասում են, որ մեր սիրելի Ֆրունզիկը երբ դեռ 12-13 տարեկան պատանի էր մի անգամ Լենինականում հետևում է ինչ-որ ֆիլմի նկարահանման աշխատանքներին: Հանկարծ նրան է մոտենուում ռեժիսորի օգնականն ու հարցնում, թե կուզի՞ նկարահանվել ֆիլմում:

Ֆրունզիկը միանգամից համաձայնում է:

Իսկ առաջադրանքը հետևյալն էր, նա պետք է մոտենար, վերցներ գետնից մի քար ու շպրտեր հեռու:

Ֆրունզիկն ամեն ինչ անում է ինչպես հարկն է:

Ամիսներ անց, երբ Լենինականում մեծ էկրանին առաջին անգամ ցուցադրում են այդ ֆիլմը (ցավոք չեմ հիշում, թե որ ֆիլմն էր), Ֆրունզիկն իր ողջ ընկերներին ու բարեկամներին հայտարարում է որ ինքը նկարահանվել է այդ ֆիլմում, բնականաբար բոլորը գալիս են իրենց Ֆրունզիկին տեսնելու մեծ էկրանին:

Երբ գալիս է հիշյալ էպիզոդի պահը, էկրանին երևում են Ֆրունզիկի ոտքերը, նրանք մոտենում են քարին, ապա 2 ձեռքերը, որոնք բարձրացնում են քարը, իսկ հաջորդ կադրում երկնքով սլացող քարն է:

Ֆրունզիկը չկա: Ասում են, որ նրա ծանոթների հիասթափությունը շատ է ազդել պատանի Ֆրունզիկի վրա և նա կինոդահլիճից դուրս է եկել գլխիկոր:

ՈՐ ՄԵՌՆԵՄ` ԴՐՈՇԱԿ ԿԴԱՌՆԱՄ

Միշտ մտածել եմ, որ մեռնեմ` դրոշակ կդառնամ, անկուսակցական դրոշակ, որը վարակված է բոլորի ու ամեն ինչի հանդեպ սիրով, որը օդի հետ շփվելիս մաշվում է, մանանա դառնում ու եթերից ցողում մարդկանց։

Մհեր ՄԿՐՏՉՅԱՆ

Գայանե ՊՈՂՈՍՅԱՆԻ ՖԲ էջից

Մեկնաբանություններ