Արցախի «Նոր էջ» թերթի խմբագիր ՎԱՐԴԳԵՍ ՕՎՅԱՆԸ Facebook սոցիալական ցանցում անդրադառնում է չափազանց օրախնդիր և ավելի քան ցավոտ մի հարցի: «Արցախում, հատկապես Ստեփանակերտում առավելապես օգտագործում են գետի ջուրը, այդ թվում՝ խմելու համար,-գրում է նա:- Ստեփանակերտում ու տարբեր բնակավայրերում տեղադրված են ջրաչափեր, և մարդիկ օգտագործած ջրի համար վճարում են դրանցում գրանցված ցուցմունքներին համապատասխան։ Այսինքն՝ լեռնային մեր երկիրը լեցուն գետերի ջուրն օգտագործում ենք… ջրաչափով: Բնականաբար, մարդիկ ձգտում են հնարավորինս քիչ օգտագործել այդ ջուրը, որպեսզի քիչ գումար քամուն տան:
Արցախի գրեթե բոլոր այդ ջրերը՝ աղբյուրները, գետերը, խախտելով «ղարաբաղա-ադրբեջանական» սահմանը, մտնում են հակառակորդի, թշնամու տարածք։ Ստացվում է, որ մենք խնայում ենք մեր լեռներում ծնված-գոյացած ջրերը, որպեսզի դրանք առատորեն հոսեն Ադրբեջան, նրանք էլ առատորեն ոռոգեն իրենց հողերը:
Յուրահատուկ երկիր ենք, յուրահատուկ ազգ... Փորձեցի խուսափել «ապուշ» արտահայտությունից»:
Լիովին կիսելով արցախցի մտավորականի ու «ֆեյսբուքցի» ընկերոջս մտահոգությունը, հարցս ուղղեմ ոչ թե երկրին ու ազգին, այլ Արցախի ու Հայաստանի «ազգային ջոջերին».
-Այսպե՞ս եք պատրաստվում պահել Արցախը: Աստծո տված ջուրը արցախցուց կտրում, տալիս եք ազերուն, որ մեր լեռներից ուժ առնի, ընկնի ջանների՞ս: Հետո էլ դժգոհում եք, թե Հայաստանը լցվել է ղարաբաղցիներով: Բա ո՞ւր գնան: Թուրքիա՞:
Լիլի ՄԱՐՏՈՅԱՆ