Ինչպես ասում են՝ ամեն Աստծո օր, հետևում ես լրահոսին և խելագարվում։ Կարդում, լսում ես Ադրբեջանի և Թուրքիայի տարբեր պաշտոնյաների, ինչպես նաև Հայաստանի վարչապետ կոչեցյալի խոսքերը և ապշում, որ այդ ամենը մենք հանդուրժում ենք։ Տավուշի մարզում էլ այդ վարչապետ կոչեցյալ արարածը խոսել է Ադրբեջանին հերթական տարածքներ հանձնելու մասին։ Արդեն 4-րդ տարին է՝ ապրում ենք խոր մղձավանջում։ Տարբեր լրատվամիջոցներով ընդդիմադիր գործիչներ, քաղաքագետ-վերլուծաբաններ, դեմքի լուրջ, մտահոգ արտահայտությամբ, խոսում են , թե ինչի կհանգեցնի այս կործանարար քաղաքականությունը, և թվարկում են սպասվելիք կորուստները՝ Վայոց ձոր, Սյունիք և ապա․․․Է, հետո՞․․․ Հետո, ամենայն հավանականությամբ, նույն մարդիկ կասեն․ «Բա որ ասում էի…»։
Չկա համախմբում, դիմադրություն, ընդվզում։ Այսպես շարունակվելու դեպքում, այո՛, բոլոր չարագուշակ կանխատեսումները կիրականանան, և նույն ընդդիմադիր գործիչներն ու վերլուծաբանները «ճիշտ» կլինեն։
Հիշեցի «Ղարաբաղ» կոմիտեի անդամ Դավիթ Վարդանյանի հետ իմ վերջին հեռախոսային զրույցը 2022 թվականին։ Զրույցի վերջում Դավիթն ասաց․«Եթե իսկապես Արցախը հանձնելու է, երանի մեռնեմ, չտեսնեմ…»:
Ավետիք Իշխանյան