Մնացել էր եկեղեցին էլ պղծեիր ու վերջ:
Այս անգամ արդեն ամբողջովին բացահայտված, մինչև վերջին փերթ բացված նեռի կարգավիճակով, քանզի երեխայի պարզամտությամբ Աստծո տան նախկին պղծումներիդ այնքան էլ չէինք հավատում, քանզի դավադրաբար դեռ Արցախ աշխարհ չէիր հանձնել, հինգ հազարից ավելի երիտասարդի չէիր հասցրել յաթաղանել, նույնքան մայր սևազգեստ ու նույնքան հայր որդեզուրկ դարձնել, տասը հազարից ավելի երիտասարդի հավերժ դատապարտելով հաշմանդամի կյանքով ապրելու...
ՈՒ այս ամենը մարսած՝ Եռաբլուրից հետո ելել էիր Սյունյաց աշխարհ գնալու, որ այն, ինչ սադրել էիր ու չէիր հաջողել Հերոսների հանգստավայրում, անեիր խրոխտ Զանգեզուրում:
Բարեբախտաբար Հայոց հոգևոր տունը Սիսիանի եկեղեցու տեր ՊԱՐԳԵՎ ՔԱՀԱՆԱ ԶԵՅՆԱԼՅԱՆԻ նման հոգևոր այր ու անկոտրում զինվոր ունի, ով կարող է Երկրի տիրոջ իրավունքով Աստծո կացարանը նեռի առաջ գոցել՝ հրավիրելով դուրս, որ այս պարագայում արդեն սոսկ դուրս չէ, այլ ամենապարզ... չգոյություն:
Հայ եկեղեցու հիրավի պարգև քահանա Պարգև Զեյնալյանն արեց այն, ինչն այսքան ժամանակ գլխի չէր ընկնում անել մի ողջ ժողովուրդ. այն է՝ ցույց տալ նեռին, Երկիրուրաց դավաճանին իր իրական տեղը՝ Անգոյությունը:
Քո խոնարհ կերպի ու հանդերձի մեջ որքան փակված աչքեր բացեցիր, տեր հայր, որքան առարկայական ելք ցույց տվեցիր՝ հուշելով երկիր հայրենիին տեր կանգնելու այսքան ազդեցիկ ձևը:
Շնորհակալություն տվածդ դասի համար, սուրբ հայր:
Շնորհակալություն աչքեր բացելու համար:
Մնում է, որ չլինենք արարքիդ սոսկ ընթերցողը:
Մարտին ՀՈՒՐԻԽԱՆՅԱՆ