ՈՉ ՄԻ ՏԵՂԻ առաջ

1999-ի հոկտեմբերի 27-ից հետո ամեն հոկտեմբերի 27 ինքնաբերաբար վերադարձնում է Բաղրամյան 19, ու մեխում ժամը 17.15-ին: 19 տարի հազար անգամ այդ օրը ժամ առ ժամ դասդասելուց , հետո կատաղի արագությամբ ծավալված իրադարձությունները մոռանալու ցանկությունը սպանելու ապարդյուն ջանքերից հետո ես այսօր` 2018-ի հոկտեմբերի 27-ին, գոնե ինքս ինձ ուզում եմ պատասխանել հարցերին, որ 19 տարի պատասխան չունեն: Ի՞նչ ու ինչու՞ կատարվեց: Ինչու՞ պետությունն այդքան արագ հաշտվեց կատարվածի հետ ու հենց այդ ընթացքն ունեցավ դատավարությունը: Ինչու՞ պետությունը այդքան արագ որոշեց` ինչ եղավ` եղավ, անցանք առաջ: Որովհետև այդպես որոշեց իշխանությու՞նը: Իշխանությունը, բայց ոչ երկիրը: Գուցե իշխանությունն ուներ իր պատճառները, երկրին պետք էր ու պետք է ճշմարտությունը, որ ոչ մի իշխանություն իրավունք չունի շրջանցելու կամ անտեսելու:

19 տարի հետո պետք է կատարվածի զգայական ընկալումները նահանջեին ու տարիների հեռավորությունից իրավիճակի սթափ գնահատական տրվեր, բայց թե 1999-ին, թե 2018-ին կա անփոփոխ մեկ գնահատական` այդ օրը Ազգային ժողովում գնդակահարվեց Հայաստանի ոչ միայն ներկան, այլև` ապագան: Այն ներկան ու այն ապագան, որ ծրագրում էր ՙՄիասնություն՚ դաշինքը, որ ստեղծում էին Կարեն Դեմիրճյանն ու Վազգեն Սարգսյանը: Եվ Հայաստանը առանց նրանց գնաց բոլորովին այլ ճանապարհով, դավանեց այլ արժեքների, հավատաց այլ հնարավորությունների ու հասավ ՈՉ ՄԻ ՏԵՂ` այն ամենի համեմատ, որ կարող էր ու պիտի ունենար:

…Եվ բոլոր նրանք, որ պիտի պատասխան տան 1999-ի հոկտեմբերի 27-ին Ազգային ժողովում ԱԺ նախագահ Կարեն Դեմիրճյանին ու վարչապետ Վազգեն Սարգսյանին սպանելու համար (սարսափելի է նույնիսկ գրելը` բայց թիրախը նրանք էին, իսկ մյուս 6 զոհերը չնախատեսված կրակոցներից հեռացան), որ ծրագրել էին ոճրագործությունը, պատասխան պիտի տան նաև այս 19 տարիների ընթացքի համար, որ տարավ ՈՉ ՄԻ ՏԵՂ, պատասխան պիտի տան սպանված ժամանակի համար, որ 21-րդ դարը Հայաստան չհասավ:

Անահիտ ԱԴԱՄՅԱՆ
Հ.Գ. Հայաստանի ինքնիշխանության վրա կրակոցները շարունակվելու են այնքան, քանի դեռ 1999-ի հոկտեմբերի 27-ը կապվում է կրակողների հետ ու Հայաստանը չգիտի կրակելու հրաման տվողների անունները: Չգիտի կամ վախենում է իմանալ:

Հեղինակի նյութեր

• Հայաստանը Ծապլվարը չէ
• 2021. Աշխարհի ամենահզոր 5 բանակները
• Վրացական փոխատեղում՝ ի՞նչ սպասել Ղարիբաշվիլիի կառավարությունից
• Իրանը նորից մերձավորարևելյան խաղի կենտրոնում է
• Անգելա Մերկելի ելույթը Մյունխենի Անվտանգության հարցերով համաժողովում
• Ջո Բայդենի ելութը Անվտանգության հարցերով 2021-ի Մյունխենի վիրտուալ կոնֆերանսում
• Իրանը դառնում է ԵԱՏՄ անդամ, հաջորդը Ադրբեջանն է
• Վրաստանը քաոսի և հեղափոխության միջև
• Պատմական մանիպուլյացիա՝ ինչպես միշտ
• Երեք ամիս անց՝ ինչ են վճռել Ադրբեջանը, Հայաստանը և Ռուսաստանը
• Ինչո՞ւ է Բաքուն համաձայնել աշխատել ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի հետ
• Սերժ Սարգսյան՝ անցյալի մասին ներկայի կտրվածքով
• Հայաստանը դիտարկում է Թուրքիայի հետ սահմանի բացման հնարավորությունը
• Փարիզը հակաթուրքական դաշինք է կազմում
• Ինչի՞ց է մահացել Չինգիզխանը իրականում
• Հերիք է Ցիցերոն խաղանք
• Մարտական դրոններ՝ ապագայի պատերազմը
• Էրդողանի մտրակն ու քաղցրաբլիթը Բայդենի համար
• 2050. Ինչ կա-չկա աշխարհում
• Երբ Երևանում կբացվի Թուրքիայի դեսպանատուն

Մեկնաբանություններ