Սամվել ՍԵՎԱԴԱ. Փոքր-մեծ, տխուր-ուրախ մարդը (Լույս իջնի հոգուդ, իմ անուշ ախպեր)

Երանի էն օրերին, Հովհաննես, երբ ընկերներով Արագած սարն էինք բարձրանում, մեզ հետ տանելով լավաշ, պանիր, պոմիդոր ու վարունգ, դեղձ ու ձմերուկ: Դա ե՞րբ էր...

Երանի էն օրերին, Հովհաննես, երբ միասին նստում էինք «պապլավոկում» ու «սկվազնյակում», ու դու, չարաճճի ժպիտը աչքերիդ անկյուններում, սուրճը ֆրթացնելով սրամտում էր միայն քեզ հատուկ հումորով: Դա ե՞րբ էր...
Երանի էն օրերին, Հովհաննես, երբ միասին Լենինական էինք գնում ու ամբողջ ճանապարհին Վիսոցկի էինք լսում: Դա ե՞րբ էր...
Երանի էն օրերին, Հովհաննես, երբ ես գալիս էի գրողների միություն, ու դու սեյֆից հանում էիր կոնյակը, սուրճն ու շաքարավազը, ինձ համար քաղցր սուրճ պատրաստում դանդաղ կրակի վրա: Դա ե՞րբ էր...
Երանի էն օրերին, Հովհաննես, երբ Երանի ու փոքրիկ աղջիկներիդ հետ գալիս էիք Աբովյան: Հետո մենք էինք գալիս ձեզ հյուր: Դա ե՞րբ էր..
Երանի էն օրերին, Հովհաննես, երբ քո սրամտությունների վրա բոլորս ծիծաղում էինք, բացի քեզնից: Դու միայն ժպտում էիր ու ծխում քո մշտական սիգարետը:
Երանի էն օրերին, Հովհաննես, երբ Միացյալ Նահանգներում կորցրել էիր քո ճամպրուկն ու շատ դարդոտել էիր, իսկ ես կատակում էի, թե`դարդ մի´անի, Հովիկ ջան, մի օր կգտնվի, մեկ է, քո շալվարը ոչ մի ամերիկացու հագին չի լինի:
Երանի էն օրը, Հովհաննես, երբ մենք կրկին միասին կլինենք` ընկերներով: Եթե երկնային արդարություն կա:

Մեկնաբանություններ