Էս ЖЭК-ի պետ դառնալու տենդը խորացած արատների հրաշալի ցուցիչ է: ЖЭК-ի պետ, որովհետև ապաքաղաքականացվածության ձգտող թեկնածուները պետք է ընկալեն, որ, եթե իրենք խուսափում են իրենց հանրային, քաղաքական, անձնական դիրքորոշումը հայտնել նաև այն երևույթների վերաբերյալ, որոնք հետաքրքրում և անհանգստացնում են երևանցիներին քաղաքական մակարդակով ու մնում են «բիսեդկա-կոյուղի-ասֆալտ-բորդյուր-լիֆտ» տրամաբանության մեջ, ուրեմն թող համակերպվեն ЖЭК-ի պետի հավակնորդի ստատուսի հետ:

Բոլորն էլ, այդ թվում «միջազգային հանրություն» կոչված երկրների առաջնորդներն ու հասարակությունը շատ լավ գիտեն, թե հայի համար ինչ է նշանակում ադրբեջանական թեկուզ տասը վայրկյանանոց կալանքը, էլ ուր մնաց՝ տասնօրյա կալանքի ժամկետը։

Երեք հայ երիտասարդների առևանգումը (որոշ աղբյուրներով՝ ռուսների կողմից են հանձնվել) ադրբեջանցի զինվորականների կողմից հաջորդում է շաբաթներ առաջ մեկ այլ հայի առևանգմանը Կարմիր Խաչի «ձեռքից»: Առաջինը հանգիստ մարսեցին, հիմա էլ երկրորդ դրվագով ավելի սանձարձակ ու ավելի լկտի ձևով են հայերին տանում:

Երկու շաբաթ է՝ ավտովթարից մահացած մի 20-ամյա աղջկա մարմին չեն կարողանում Գորիսից տեղափոխել Արցախ, որ հողին հանձնեն։ Հիմնավորումը՝ ադրբեջանական կողմը չի թողնում։

Ստեփանակերտն այդպես է կոչվել ի պատիվ Ստեփան Շահումյանի. սա`մեկ: Երկրորդ` «սորոսականների» հետ միավորվողներն ինձ համար այս իշխանություններից էլ վատն են ու վտանգավոր: Երրորդ`«կաթոլիկների» հետ միավորվելու վերջին փորձի արդյունքում Կիլիկյան Հայաստանում սկսվեց երկարատև քաղաքացիական պատերազմ ու պառակտում, որն էլ հանգեցրեց թագավորության թուլացման ու անկման:

Նիկոլը կառավարությունն էլ է դարձրել կլյաուզնիկի թերթ: Թե բա՝ հավաստի տեղեկություններով…

Երեկ երեկոյան Եռաբլուրում 4-5 ժամ լույս չկար։ Եռաբլուրում նորմալ ջուր էլ չկա, նորմալ ասֆալտ էլ չկա։ Փոխարենը կա հող ու փոշի, կա մեծ շինհրապարակ, որն արդեն 3 տարի է չի ավարտվում։

Գորիսի համայնքապետ Առուշ Առուշանյանի շուրջ ծավալված հանրային քննարկումներին որոշել էի չանդրադառնալ երկու պատճառով: 1. Նախ, ի սկզբանե ակնհայտ էր, որ արձագանքի առանցքը բովանդակային սադրանքն է։ 2. Սադրանքին անմիջապես արձագանքել, կնշանակեր մասնակցել սադրանքին, ինչն էլ հենց սադրողների հիմնական նպատակն էր` ուղղակի, թե անուղղակի։ Գոնե ինձ համար այդպես է։

Պատերազմում հաղթում է նա, ով, նախքան ճակատամարտը, կարողանում է գուշակել (կանխատեսել) հակառակորդի հավանական գործողությունների տրամաբանությունը և կատարել դրանց չեզոքացմանն ուղղված հակաքայլեր:

Թուրքը ստեփանակերտցի միամիտ ու ճարահատյալ մարդկանց զանգում է իբր նրանց բնակարանները գնելու մտադրությամբ, ծաղրի ենթարկում ու նյութը տարածում համացանցում: