ՈՒղեվարձը բարձրացնելուց առաջ քաղաքապետը թող երթուղայիններով պտույտ մը տա

Առավոտ 8-ին դուրս եկա տնից` շտապ տեղ պետք է գնայի: Նստեցի սառը «0» համարը: Ավելի ճիշտ` կռացած կանգնեցի, քանի որ նստատեղերը զբաղված էին, մի 6-7 հոգի էլ կիսակռացած իրար վրա էին ընկնում: Հիշեցի պատերազմի ժամանակները, երբ անպատուհան ու աննստարան ու սառը «Երազով» Ավանից ցած էի իջնում` առանց պատկերացում ունենալու, թե ճանապարհի որ հատվածն եմ հասել: Հյուսիսային ավտոկայանում ցուրտ էր ավելի: Դրսում` չէ, ներսում: Պատերազմի տարիների հիշողությունս էլի մտքերս իրարով տվեց: Իջևանի երթուղայինով մի փոքրիկ բան էի ուզում ուղարկել: Վարորդները իրենց փոքրիկ սենյակը հրավիրեցին, ուր քիչ թե շատ տաք էր, քանի որ գազի վառարան կար: Տունդարձի ճանապարհիս էլ չտաքացա: Թիվ 40 երթուղայինում նույն ցուրտն էր գրեթե ինչ ավտոկայանի պաղ պատերից ներս: Էս մեքենան վառարան չունի` ինձուինձ սրտնեղեցի: Վարորդին չհարցրի. զահլես գնացել է փնփնթան կնոջ իմիջից: Սառած հասա Գայի արձանի կանգառ ու այնտեղից էլ 11 համարի ավտոբուսով` տուն: Ավտոբուսը չինական էր, էն մանուշակագույններից, որ պլաստմասե նստարաններ ունի ու վերևներից կախված նարնջագույն բռնիչներ: Հեչ նստե՞լ եք նման ավտոբուս: Չինացիները երևի դրանք հատուկ են սարքել ազգի չբերությանը նպաստելու համար ու հիմա էլ կապել են մեր ջանին:

Այսօր երեք ավտոբուս-միկրոավտոբուս նստեցի, երեքն էլ` սառը: Չասեմ` ձմեռվա էս ցրտին: Պարզ է արդեն: Քաղաքապետարանը մտադիր է տրանսպորտի ուղեվարձը բարձրացնել: Ո՞ր տրամաբանությամբ: Գիտենք, ասվել է` վնասով են աշխատում: Իսկ քաղաքապետարանը գիտե՞, թե ինչ բարոյահոգեբանական, ֆիզիկականն էլ` վերադիր, վնասներ է կրում միջքաղաքային տրանսպորտից օգտվողը: Քաղաքային իշխանությունը երբեք սոցհարցում չի անցկացրել` պարզելու համար հանրության կարծիքը, հասկանալու համար, թե մարդիկ ինչից են դժգոհ: Քաղաքապետարանը, առհասարակ, ստուգո՞ւմ է շահագործվող տրանսպորտային միջոցների որակը: Օրինակ, քաղաքապետ Տարոն Մարգարյանը և քաղաքապետարանի համապատասխան վարչության պետը կարող էին, չէ՞, մի օր միջքաղաքային տրանսպորտով շրջել Երևանով: Ասենք` նստեին պատահած մեքենան, որ ժողովրդի հալը իմանային: Կուզենայի իմանալ, թե քաղաքապետը ինչպես կզգար իրեն, երբ նստեր երթուղային «Գազել», որից զուգարանահոտ է գալիս ու նույնիսկ եթե հաջորդ վայրկյանին իջներ, միևնույն է, այդ գարշանքը ողջ օրվա ընթացքում ուղեկցելու էր իրեն:

Միջքաղաքային տրանսպորտի սպասարկումը, իրականում, ողորմելի մակարդակի վրա է. կեղտոտ և հաճախ անսարք մեքենաներ` տասը տարին մեկ չլվացվող ապակիներով, չոր նստարաններ` մաշված ու կեղտոտ ծածկոցներով, ծխող վարորդներ` կեղտոտ ձեռքերով ու պարտադրվող ռաբիս երաժշտության անվերջ խեղդուկ: Գումարած` նախատեսված քանակից ավելի ուղևոր վերցնելն ու առհասարակ միջքաղաքային տրանսպորտի աշխատանքի նկատմամբ վերահսկողության բացակայությունը: Ու այսքանից հետո գծատերերը դեռ սպառնում էլ են, թե ուղեվարձի բարձրացումը չհաստատվելու դեպքում գործադուլ կսկսեն: Ահա թե ուր կարելի է հասնել, երբ իշխանությունն ընդառաջ է գնում ոչ թե ժողովրդին, այլ առանձին փողատերերի քմահաճույքներին:

Կարինե ՀԱՐՈՒԹՅՈՒՆՅԱՆ

Հեղինակի նյութեր

• Հե՜յ, հեղափոխություն, ո՞ւր մնացիր
• Հանրահավա՞ք եք ուզում, ինքնե՛րդ էլ արեք
• Եռյակում միմյանց հետ հայտարարություններո՞վ են խոսում
• Գյումրու ռուսական ռազմակայանը նախընտրելի ԶԼՄ-ներ ունի՞
• Սխալ տնտեսական քաղաքականությունը հարվածում է սպառողի գրպանին
• «Ժառանգության» հետ մի բան այն չէ
• Օրենքները լավն են, երբ գործում են
• «Ժառանգությունն» ինքն է իրեն դուրս դրել ընդդիմադիր դաշտից
• Ո՞վ պետք է փոխհատուցի գյուղացու կրած վնասի համար
• Դեղերի գները, այնուամենայնիվ, կբարձրանան
• Լիդինգթոն. «Հայ-թուրքական արձանագրությունները պետք է կատարվեն առանց հետաձգման»
• Ծառուկյանն ավելի քան կոմպրոմիսային է
• ԲՀԿ-ի «վազքը» ավելի կարճ կլինի, քան ենթադրվում էր
• Նոր ընդդիմություն կձևավորվի՝ ընդդեմ իշխանության և ոչիշխանականների
• Իշխանափոխությունից հետո «լավ» ընկերները կմնա՞ն համակարգում
• Հոկտեմբերի 27-ի բեռն ու Հայաստանի ապագան
• Գագիկ Ծառուկյանը ներողություն կխնդրի՞
• Ի՞նչ կա Ծառուկյանի մտքին
• Երբ որդեկորույս մայրերին քաշքում են ինչպես խուլիգանների
• Երբ հասցեատերն ավելի կարևոր է, քան հարցն ինքնին

Մեկնաբանություններ