ՈՒ՞մ է պետք այն գիտելիքը, միտքը, որը խնդիր չի կարողանում լուծել հայրենիքի ու պետության չկորստի համար, էական որևէ քայլ չի անում այս աղետաբեր վիճակից դուրս գալու ուղղությամբ:
Մեզանում գիտելիքն ու իբր (կամ իրական) դրա կրողները անձնական շահի շուրջ կոմպրոմիսի գնալու բազմափորձ կենսագրություն ունեն:
Մեզանում հաճախ նաև գիտելիքն է պաթոսի տակ մնացել, իսկ ազգակործան ճամբարը, ցանցային օտարերկրյա կառույցները դրանից լիարժեք ու բարձր արդյունավետությամբ են օգտվում:
Գիտելիքի ու կրթության խնդիրը պետք է լիներ քաղաքացու մեջ պետության ու հայրենիքի նկատմամբ ռացիոնալ սեր արթնացնելը, ոչ թե այն թողնելը միայն էմոցիոնալ վիճակին:
Սեպտեմբերի 1-ը ինձ համար սովորական օր է. աշխատանքային մի վիճակից աշխատանքային մեկ այլ վիճակի անցնելու ժամային միջակայք:
Դուք, որ իմանաք, թե աղետի ի՞նչ մակարդակի մեջ են կրթական, գիտական իրողությունները, դպրոցական ու ԲՈՒՀ-ական երիտասարդությունը ՀՀ-ում, ապա մի 5 տարուց այս օրվան երանի եք տալու:
ՀՀ-ն մի երկիր է, ուր նիկոլ ընտրածները քեֆի ժամանակ զինվորի կենաց են խմում:
Էն մյուս մասն էլ խնդում-ղժժում է նիկոլի վրա, որն ինչպես ցանկանում, այդպես էլ երկիրը ու այդ՝ իր վրա խնդացողներին, կառավարում է:
Ալեն Ղևոնդյան