2018-ից սկսած զգուշացվում էր, որ Նիկոլ Փաշինյանի ներքին ու արտաքին քաղաքականությունը տանում է մեր երկիրը դեպի սիրիականացում։ 2020-ից սկսած սրան գումարվել է ուկրաինականացման հեռանկարը։
Շատ եք Արևմուտքի զորեղությունը փառաբանում, արևմտամոլներ, հապա ինչու՞ մի ակնթարթում Արցախի արդարությունը չի վերականգնում, թուրքի ականջից չի բռնում ու դուրս չի շպրտում Արցախի ու Հայաստանի սահմաններից:
Հայերի ինքնագնահատականում առանձնահատուկ տեղ է զբաղեցնում «Թուրքն ասել է՝ հայի հետին խելքն իմը լիներ» ձևակերպումը։ Խոսքի իմաստն այն է, որ հայը հետին թվով ճիշտ դատողություններ է անում և ճիշտ եզրակացության հանգում, ուստի թուրքը երազում է այդ խելքի տերը դառնալ։
Է՜, Խնկո Ապեր, ո՞նց կարողացար հենց մեր օրերի համար գրել «Մկների ժողովը»։ Մի տարբերությամբ միայն, որ այդ ճառասացները հիմա առնետներ են դարձել։ էլի զանգը կմնա օդում կախված, երբ «ջոջը» քաշի իր պոչը, և ավարտվի ժողովը։
Հետաքրքիր է, չէ՞, Ղրիմի կամրջի պայթեցումը շատերի մոտ ոգևորություն էր առաջացրել։ Շատերը, ավելի հեռուն գնալով, սկսեցին կանխագուշակել ՌԴ-ի վերջնական պարտությունը։
Այսօր Նորավանքում ակամայից լսեցի ռուս տուրիստի հեռախոսային խոսակցությունն իր ընկերոջ հետ։ Նստած էի նստարանին, նա իմ թիկունքում բարձր ձայնով խոսում էր իր տպավորությունների մասին։
Ինչու՞ է «թավշյա իշխանափոխությունը» մարդկանց ուղեղներում միայն մեկ հարց մեխել. «մենակ թե նախկինները չգան»: Դավաճան թավշիստների բոլոր խոստումները մոռացվել են, բայց այս մեկն ամեն առիթով թմբկահարում են: