Իր նախնյաց սուրբ հողում էր ուզում հող դառնալ

Մեկ տարի առաջ, փետրվարի 28-ին, նա հրաժեշտ տվեց երկրային կյանքին: Երևի կանխազգում էր, որ ամիսներ հետո Արցախն այլևս հայկական չի լինի, և իր նախնյաց սուրբ հողում էր ուզում հող դառնալ: Իսկ որպես շիրմաքար կմնա ապագային կտակած նրա հարուստ գրական ժառանգությունը:

Արցախում ապրած ու մահացած ամեն մի հայ յուրօրինակ նահատակ է․ Վարդան Հակոբյանը մնաց Արցախում, որպեսզի մյուս նահատակների հետ միասին պաշտպանի հայրենյաց հողը: Նահատակները չեն նահանջում, չեն հանձնվում ու չեն գաղթում, մնում են պայքարող այնքան ժամանակ, մինչև որ մի լուսավոր օր նրանց օգնության կգա ողջերի նոր սերունդը՝ վրիժառու, վճռական և ուխտադիր: Կգա Արցախի հպարտ լեռներում հերոսության փառքը թնդացնելու և, անշուշտ, աննահանջ հայրենապահների կենդանի անունների հանդեպ լուռ խոնարհվելու:

․․․Նրան միշտ ժպտալիս կհիշենք, որովհետև դիմացինի հետ վիճելիս անգամ՝ վերջում անպայման ժպտում էր: Նրա ժպիտը հաշտության ձեռք էր: Մարդկանց հետ նա միշտ հաշտ էր, բայց այս անիրավ աշխարհի հետ անհաշտ գնաց:

Կիմ ԳԱԲՐԻԵԼՅԱՆ

Մեկնաբանություններ