Պարզ խոսենք՝ Ադրբեջանն առավել շատ է ուզում Ռուսաստանին հեռու պահել հայ-ադրբեջանական «կարգավորման» գործընթացից, եթե չասեմ՝ ողջ Հարավային Կովկասից։ Հիմա իրավիճակն այնպիսին է, որ Ադրբեջանը կարծում է, թե ինքն է լինելու Հարավային Կովկասում ապագա անվտանգային կոնֆիգուրացիայի հիմնական ճարտարապետը, անգամ Վրաստանն այլևս Ադրբեջանի համար գործոն չէ (այդպես է թվում իրենց):
Բայց Ադրբեջանի բռնապետը կարողացավ լավ կոմբինացիա խաղալ` Ռուսաստանին չմերժելով վստահ էր, որ Հայաստանը կմերժի՝ հաշվի առնելով հայ-ռուսական հարաբերությունների ճգնաժամը։
Եվ, կարծես թե, Բաքվի բռնապետը չսխալվեց՝ ստեղծված իրավիճակից առավել շահած դուրս գալով։
Հայաստանի մերժումը Բաքվի համար փրկօղակ էր` Ռուսաստանի առաջ ապագայում նոր պարտքեր չունենալու, միաժամանակ` Բաքվի բռնապետի ջերմ ընդունելության արդյունքում հարաբերություններն ավելի ջերմացնելու առումով։
Իսկ ի՞նչ է ստանում Հայաստանը` հարաբերությունների է՛լ ավելի խոր ճգնաժամ, իսկ թե ինչ հետևանքներ կլինեն հետո, սա արդեն ժամանակի հարց է:
Ամեն դեպքում, միջպետական հարաբերությունների կառուցումը մանր դետալավորված, հաշվարկված, լավ պլանավորված գործողությունների համալիր կոմբինացիա է, որի արդյունքում հնարավոր է հասնել ցանկալի նպատակին։
Հ.Գ. Ի դեպ, վատ չէր լինի Ադրբեջանի դեմ պայքարը սկսել ճանապարհների որակները համեմատելուց:
Արա Պողոսյան