Մտերմական շրջանում Միկոյանը քանիցս ասել էր, թե հոգով պատրաստ է ցանկացած պատժի 1937-ին Ստալինի հետ գործակցած լինելու համար և ավելացրել, որ եթե ինքը հրաժարվեր և այն ժամանակ մեկ ուրիշը գար Հայաստան, հետևանքները անհամեմատ դաժան կլինեին: Քիչ է շրջանառվում նաև այն փաստը, որ նա այն ժամանակ անդրկովկասյան և հայաստանյան ղեկավար մարմիններին թողել է 21 հոգու ցուցակ, պարտավորեցնելով ոչ մի դեպքում ձեռք չտալ այդ մարդկանց, որոնց կորուստը ճակատագրական կլիներ հայերիս համար:

Նորություն ասած չեմ լինի, եթե բարձրաձայնեմ, որ մեր սերունդը ժամանակի հայտնի լեզվաբաններին և գրականագետներին ճանաչում էր դեռ դպրոցական նստարանից։ Չէ՞ որ նրանց անուն-ազգանուններն ամեն օր հայտնվում էին մեր աչքի առջև` դաս սովորելիս, տնային հանձնարարություն կատարելիս։

Բարեկամներ, այսօր մտադիր եմ ձեզ հետ զրուցել ԱՆԱՍՏԱՍ ՄԻԿՈՅԱՆԻ մասին: Այո՛, հենց նրա, որի անվան շուրջ վերջին տարիներին այդքան կրքեր բորբոքվեցին: Չեմ բանավիճի, չեմ արդարացնի, չեմ քննադատի, պարզապես կպատմեմ նրա մասին այն, ինչ եղել է:

Հանրային տրանսպորտում առկա լրջագույն, արդեն դրամատիկ ձախողումները բազմաթիվ պաշտոնյաների հեռացման հարց պետք է դառնան։

2020-ի դեկտեմբերին էի տեղադրել իմ նախկին էջում ու հազարավոր արձագանք էր ստացել, հազարավոր կիսումներ:

Պարտություններից ու նման աղետներից հետո ռացիոնալ վերականգնումը սկսվում է մեկ իռացիոնալ կետից. հասարակությունը պետք է վիրավորվի...

Ինքնամաքրումի օրեր են, կանցնենք սա էլ, ու այդ ճանապարհը մեզանից ոմանք կանցնեն պատվով ու արժանապատվությամբ, իսկ ոմանք այդ ճանապարհը կանցնեն ինքնաոչնչացման հեշտ ու մահաբեր ուղով...

Մի օր գրասենյակ մտնելով՝ աշխատակիցները դռան վրա ցուցանակ են տեսնում հետևյալ գրառումով. «Երեկ մեր աշխատակիցներից մեկը, ով խոչընդոտում էր ձեր առաջընթացին, մահացել է: Առաջարկում ենք մասնակցել հոգեհանգստի արարողությանը»:

2020-ի նոյեմբերի 9-ին երկիրը անտեր էր։ Մի հատ, կես հատ քաղաքական ուժ ու գործիչ չհայտնվեց, որ կապիտուլյացիային դեմ հայտարարություն կաներ...

Ավտոբուս նստելուց մոտս թղթադրամներ էին: Վարորդն էլ թե բա պարտադիր պտի 100-անոց կոպեկ լինի: Ասում եմ, ես իմ գումարը վճարում եմ ու ես եմ որոշում ոնց վճարեմ: